Hoofdstuk 8: Wat te doen tegen een baby-boom?
"En wat zei je toen tegen haar?" Vroeg Micheal terwijl ik les van hem kreeg en mijn hart bij hem probeerde te luchten. Ik had Macey een positief gevoel gegeven over nog een kind, maar toch zat het mij niet lekker.
"Tsja, ik heb gezegd dat ik het kind wou. Aan de ene kant wil ik dat ook.." Ik maakte mij zin niet af en concentreerde mij weer op het schilderij, ik moest even iets anders schilderen.
"Maar aan de andere kant ook weer niet?" Vroeg Micheal terwijl hij een paar armen om mij heen sloeg en in mijn haar rook. Zuchtend gaf ik hem met mijn elleboog een stomp in zijn maag, en hij liet mij meteen los.
"Precies, en trouwens dat ik twijfel over mijn kind heeft niks met mijn seksualiteit te maken." Zei ik vel en probeerde een vakje recht te schilderen waarbij ik net uitschoot door Micheal. "Uit tijd zal blijken mijn vriend."
"Micheal accepteer het nou, ik wordt echt niet homo. Ik hou van vrouwen, van hun figuur, hun lust.. en van sommige problemen die ze mee brengen." Dat laatste zei ik kuchen en slikte gelijk weer drie keer door, Micheal begon te lachen terwijl het niet als een grapje was bedoelt.
"Achja, vrouwen. Niks voor mij. Joey, je moet je meer ontspannen dat is het." Micheal keek uit het raam en ik lachte wat. Ontspannen? Daar had ik amper tijd voor, zelfs voor schilder les had ik amper tijd.
"Ja Micheal je hebt gelijk, wees blij dat je een keer gelijk hebt want dat heb je niet vaak. Maar daar heb ik helemaal geen tijd meer voor, ik moet de zaak zien te redden, voor de kinderen zorgen, voor het huishouden zorgen en voor mijn eigen uiterlijk moet ik ook zorgen."
"Hoor je nou kletsen, je bent workaholic en de rest kan je vrouw ook doen hoor. Ze is altijd thuis en voert niks uit. Kom Joey, leg je kwast neer. We gaan naar een Museum."
Protesteren had geen zin, maar toch probeerde ik het. Het had geen zin want uiteindelijk legde ik toch mijn kwast neer en ging met hem mee.
Het museum was rustig en gaf ook een lichtelijk ontspannen sfeertje. Toen ik tiener was ging ik er wel eens heen, om de drukte thuis te ontsnappen. Maar sinds ik volwassen was en kinderen had gekregen was ik hier niet meer heen geweest tot de dag van vandaag.
We hadden de grootste lol die je maar kon bedenken, en dat alleen omdat we allemaal nep schilderijen vonden en nep beelden van rubber. Toen we het tegen de bewaker zeiden lachte hij ons bijna uit, het scheen 'Amateur Kunst weekend' te zijn.
We kwamen niet meer bij toen we dat hoorde, ik stikte bijna in mijn eigen speeksel van het lachen. En daar moest Micheal weer om lachen.
"Het doet mij inderdaad goed om hier te zijn." Zei ik tegen Micheal toen we weer wat bij waren gekomen. Maar het feit dat ik weer vader werd, kon ik niet gaan ontlopen. En misschien moest ik maar maatregelen gaan nemen dat we niet nog een vierde kind kregen.
Macey's zwangerschap vorderde weer heel snel, en zo ook andere dingen in het huis. Macey's nieuwe obsessie was keuken spullen kopen en daarbij ook gelijk een totaal nieuwe keuken. Ze had wel gelijk, de vorige keuken was hartstikke ongezellig. En deze maakt meer sfeer in huis, en is ook wat makkelijker om de kinderen 's ochtends te voeden.
En niet alleen de keuken veranderde, maar ook Macey's lichaam. Na de vorige zwangerschap was ze al veel aangekomen door extra eten, maar nu leek ze bij de zes maanden al te ontploffen.
Luc vorderde ook, maar dan op school gebied. Hij was niet een genie van eigenschap maar toch had hij het bereikt om een tien te halen voor zijn proefwerken en had ook een super rapport.
Omdat hij een super rapport had gekregen hadden Macey en ik voor hem een goudvis gekocht, dan sliep hij niet helemaal alleen op zijn kamer.
"Waarom kunnen goudvissen niet mee in bed dan mama?" Macey moest lachen toen Luc dat aan haar vroeg en antwoordde simpel. "Omdat je anders in je bed plast."
Luc was een engel en een zegen, je had geen enkele last van hem en hij zorgde nog eens goed voor je ook. Een top kind.
De laatste loodjes waren niet meer te doen voor Macey en lag bijna iedere dag in bed, en als ze dat niet lag. Was ze aan het eten..
Ik zelf hield mij buiten het huis en sloot mij meer op in het atelier en bij Micheal thuis. Ik had geen zin om Macey's geklaag aan te horen over haar rug en haar pijnlijke voeten. Ze moest eens weten waar ik over kon klagen.. Over het geld wat ze uitgaf, wat ik nu weer keihard bij moest gaan verdienen.
Vaak ging ik met Micheal hangen, zoals ik al zei. Soms gingen we naar een kunst expositie en soms gewoon naar de bar of naar zijn huis. "Ik wordt echt gek thuis, het geld vliegt weg en ik voel me net een oude zeikerd."
"Weetje wat jij zou moeten doen?" Micheal keek me aan en ik keek hem verbaasd aan omdat hij dat opeens uit het niets zei.
"Jij zou gewoon eens moeten ontspannen en een keer op 'zaken reis' moeten gaan." Zakenreis deed hij met zijn vingers tussen haakjes, en pakte daarna gelijk wat glazen om een drankje te mixen.
"Dat kan ik nu toch niet zomaar doen? Macey is bijna in de categorie hoogzwanger, en ik heb bijna geen werk-relaties meer." Micheal rolde met zijn ogen toen ik dat zei, weer gaf hij het tussen haakjes tekens en zuchtte.
"Je doet net alsof je op zakenreis gaat en blijft die tijd gewoon bij mij. Of bij andere vrienden. Je moet er echt even tussen uit jongen, anders ben je dadelijk nog een grotere stress kip dan dat je nu al bent." Micheals woorden waren waar, ik was nu al een stress kip maar aan de andere kant kon ik Macey niet achter laten.
"En Macey heeft vast wel vriendinnen als ze moet bevallen dat ze die kan bereiken, en als ze dan in het ziekenhuis ligt ben jij toevallig weer in de stad en dan is het een happy ending." Zei Micheal weer en hield zijn schouders op. "Zo simpel is het."
"Eigenlijk is het niet zo simpel Micheal, het is een vrouw. Zij heeft ook gevoelens" Zei ik terwijl ik Micheal achterna liep voor een plek aan een tafeltje. "Nou en, wij mannen toch ook?"
"Maar vrouwen zijn gewoon tweehonderd keer meer kwetsbaarder dan een man. Ze is zwanger en we hebben al twee kinderen, die willen mij ook nog wel zien."
"Achja, je moet het zelf weten vriend. Mijn deur staat in ieder geval voor je open, altijd. Dat weetje." Hij nam een slok van zijn drankje en gaf mij een knipoog, het was fijn om een goede vriend te hebben. Maar ik wist dat hij meer bedoelingen had dan dat..
"Ik weet het gewoon niet Micheal. Het is zo ingewikkeld allemaal, ik denk dat ik de zaak ga opdoeken en maar gewoon als Journalist ga werken." Zei ik en zuchtte diep, John had er een pijn hoop van gemaakt.
"Oke je moet het zelf weten, het is niet mijn probleem. Maar je weet, mijn deuren staan nog steeds open."
Ondertussen thuis was er iets met Macey aan de hand, ze had krampen en pijn scheuten maar als het weeën waren.. Dan was de baby te vroeg!
Het waren weeën, ze herkende die pijn uit duizenden.
"Joey, waar ben je toch als ik je nodig heb!?" Schreeuwde Macey met pijn en moeite uit, ze moest het dit keer helemaal alleen doen.
LET OP ! Dit stukje schrijf ik vanuit Macey
Na een paar uur lang persen had ik eindelijk een mooi meisje in mijn armen. Ik gaf haar de naam Sofie, aangezien Joey nu niet mee kon beslissen vond ik dit de mooiste naam die er was. En het paste precies bij haar.
Ik legde haar in het wiegje die ik bij Cassidy in de kamer had gezet, gewoon voor tijdelijk. We waren wel bezig met een verbouwing, maar de Polen waren op vakantie gegaan. Een of ander feest was er in Polen.
Toen ik Sofie in haar wieg had gelegd kreeg ik weer krampen, nee weer weeën!
Onee!Oneeeeee! Niet nog één! Joey zal mij vermoorden! Hij wou nog maar één kind!?
En daar had ik kleine Mirthe. Ze was net zo prachtig als haar zusje ! maar wat moest ik met een tweeling!? Joey zou me vermoorden..
Moest ik het kind verbergen? Of moest k het langs een weeshuis brengen? De rare ideeën schudde ik van mij af, Joey zal net zo goed van dit kind houden als van Luc, Cassidy en Sophie! Dat moest hij wel! Deed hij dat niet, dan vertrok ik gewoon met de kinderen.
Ik legde het meisje in het bedje van Cassidy, en dat vond Cassidy niet echt leuk natuurlijk. Het was haar wiegje en niet die van iemand anders, maar goed ze werd bijna een kind dus het wiegje was dan toch bijna niet meer van haar.
Ik liet de meisjes aan Cassidy zien, die ze aan zag als poppen. Ik moest lachen toen ze zei 'Pop spelen!?' maar wees er gelijk op dat het haar zusjes waren.
"Wat moet ik nou doen met jou Mirthe?" Zei ik zachtjes en hield haar in de lucht vast, ik kon haar niet vermoorden of weg brengen. Misschien maar verstoppen?
Na een half uur hoorde ik de deur met een knal dicht gaan en Joey kwam gelijk naar mij toe gerend. "Je bent beval- WACHT, een tweeling!?" Riep hij uit en ik hield hem vast omdat het leek alsof hij ging flauwvallen.
Maar in plaats van flauwvallen trok hij zich los van mij en liep weg. Zo de deur uit. Hoe kon hij dat nou doen?