*De jong volwassen Alex die je nu ziet in dit hoofdstuk en de volgende, is een kopie :). Je kan niet vanaf Riverview naar Bridgeport verhuizen dus heb een kopie van hem gepland daar tot ik in Riverview een slacht toffer heb die ik zwanger kan maken*
Hoofdstuk 2 : Living on my own
Twee jaar later was het dus eindelijk zo ver, een dag voor dat ik volwassen werd was ik vertrokken. Precies op de dag waarop mijn moeder thuis zou komen uit Japan.
En als ze naar de keuken liep, zag ze een briefje liggen op precies dezelfde plek als waar zij een brief had achter gelaten. De bitch, nog steeds was ik niet over die naai streek die zij had geleverd en nu kreeg ze koekje van eigen deeg.
En ze kon ook gelijk voor oma gaan zorgen, want die was de laatste tijd ook niet heel erg gezond meer. Maar ach wat doe je er aan? Je wordt oud en je gaat dood, dat is het leven.
Precies twee jaar geleden na de laatste ruzie met mijn oma ben ik gaan zoeken naar goedkope appartementen in Bridgeport. Nou die waren dus bijna niet te vinden, dat kan ik je wel vertellen.
Er bestonden bijna alleen maar luxe appartementen die je met een grote groep vinden alleen kon betalen. Maar voor in je eentje was het echt te duur, omdat er grote sterren woonde hoefde toch niet te betekenen dat een normale burger daar amper kon wonen omdat het zo duur was?
Maar goed met zeuren schiet je niks op en na lang zoeken kreeg ik eindelijk een woning voor weinig en nu stond ik voor het eerst, buiten. Want ik kreeg de portier al niet open van het gebouw, dat beloofde veel goeds.
Toen ik de deur met pijn en moeite en veel gekraak los kreeg, schrok ik mij de tandjes toen ik het appartement zag. Het was-Ik was opgelicht! Het appartement was een horror appartement en dat stond absoluut niet op het internet.
Dit was absoluut niet waar ik voor getekend had, zelfs voor deze prijs zou ik hier niet willen wonen. Van boos heid gooide ik mijn koffer door de kamer en plofte neer op de scharminkelige bank.
Geld om het bepaald op te knappen had ik niet en moest zelf nog gaan bedenken hoe ik aan het geld kwam voor deze maand.
Voor een momentje sloot ik mijn ogen en dacht na, hoe moest ik dit gaan oplossen? Ik kon nu moeilijk mijn moeder gaan bellen en vragen of ik nog thuis mocht komen, nee ik moest laten zien dat ik kon leven zonder haar.
Dat kon ik ook in mijn tiener jaren dus nu ook in dit ouwe muffe stink appartement. Ik liet mij eigen wat onder uit zakken en deed mijn ogen open, waardoor ik opeens zag dat er een meisje boven mij hing.
"Wa! Wat doe jij hier!?" Vroeg ik geschrokken en gespannen, ik was nog niet eens een uur of twee in Bridgeport en werd ik nu al beroofd? De verhalen over Bridgeport waren dus echt waar.
"Sorry, maar volgens mij is er een misverstand? Ik woon hier namelijk?" Ik keek haar met een gefronste wenkbrauw aan, waar had ze het over? Dit was mijn appartement.
"Oke dit wordt alleen maar vager met het moment, ik heb namelijk de sleutel van deze flat gekregen van mijn huisbaas. Dus technisch gezien is dit mijn woning." Het meisje keek mij arrogant aan en haalde een telefoontje uit haar zak, waarschijnlijk ging ze haar vriend bellen die mij in elkaar zou slaan.
Ik kreeg rillingen over mijn rug, ik was immers nooit een vechters baas geweest en zou dus moeilijk voor mijzelf op kunnen komen als ze haar vriend zou bellen.
"Luister meneer de huisbaas, als u vind dat ik een vriend nodig heb dan kan ik die zelf nog wel regelen. Zorg er nou eindelijk voor dat dit flatje er fatsoenlijk er uit gaan zien anders heeft u dadelijk de politie op de stoep staan. Danku vriendelijk"
Zuchtend hing ze op en keek ze mij blij aan, waarschijnlijk zat zij hier dus al langer in. En werd ze nu helemaal gepaaid omdat ik er bij was gekomen, ik voelde mij schuldig. Ik verbrak iemand z'n privacy zowat gewoon.
Ze begon te lachen en keek mij weer vrolijk aan. "Sorry dat ik gelijk een belletje maakte in plaats van mij voorstelde. Maar onze huisbaas moet nu wel gaan zorgen voor twee kamers plus een betere fundering"
"Het is zo grappig, ik woon hier al bijna drie jaar en er is niks veranderd hier. Maar nu zal hij wel moeten, want jij bent er bij en anders kunnen we hem aanklagen!" Aanklagen kon ik hem sowieso voor opgeven voor valse advertenties.
"En trouwens, nu heb ik nog niet gezegd hoe ik heet." Ze begon te lachen en stak haar hand uit, en ik keek haar van kop tot teen aan. "Ik ben Jessica, en deze mysterieus boy is?"
"Ik ben Alex, het spijt mij echt ik wist helemaal niet van deze situatie af en ik wist ook niet dat hier iemand woonde etc." Ik keek haar onschuldig aan, misschien was het dan minder erg.
"Hey doe even normaal Axel, dat is niet jou schuld. Komt goed" Ze gaf mij een knipoog en dat liet mij al gelijk vergeten dat zij mij naam verkeerd uit sprak.
De rest van de dag hingen we wat op de bank om TV te kijken en elkaar wat beter te leren kennen.
Veel was er over dag niet te doen in Bridgeport omdat de meeste mensen nog in hun bed lagen te slapen door het late uit gaan. Jessica vroeg alles wat ze kon bedenken en toen kwamen er hele verhalen uit, over waar ik vandaan kwam en de rest kan je zelf wel invullen denk ik?
Het grappige was toen ik over gitaren begon, zij gelijk opsprong en die van haar pakte. Zij had een mooie Witte Les Paus , die semi akoestisch was. En man wat kon ze spelen.
Ik had nog nooit een meisje met een gitaar gezien, nouja gezien wel maar nooit zien spelen.
Jammen, dat besloten we minstens drie keer per week samen te doen om elkaar wat beter te leren kennen op muzikaal gebied.
En dat wou ik op zeker, want door de muziek en Jessica zelf werd dit appartement steeds minder erg.