Hoofdstuk 9: All grown up
“De wereld kijkt om zich heen, dus ook naar jou. Hij ziet hoe jij in angst verkeerd, maar niet kan helpen. Hij merkt de gevoelens die je hebt, al zijn die nog zo duister. Niet alleen de wereld kijkt naar jou, maar ook de mensen die er op leven."
"Zij hebben echter niks in de gaten, omdat de wereld in ieders hoofd er anders uit ziet."
"De mensen om je heen blijven je zien als het spontane vrolijke meisje, maar dan toch wel in iets minder vrolijke situatie."
"Het i eng om 's avonds in de auto terug naar huis te zitten, als je weet dat je kindje ergens rondloopt waarvan jij niet weet waar. Andere auto's passeren voorbij, je ziet serieuse mensen die allemaal problemen te lijken hebben, voor uit kijken. "
"Mensen waarbij de ziel van het leven er is uitgezogen. Er uitgezogen door de dagelijkse sleur, werk, naar huis, eten, douchen, slapen en weer naar werk de volgende dag."
"Wachtend bij het stop licht kijk ik nog steeds wazig vooruit, maar zie wel mensen oversteken. Mensen die in zichzelf gedoken zijn, nadenkend over het leven, mensen die recht in je ogen kijken en zien dat je niet goed in je vel zit."
"Dan zijn er nog de vrouwen met kinderen die de hele tijd aandacht opeisen, moeder raakt geirriteerd en begint te schreeuwen."
Terwijl ik aan het typen was, zag ik af en toe een balkje komen met : Hey! Ze is eindelijk weer online! Hé hé! en nog wel andere comments. Weer ging er een gloed van misselijkheid door mij heen en legde mijn hand op mijn maag, toch maar even wat sneller de dokter bellen.
"Maar aan alles wat ik aan haar zag, begon ik vreselijk te missen. Haar lach, haar gehuil, haar eigen taaltje als ze speelde en haar geklieder op het behang. Het enige wat ik weet, dat als je kind wordt vermist is dat het je sloopt, nog erger dan een gebroken hart." Ik drukte op 'Publish' en zo verscheen mijn blog online.
Ik keek naar mijn beeldscherm en had even een dipje, wat als ze nou niet was terug gekomen? Hoe zou mijn leven er dan hebben uitgezien. Een rilling kwam over mijn rug en schudde de gedachte van mij af.
Toen ik een kijkje nam in Eline haar kamertje, was zij nog steeds lekker aan het spelen. Een glimlach kwam op mijn gezicht, het was echt fijn om haar weer terug te hebben.
De huis telefoon ging, dus liep ik daar zo snel mogelijk heen. "tejefooooon! Tejefoooon mamaaa" Hoorde ik uit de kamer van Eline en moest lachen, ik keek snel op het schermpje van de huis telefoon wie er belde. Het was Jebidiah..
Uit beleefdheid nam ik toch maar op, niet dat ik er veel zin in had omdat ik toch wel wist hoe het ging. Zodra ik op het groene knopje drukte hoorde ik hem al schreeuwen.
"Hoe kun je dit doen Robin? Hoe kun je dit doen!? Het is ook mijn dochter! " Zei Jebidiah die aan de andere kant van de lijn hing. "Ik weet dat het ook jou dochter is, maar jij was de gene die zijn eigen dochter liet ontvoeren door zijn vriendin." Zei ik boos terug.
"Geeft jou dat dan het recht om mijn dochter af te nemen, terwijl het haar fout was! Het had net zo goed bij de oppas kunnen gebeuren!"
"Ooh kom op Jebidiah, ik heb hier totaal geen zin in. Ik wil gewoon niet meer dat je haar krijgt te zien, klaar. Onder teken die papieren en je bent van haar af, want je hebt haar toch nooit gemogen en gewild!"
Jebidiah begon te schelden en nog harder te schreeuwen, hij schreeuwde net zijn longen er niet uit zo boos was hij. Ik wist wel dat hij er niets aan kon doen, maar ik vond het gewoon niet meer te vertrouwen zo.
Nadat hij mij had uitgemaakt voor de slechtste moeder ter wereld, was ik het zat en hing gewoon op. En gooide het toestel terug op zijn plek.
Nadat ik was afgekoeld, gedoucht, aangekleed en Eline een oppas had geregeld kon ik eindelijk een afspraak maken bij de dokter. En mocht gelijk door lopen als een "tussendoortje" omdat de dokter nu even niks te doen had.
"Goedenmiddag mevrouw van Vliet, sorry dat ik wat later ben. Maar ik moest nog even naar mijn assistent voor een dossier." Zei hij en hij gaf mij een knipoog.
"Zoo Robin, vertel eens.. Wat is er aan het handje, ik neem aan dat je hier niet voor je lol bent." Hij begon te lachen en ik lachte maar mee, ook al vond ik het totaal niet grappig.
"Nou ik ben de hele tijd misselijk, geef over na het ontbijt en heb heel erg veel hoofdpijn." De dokter schreef mijn klachten op en dacht na. "Mag ik vragen wanneer u uw laatste periode heeft gehad?"
"Da-dat is ongeveer twee maanden geleden." Ik dacht na, was er een kans dat ik zwanger was? Misschien was ik wel zwanger geworden van de eerste nacht van Matthieuw en mij.
"Laten wij dan maar even voor de zekerheid een zwangerschapstest doen! Misschien kan ik u dan blij maken of teleurstellen als er geen wondertje opkomst is." Zei de dokter en stond op, een bron van zenuwen ging door mij heen.
En niet veel later zat ik dus op de wc om over het zwangerschapstest heen te plassen, de zenuwen liepen door mijn lijf. Wat als ik zwanger was en Matthieuw geen kinderen meer wilde? Hij had al een paar kinderen bij zijn ex vrouw, en dan nog een stief dochtertje nu.. En dan nóg een kind van mij.
Ach misschien was ik wel niet zwanger en had ik een maagzuur tabletje nodig, waarom zat ik mijzelf zo druk te maken? De ene keer kreeg ik mijn periode wel, en de andere keer weer niet.
Nadat ik de zwangerschapstest weer had terug gegeven aan de dokter , moest ik wachten in zijn kantoor op de uitslag. En dat duurde behoorlijk lang, ik kreeg een paar zweethanden er van. Wat als het wel zo was? Waar gingen we het geld vandaan halen om weer een wiegje te kopen en te verbouwen? Ondertussen was de dokter al binnengelopen en keek mij aan.
"Mevrouw van Vliet, ik mag u verblijden met het nieuws dat u zwanger bent!" Zei hij vrolijk en begon weer te lachen. Dit meende hij niet?
Ik stond perplex en nam afscheid van de dokter, hij wou gelijk voor mij een afspraak maken bij de gynaecoloog om te kijken of alles goed was met het kindje.
Toen ik eenmaal buiten was , rende ik naar huis. Hoe moest ik dit aan Matthieuw gaan vertellen? En natuurlijk hoopte ik ook dat hij niet zou reageren zoals Jebidiah bij de zwangerschap van Eline, anders zou dit kindje geen gelukkig leven krijgen.
Eenmaal thuis aangekomen was ik buiten adem van het rennen, het zweer stond mij op het voorhoofd en pufte mijn haar uit mijn gezicht. De oppas keek mij raar aan en ik bedankte hem voor het oppassen.
Eline was weer blij om mij te zien en kwam gelijk naar mij aanlopen, morgen was haar verjaardag en dan werd ze eindelijk 6 jaar. Dat zou gelijk alles een stuk makkelijker worden, zij gaat naar school, geen oppas meer nodig.
Ik tilde de kleine spruit op (nu het nog kan) en deed haar in haar bedje, ze was vast moe geworden van het spelen met de oppas dus zou ze een lekker dutje wel kunnen gebruiken.
De deurbel ging en ik liep zo zachtjes mogelijk naar de deur vanwege Eline, toen ik de deur op een kier hield zag ik dat het Jebidiah was.
“Robin ik moet met je praten, laat mij alstublieft binnen.” Zei hij smekend, zijn handen waren zelfs tegen elkaar aan en hij trok er een moeilijk gezicht bij, dus dit keer wel geloof waardig. “Kom maar achterom, Eline slaapt.”
Via de keuken liep ik door naar de tuin, naar mijn gevoel zou dit gesprek niet zo lekker aflopen en werd er één van ons twee weer boos.
“Echt Robin, ik moet een kans hebben om een band op te bouwen met mijn dochter.” Zei hij en hij keek mij zielig aan, voor de zoveelste keer. “Ik snap best dat je dat wilt, alleen ik ga er niet meer mee akkoord. Ik heb je meerdere malen kansen gegeven, en die heb je allemaal verpest.”
“Maar dat kwam door Rosalie en door werk! Sorry dat ik een top chirurg ben, maar ik had je er toen de tijd voor gewaarschuwd. Gewaarschuwd voor weinig aandacht voor jou, tenminste. “
“Maar je reactie die ik toen kreeg toen ik vertelde dat ik zwanger was, dat was ook niet al te lekker Jebidiah. Ik wil je gewoon echt niet meer bij haar in de buurt hebben, want dan zie ik jou telkens ook. En dat ben ik nu ook wel zat”
Ik moest voet bij stuk mijn mening vast blijven houden, anders zat ik dadelijk weer in de paniek omdat ik mijn kind kwijt ben.. Omdat hij moest gaan drinken in de kroeg met zijn collega’s.
“Robin, ik ben veranderd. Ik heb Rosalie het huis uitge-“ Ik keek hem boos aan, en hij wist net zo goed als ik dat hij haar niet het huis had uitgezet. “Ze zit in de gevangenis, dus je kan niet zeggen of ze wel of niet bij je woont.”
“Maar Robin, het gaat om het feit dat ik haar niet meer wil zien. Ik blijf op mijzelf en hoef geen vrouw meer, het brengt alleen maar problemen.” Ik rolde met mijn ogen toen hij dat zei, af en toe was hij net mijn zus toen zij klein was. Altijd maar door drammen en door drammen.
“Nee Jebidiah ik wil het niet meer KLAAR, en nu wil ik dat je gaat!” Ik verhief mijn stem en schrok eigenlijk van mijzelf dat ik zo praatte. “Fijn, doe je het zo. Dan krijg je het zo, ik zie je binnenkort wel in de rechtbank.”
Met die laatste zin sloeg hij het tuinhekje dicht en liep naar zijn peper dure auto, zuchtend keek ik nog om de hoek en zag dat hij slip sporen had achter gelaten in het gras.
De buurvrouw , die naast mij woonde, kwam naar buiten en zag mij half boos half verslagen staan. “Gaat alles goed buuf?” Vroeg ze terwijl ze nog steeds over het hek keek. Ik knikte ja. "Bedankt voor het vragen." Zei ik en ging weer naar binnen.
Ondertussen was Matthieuw alweer thuisgekomen van werk en had al wat avondeten voor ons gemaakt. "hmh lekker liefje, trouwens ik heb wat nieuws voor je."
Hij prikte wat in zijn eten en maakte een gebaar dat ik het moest vertellen. "Ik ben zwanger."
Het was heel even stil, waarschijnlijk moest het nog bij hem doordringen. "Robin dat is echt geweldig."
"En ik weet dat het misschien allemaal te snel gaat tussen ons twee. Maar ik vind het fijn om weer poepluiers te krijgen midden in de nacht." Zei Matthieuw en samen lachten we.
Een paar uur erna was het tijd om naar bed te gaan voor ons allemaal, maar Eline kon maar niet in slaap komen. Dat kwam vast en zeker omdat ze wist dat ze op zou groeien. "Weltrusten liefje" En liep naar mijn eigen slaapkamer.
Toen ik op bed ging liggen zag ik dat Matthieuw al onder de dekens was gekropen en al een beetje snurkte." Liefje, Jebidiah was hier vanmiddag. En hij smeekte om Eline te mogen blijven zien. "
Een hele harde snurk kwam naast mij vandaan, dat was een teken dat hij vast sliep. "Laat maar." Ik stond op van bed en deed het licht uit en viel toen zelf ook in slaap.
De volgende ochtend was de grote dag voor Eline aangebroken, ze zou eindelijk opgroeien tot een kind. Wat wel jammer was, voor mij. De aankomende maanden hoefde ik niet meer naar werk vanwege mijn zwangerschap. Ik stond er op om natuurlijk te gaan werken, maar hun drongen het zo aan.. Dat ik het niet kon weigeren.
"Kom je mee? Dan gaan we taart eten!" Zei ik tegen haar terwijl ik haar oppakte.
"Taart eten?"
"Taart eten?"
Ik lachte en nam haar mee naar buiten waar een taart met zes kaarsjes op haar stond te wachten. "Nog even wachten op pappa"
"Liefje, sorry ik weet dat dit belangrijk is voor je, maar ik moet echt naar werk. Anders wordt ik ontslagen, en dat kunnen we niet hebben met nog één op komst." Zei Matthieuw en hij vluchtte zowat weg.
"Dan maar zonder Pappa Matthieuw." Zei ik en liet Eline de kaarsjes uitblazen.
En ze groeide op van een klein prinsesje..
Tot een groot prinsesje..
En zo zat ik voor het eerst met mijn grote meisje aan tafel een stuk taart te eten.
In de negen maanden dat ik zwanger was groeide mijn buik heel veel, iedere dag, week, maand een beetje meer.
Maar dat ging niet allemaal zonder problemen, Jebidiah bleef maar dreigen met een rechtzaak en niemand had gedacht dat die ooit zou komen. Maar helaas kwam die wel.
"Ben je lief voor de oppas Eline?" Vroeg ik haar terwijl ik haar kin vast hield. "Ja mam, ik snap alleen niet waarom ik nog een oppas moet!" Zei ze een beetje doordringend en ik legde een vinger op haar mond. "Hier hebben we het al over gehad dame"
Mokkend ging ze met haar armen over elkaar staan en wou alsnog haar zin door drijven. "Nou papa en ik gaan, we zien je vanmiddag weer liefje" Een kus gaf ik haar op haar voorhoofd en liep door de deur naar buiten.
Samen met Matthieuw reed ik naar de recht zaal waar vandaag besloten zou worden of Jebidiah , Eline zou mogen blijven zien of niet. Eline had Jebidiah nog maar één keer gezien sinds haar verjaardag en vond het volgens mij niet zo erg als ze Jebidiah niet zag. Ook omdat zij meer Matthieuw als een vader zag.
Toen we bij de recht zaal waren aangekomen zagen we dat Rosalie werd afgevoerd naar de politie wagen, vandaag was ook de dag van haar oordeel. Of zij schuldig was van 'Ontvoering' of niet.
Jebidiah kwam naar ons toegelopen met een somber gezicht, hij had amper geslapen. Dat kon je zo zien door de wallen op zijn gezicht. "Robin, je hebt je zin. Je hebt eindelijk mijn leven verwoest, geef mij astublieft nog één kans met Eline." Ik schudde mijn hoofd nee, ook al wist ik hoe pijnlijk dit voor hem kon zijn.
Ik zag hem kijken naar mijn buik, met een stel grote paar ogen. "Zo dus je bent nu dus echt met Matthieuw he? En ook nog zwanger?" Vol ongeloof keek hij naar Matthieuw en mij en zag dat hij walgde.
"Ja dat ben ik inderdaad, en wij zijn hier niet om mij belachelijk te maken of wat dan ook. Dus we gaan naar binnen en vechten het uit met de rechter."
"Nou ik ben de Rechter van vandaag, mevrouw van Vliet , Rosalie van der Berg zit achter de tralies voor 10 jaar. Dus gefeliciteerd daarmee, en gecondoleerd Meneer Wilson voor dat bericht. " Hij kuchte en gaf mij een knipoog. "Goed, vandaag de zaak over Eline. Mevrouw van Vliet u wilt niet meer dat Jebidiah niets meer met Eline te maken krijgt of heeft. Klopt dat?"
"Dat klopt, en het lijkt mij ook na de ontvoering en sinds ik bij hem weg ben gegaan duidelijk. Hij heeft mij tijdens mijn zwangerschap in de steek gelaten toen hij ging drinken met zijn vrienden, hij heeft mij verrot gescholden en af en toe ook geslagen. "
"En het verhaal met Rosalie, sinds dien durf ik het gewoon niet meer aan om Eline alleen bij hem te laten en dat lijkt mij toch wel logisch. Maar sinds de ontvoering heeft hij mij een aantal keren opgezocht en gebeld en mij daarmee bedreigd, dat er een rechtzaak zou komen en ik mijn kind kwijt zou raken en dan zou ik dood gaan van verdriet en dan zou hij op mijn graf gaan dansen."
"Ik snap uw situatie volkomen mevrouw van Vliet, maar ik moet ook ondanks dat alles in mijn dossier hier staat ook nog het verhaal van meneer Wilson horen." Zei hij, nu ik alles aan hem had uitgelegd gingen de zenuwen een beetje weg en wreef ik met mijn zweet handen over mijn broek.
"Meneer Wilson, u krijgt vanmiddag nog een plek in de rechtzaak van uw vriendin over de mede plichtig heid van de ontvoering. Maar nu gaat het nog om het mogen zien van Eline als u toch vrij uit gaat, vertel uw verhaal maar."
"Ten eerste heb ik nooit iets geweten van Rosalie haar plan, ten tweede haat Rosalie kinderen dus had ik het kunnen verwachten. Ten derde, Eline heeft ook een vader nodig, en dan bedoel ik haar echte vader en niet haar stiefvader."
"Plus ik ben dan wel niet vaak thuis, maar dat maakt niet uit. Vrijheid heeft een kind ook nodig." Jebidiah maakte allemaal rare uitspraken, waardoor het leek of hij onder invloed was. De rechter ging er bij een koffie nog even over nadenken hoe of wat en we zouden het snel horen.
Nog geen tien minuten later was hij terug en ging weer zitten. "Mevrouw van Vliet, u krijgt voortaan rust van uw Ex en geef u de volledige voogd dij tot Eline." Mijn hart maakte een sprongetje , ik had eindelijk van hem gewonnen. "Wat dit meen je niet!?"
Jebidiah sprong op en keek de rechter aan. "Dit gaat u niet menen! Wat bent u voor een ontiegelijke klootzak!? Je kan een kind niet zomaar een vader afpakken! Daar gaat u trouwens helemaal niet over!"
"Meneer Wilson, kalmeer even. Uitschelden heeft geen zin, en zal dadelijk in uw zaak over medeplichting nog mee gaan want die zaak leid ik ook."
"Ik vind dat Mevrouw van Vliet beter in staat is om voor het kind te zorgen dan u, na al de verhalen en het bewijs dat er was kwa foto's en filmpjes. Dus ik wil u verzoeken rustig te blijven en gewoon normaal mee te werken. Overigens krijgt u ook een straat verbod en mag u niet meer in contact komen met mevrouw van Vliet en haar gezin."
"Hier krijg je spijt van Robin." Zei Jebidiah en ik zag dat hij kwaad was, en niet z'n beetje ook. Maar dat maakte mij niet uit, want ik kon eindelijk in alle rust genieten van mijn gezin en hoefde niet meer bang te zijn dat Jebidiah opeens op de stoep zou komen te staan. Voor mij was het hoofdstuk Jebidiah afgesloten en zou ook nooit meer worden geopend.
