Hoofdstuk 3: Mannen zijn net kleine kinderen.
"Layla, snap het nou ik ben vreemd gegaan. Toen die keer dat ik moest solliciteren, moest werken bij boer Harm en de rest van de keren dat ik weg was."
"Ik ben vreemd gegaan met jou zus, ik wist niet dat het jou zus was tot ik het familie boek te zien kreeg."
"Het spijt mij echt, alstublieft laat me hier blijven en voor ons kind zorgen. Alstublieft, laten we het perfecte gezinnetje vormen."
Er kwam geen enkel woord uit mijn mond, het was niet te geloven. Mijn gevoelens voor hem waren ontwikkeld toen onze kleine knul was geboren, direct bij de bevalling voelde ik zijn liefde.
"Pak je spullen en rot op, ik wil je nooit meer zien"
Af en toe kon ik de smeekbeden van Tim nog steeds in mijn hoof horen als ik naar Milan's kamertje ging om met hem te spelen of wat dan ook.
Het was een moeilijke tijd geweest voor ons allebei, en dan heb ik het natuurlijk over Milan en ik. Het verzorgen van z'n klein kereltje was niet altijd even fijn in je eentje, maar daar stond voogdij dan weer voor.
Door de week ging Milan een paar dagen en nachten naar zijn vader en om het weekend was hij ook bij hem. Dat alleen maar omdat ik fulltime werkte en ik geen zin had in een oppas.
Maar als ik de tijd had met Milan, dan deden we leuke dingen. Wel op peuter niveau maar dat maakte niet uit, zolang niemand het zag.
Het leventje als moeder en hardwerkende vrouw beviel mij wel. Niemand zou dit nog van mij af kunnen nemen, echt niemand.
"Kom ik breng je naar je papa" De regel die Tim en ik hadden was; Jij brengt, ik breng terug. Erg handig maar soms zwaar irritant als je even ergens heen moest.
Altijd als ik binnen kwam kreeg ik een gespannen gevoel diep van binnen, alsof er zo iemand kon exploderen.
"Veel plezier bij Papa kleintje, mama komt je morgen weer ophalen" Ik ga hem een kus op zijn bol en merkte dat er alweer ogen in mijn rug aan het prikken waren.
"Layla, het spijt mij van alles. Dat weet je nu denk ik wel, maar ik moet je iets vertellen. Milan krijgt een half broertje of zusje." Zei Madeleine tegen mij en het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.
Zo snel als ik kon maakte ik dat ik weg kwam, de vuile slet was nu al zwanger van hem. Het was nog net geen twee maanden over tussen Tim en mij. "Het spijt mij" fluisterde Tim terwijl hij mij gebroken zag weg rennen.
Die avond wist ik zeker dat ik nooit meer een man zou kunnen krijgen, niet om het feit dat ik een kind had. Maar om het feit dat ik wist dat ik nooit meer mannen zo moest gaan gebruiken.
Waarom ging alles zo ellendig? Kon dan niemand een keer in deze familie gelukkig zijn?
"Hey Jongens, sorry dat ik te laat ben. Had problemen met mijn fiets." Vandaag had ik afgesproken in het park met mijn collega's/vrienden, gewoon om weer eens even lekker bij te praten.
"Hmh ik moet jullie iets vertellen, ik was gister Milan bij Tim aan het afzetten. Vertelde mijn zus opeens dat ze zwanger van Tim was, het is pas twee maanden geleden dat hij vertelde dat hij telkens vreemd ging."
"En ze vertelde het dus dood leuk in mijn gezicht. Ben als een gek weg gerend, Milan zou ook wel denken dat zijn mamie hem dadelijk niet wilt ofzo" Ik legde mijn hot dog neer en had zin om mijn hoofd op tafel te gooien.
"Het klinkt misschien heel raar, maar waarom doe jij jezelf dit nog aan? Ga niet meer naar Tim en je zus, zoek een andere man!" Zei Pastelle tegen mij en ik keek raar op, waarschijnlijk waren ze een beetje beu aan het worden van mijn verhalen.
"Ja op het werk zijn er vast genoeg mannen die je willen, of weer willen." Mark maakte een grap en Pastelle gooide een stuk hot dog naar zijn hoofd wegens de ongepaste grap over mijn mannen problemen.
"Misschien zouden jullie twee eens moeten daten, jullie hebben best wel veel gemeen!" Pastelle keek Mark gemeen aan en keek lief naar mij, ze bedoelde het goed maar Mark was meer een vriend dan wat anders..
"Pardon? Pastelle, kom op zeg. Layla en ik zijn vrienden, meer niet. Plus ik ben nog steeds bezig met dat ene meisje."
"Ach dat kind gaat je toch niks geven, neem het maar van mij aan." Zei ik tegen hem, hij werd al maanden aan het lijntje gehouden door een meisje uit Frankrijk die op geen enkel gebied door hem aangeraakt wou worden.
"Ach hoe kan jij nou zoiets weten." Hij begon scheel te kijken en gekke bekken te trekken en uit eindelijk ook te lachen.
"Jongens, jullie moeten serieus daten. Zo niet, dan uhm verlaat ik dit vrienden groepje nu en dan hebben jullie als nog een date."
We keken Pastelle allebei aan alsof we haar wel konden schieten, en naar mijn gevoel had ik dat gevoel ook wel een beetje.
Maar eigenlijk hadden Pastelle wel gelijk, we zouden wel perfect bij elkaar passen. Plus hij was geweldig met Milan.
"Misschien moeten we het maar een keer proberen Mark?" Zei ik zenuwachtig en begon ook een beetje zenuwachtig te lachen.