Hoofdstuk 10 Afscheid
De volgende ochtend ging ik met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Ik zag er erg tegen op om Frank los te laten, na alles wat we mee hadden gemaakt zou ik hem vandaag toch echt moeten laten gaan.. " Klaar voor vertrek?"
Frank schudde zijn hoofd en zag dat ik een beetje teleurgesteld keek. "Het spijt mij echt dat ik mij niks kan herinneren Eline.."
"Ik weet dat jij alles weet wat er tussen ons is gebeurd en dat jij weet dat wij dochters hebben. Maar ik geloof het niet, en ik kan het niet geloven. Het spijt mij echt."
Hij trok mij naar zich toe en omhelsde mij, het voelde als een afscheid knuffel een knuffel die ik nooit meer zou moeten en kunnen vergeten.
Hij kneep mij dicht tegen mij aan en snoof mijn geur op, waarschijnlijk vond hij het toch op een of andere manier moeilijk om mij los te laten. Of toch niet, op dit moment kon ik niet in zijn hoofd komen om zijn gedachten te lezen... Wat ik altijd eerst wel kon.
Na de knuffel hield hij mijn hand nog vast en keek ij in mijn ogen aan. "Alles komt goed Eline, je kan het wel alleen."
Die woorden deden mij wel wat, maar het zou niet alles goed maken wat er is gebeurd. Hij liet mijn hand los maar het liefst wou ik die weer terug pakken en hem voor altijd aan mij binden.
Maar dat kon helaas niet...
