Hoofdstuk 5: Kinderen geen bezwaar
Onze relatie ging steeds verder en verder, dieper en dieper. Maar nog steeds kwam er geen zwangerschap of een kindje.
Het was zwaar om iedere maand weer dezelfde teleurstelling te zien op een zwangerschap test, en vervolgens weer vrolijk te doen tegen je vriend terwijl je zo graag een kindje wilt dat je het liefst dingen er af wilt rukken zodat het werkte.
Maand na maand kwam er geen resultaat, en ik trok het niet meer. Waar lag het aan? Was ik niet vruchtbaar, was Xander niet vruchtbaar? Of was een kindje te veel gevraagd , of was het een teken dat we toch niet aan kinderen moesten beginnen?
Op een gegeven moment wist ik het niet meer en mijn moeder-klok begon te tikken, het zou niet lang meer duren en ik zou dertig worden en ik wou geen oude moeder zijn.
Dan krijg je dadelijk als je je kind op komt halen de vraag of je je oma mee hebt, nee dat is lekker als moeder zijnde. Plus de rijke vrouwen hier in de buurt zullen ook wel raar opkijken, die kijken overigens overal raar op.
Ik liet mijn hoofd met een plof op mijn handen vallen en staarde vooruit. Naar de tuin buiten, waar Xander bezig was de tuin te onderhouden. Hij keek blij naar de groente plantjes die hun best deden om te groeien.
Maar ondertussen merkte hij niet naast zijn werk en uitgaan avondjes dat zijn vriendin knetter gek werd van binnen. Misschien wou ik het wel te graag, maar ik moest gewoon een kindje hebben. Het moest gewoon...
Misschien was alles wel niet perfect en leefde ik wel gewoon een illusie. Waarin ik dure dingen moest kopen, een vriend had en daardoor geen kinderen kon krijgen. Ik schudde mijn hoofd, ik begon echt door te draaien.
Ik moest mijn wens maar laten droppen, het ging er toch niet inzitten dat wij binnen nu en een paar maanden een kleine uk zouden krijgen.
Die gedachten, dat ik het zou moeten laten vallen, deed mij meer pijn dan dat ik ooit had verwacht. Misschien moest ik het gewoon leren accepteren dat ik nooit een kind zou krijgen dat ik kon vertroetelen en doen.
Ik moest maar gewoon weer gaan genieten van het leven als een normale jongvolwassene. Uitgaan, zuipen tot je kruipt en al het andere wat daarbij hoort.
"Liefje? Waar denk je aan? Oh weet je toevallig al wat wij eten?" Xander was binnengekomen en vroeg alles tegelijk in één zin. Iets wat ik een nadeel aan hem vond, de enthousiaste vragen lijst.
"Ik weet inderdaad nog niet wat we gaan eten. Waar heb je trek in?" Vroeg ik met een normale stem en zette een nep glimlach op die hij hopelijk, niet door had.
"Och we kunnen wel een keer een pizza bestellen en eens lekker onder uit gaan hangen toch?" Vroeg hij terwijl hij zijn handen begon te wassen en wist gewoon dat hij zijn wenkbrauw weer eens raar optrok. Ik schudde mijn hoofd 'ja' en keek weer naar buiten.
Moest ik het onderwerp waar ik de afgelopen maanden aan dacht gaan aansnijden? Of moest ik het gewoon laten gaan? "Zeg liefje, wat is er toch met jou. Je bent de hele tijd zo afwezig."
Geschrokken keek ik hem aan terwijl hij zijn handen ondertussen aan het afdrogen was. Hij had dus toch door dat er iets aan de hand was met mij. "Ik weet niet, gewoon beetje baal dagen denk ik."
"Hmh oké. Wat voor een pizza wil je lief?" Zonder er maar enig op door te gaan vroeg hij dus welke pizza ik wou, had hij wel enig gevoel? Had hij wel enig benul dat ik al maanden zat met een gedachte die hij niet kon oplossen?
"Stik in je pizza, ik ga naar bed." Riep ik boos en schoof de stoel hard naar achter en schoof hem net zo hard weer aan. Ik kon zijn positieve hyper gedrag niet uit staan op het moment.
Voordat ik de trap kon oplopen werd ik al door Xander tegen gehouden, hij greep mij bij mijn arm en draaide mij strak naar hem om en gaf mij een omhelzing.
Ik liet mijzelf ontspannen en greep met twee handen in zijn jas, en liet de tranen los die ik al een hele tijd kwijt wou. Eindelijk kon ik ze kwijt, maar kon ik mijn verhaal ook eindelijk kwijt?
Na een uur gehuild te hebben zat ik weer aan de keuken tafel, maar dit keer met een kop thee. Mijn tranen waren gedroogd en Xander zijn glinstering in zijn oog was weg, hij was zelf ook niet blij dat ik mijn gevoelens niet met hem had gedeeld.
"Je bent toch niet vreemd gegaan?" Was het eerste wat hij vroeg nadat we een uur dood stil hadden gezeten, ik schudde mijn hoofd nee en keek hem aan. "Het is gewoon.."
"Het is gewoon dat ik zo graag een kindje wil, en het lukt maar niet op de een of andere manier. En ik weet niet waar het aan ligt, dat maakt mij juist zo bang. Ligt het aan jou, of ligt het aan mij!? Of aan wat kan het überhaupt liggen!?"
"Waarom kunnen wij niet zoals zoveel stellen een kind krijgen Xander, waarom niet?" Vroeg ik hem met gemengde gevoelens, en het viel gelijk stil rondom de tafel.
"Ik weet het niet. Maar lieverd, ik doe er alles aan om je gelukkig te maken. Waarom laat je je kinder wens niet even rusten?" Even rusten? We hadden al ongeveer zeven jaar en we hadden nog steeds geen kind, en de straat begon al te praten wanneer er een kind kwam.
Hij begreep dus nog steeds mijn gevoelens niet, wat oké was want hij zou nooit snappen waarom ik een drang daarvoor had. Misschien was het wel om de legacy te voltooien, maar misschien was het ook meer als een teken van onze liefde.
Een liefdes baby die ik de hele dag zou vertroetelen en het beste van het beste zou geven. Maar als het er voorlopig niet inzit.. Dan moest ik maar wachten. Mijn aandacht ging weer naar het verhaal wat Xander aan het vertellen was, zijn onzin over alles en nog wat hoefde ik nu niet aan te horen.
".. maar uiteindelijk kunnen wij ons zelf ook laten testen, wie er vruchtbaar is en wie niet. Als jij dat wilt tenminste?" Zei Xander met pijn en moeite, misschien was vruchtbaar heid inderdaad het probleem. Maar hoe moest de legacy dan eventueel door?
Ik zou niet met een andere man naar bed gaan voor een kind als het aan Xander lag, en ik zou ook niet willen dat een andere vrouw mijn kind voor mij zou gaan dragen. Dus dat zou betekenen dat Xander met een andere vrouw naar bed zou moeten gaan..
Adoptie was geen mogelijk heid, want in de regels staat duidelijk dat het van eigen vlees en bloed moet zijn... "Is goed liefje, doen we." Zei ik kort af en begon te bedenken wat er allemaal nog voor opties waren.
Misschien kregen we dan na alle pijn en moeite toch nog een baby. Iets waar ik geduld voor zou moeten tonen en waarschijnlijk ook pijn zou moeten lijden.
