De zolder was strengste verboden volgens James en dat wist ik ook wel, maar ik moest en zou weten wat hij daar te verbergen had. De laatste tijd was hij alleen maar stiekem bezig geweest, telkens als hij naar de zolder ging keek hij om zich heen of iemand hem in de gaten had.
natuurlijk was ik weer de gene die onbewust door het sleutel gat keek en hem zo in de gaten hield. Het niks doen was een sleur, ondanks in dit grote prachtige huis waar kleine plekjes en geheimen te ontdekken waren, verveelde ik mij kapot.
De dagen dat ik de kinderen op geen enkele manier mocht aanraken , vasthouden of knuffelen.. Waren slopend omdat ik veel om ze gaf. Terwijl de Butler ze alleen maar weg hield van mij en hun ouders.
Met een paperclip maakte ik het slot met pijn en moeite open, het leek wel alsof de afgelopen honderd jaar geen nieuw slot er in was gezet. Na wat gefrutseld te hebben ging de deur toch open, altijd handig om verkeerde vrienden te hebben gehad.
Voorzichtig liep ik de trap op richting de zolder, bij iedere voetstap die ik zette hoorde ik gekraak, en niet al te min ook. Het zweet begon mij uit te breken, wat als James mij hoorde en ging kijken? Dan was ik de lul.
De houten leuning zat onder de spinnen rag en de trap zelf ook, toch raar voor een net mannetje. Toen ik boven stond hield ik mij vast aan een hekje die er naast stond, alles was pikken donker.
Nog steeds was ik bang dat James naar boven zou komen, maar ik moest uitzoeken wat hij hier te verbergen hield. Met mijn hand zocht ik de lichtschakelaar op de muur, het raam dat er was ingebouwd was ook helemaal onder spinnen rag en was bedekt met vuil, zo kwam er geen licht binnen.
"Pff eindelijk" Zei ik zachtjes en drukte de licht schakelaar om, het TL licht ging moeilijk aan en flikkerde de hele tijd.. één voor één ging er een lamp aan, en het was één voor één een verassing wat ik zag.
Zijn kamer lag helemaal vol met dozen, papieren , foto's van de kinderen en verder alleen een bed, een bureau en een radio.
Ik hoorde opeens achter mij gekraak en deed snel het licht weer uit en ging achter één van de dozen zitten. Voetstappen klonken op de trap en ik maakte mij zo klein mogelijk zodat de gene die naar boven kwam mij niet zou zien.
Een wild gehoest klonk van een man die ondertussen alweer boven was aangekomen, een klein schemer lichtje brandde. Voetstappen klonken weer, de hele tijd heen en weer. Een hoop gemopper en gestommel, maakte mij alleen maar meer bang.
Mijn hart voelde ik in mijn keel bonzen en kreeg het benauwt omdat ik zo ingepakt was bij allemaal dozen, dat ik amper lucht kreeg. Weer klonk er gehoest en er werden voorwerpen gegooid, waar ik van schrok. Ik gaf geen gil, ik maakte mijzelf alleen maar meer kleiner..
"He he eindelijk ." Het was de stem van James die dat zei, schijnbaar had hij gevonden wat hij zocht. Hij hoestte weer en liep weer richting de trap, de trap begon weer te kraken en dat werd alleen maar erger en erger. Dat was het teken dat hij weg ging.
Nog vijf minuten nadat hij weg was bleef ik nog even stil liggen, je weet maar nooit of hij terug kwam. Ik schoof de dozen die ik om mij heen had gebouwd aan de kant en deed het licht weer aan.
Weer gingen de lichten één voor één aan en zag daarna pas zijn hele kamer weer. Ik liep wat rond en bekeek alles, zijn bed was het enige wat netjes was.
Ik ging op het bed zitten, en keek vol op het bureau. Om het bureau was een groot prikbord die helemaal vol hing met foto's van de kinderen en Meneer en Mevrouw Sawyer. Met allemaal zwarte stippen op hun hoofd, ik stond op en liep er heen.
Daarnaast hing er ook nog een plan voor ontvoering, moord en ook nog een verkrachting op mevrouw Sawyer op het bord. Ik pakte een papiertje dat op het bureau lag en las het.
"Dood aan de Familie Sawyer, hoe ik de hele familie kapot krijg weet ik nog niet. Maar het gaat gebeuren hoe dan ook, eerst de ouders, dan de kinderen." Van schrik liet ik het papiertje los en liet het vallen, wat was hij voor een psycho?
"Mamaaaaaaaaaaaa" Hoor ik heel duidelijk hier op de zolder, het was een gillend meisje en het leek verdacht op de stem van Noami. Ik probeerde het zolder raam open te maken om te kijken of ik iemand zag, maar dat lukte niet. Het leek wel alsof het raam net zou oud was als het slot van de deur!
"Shit Shit , ga open!" Hoe ik het ook probeerde, het raam ging niet open. Ik liep weer naar het bureau en onder zocht wat papieren en keek ondertussen naar de foto's van de famillie Sawyer, nu ik wist wat hij van plan was. Moest ik het zien te voorkomen.
In de verte klonk een schot of twee, en toen wist ik dat James al aan de gang was met zijn moord plannetje. "Verdomme!" Ik moest weten waar ze zaten zodat ik het misschien nog kon tegen houden. Mijn ogen zochten weer globaal over het prikbord, en toen zag ik staan : Bos. "Bingo"
Zo snel als ik kon deed ik het licht van de zolder uit en rende de trap af, de deur ging met moeite los. "Shit" Hij had vast het huis doorzocht waar ik zat, natuurlijk was dat een deel van zijn plan: voordat hij hun vermoorde zou hij mij dus moeten vinden om mij te sluiten om mij voor de schuld te laten opdraaien uiteindelijk.
Ik duwde als een gek tegen de deur, en kreeg daardoor wat zweet op mijn voorhoofd en handen. "Ik kom hier voor geen goud uit." Mompelde ik en bonkte nog een paar keer met mijn zij kant tegen de deur aan.
Door het sleutel gat kon ik zien of er wat voor stond, maar er stond niks voor. Hij had dus waarschijnlijk zijn kamer gewoon weer op slot gedaan. Ik pakte weer de paperclip, die ik in mijn broekzak had bewaard, en frommelde weer in het slot.
Weer hoorde ik een van de twee kinderen gillen. Ik moest en zou de kinderen beschermen, dat was immers mijn taak! Ondertussen probeerde ik ook de politie te bellen, maar die konden niet later komen dan over een half uur.
Zo snel als ik kon stormde ik de rest van de trappen en af en begon te rennen op de beneden verdieping naar buiten. Toen ik de keuken deur achter mij dicht sloeg, zag ik mijn adem te voorschijn komen in een soort van damp.
Mijn ogen gingen alle kanten op waar ze maar heen konden, waar zaten ze toch? Ik spitste mijn oren en hoorde een schot en weer gegil vanuit het bos komen. Natuurlijk het bos, door alles wat ik tot nu toe had gezien en meegemaakt was ik dat even vergeten.
De bladeren die op de grond lagen maakte telkens een gekraak geluid en begon wat rustiger te lopen en hield mijn ogen wagen wijd open om hopelijk iets van de kinderen te kunnen oppikken.
Ik liep en liep en keek de hele tijd in het rond, waar waren ze toch? Telkens verstopte ik mijzelf achter een boom of een struik, om niet op te vallen als ik in de buurt was van de kinderen en James.
Mijn hart bonsde in mijn keel en mijn angst werd met iedere stap groter en groter, wat als hij de kinderen ook vermoord had? En ik de volgende was? Een rilling ging over mijn rug, ik moest dit stoppen voordat iedereen dood zou zijn.
Ik liep op mijn gevoel door het bos want veel zag je niet meer, het begon te schemeren en in het bos werd het dan tien keer sneller donker dan gewoon op het land.
Alweer klonk een schot, en een boel vogels vlogen uit de bomen waardoor ik een kleine gil gaf van schrik. Snel deed ik een hand voor mijn mond en keek angstig in het rond, wat als hij mij had gehoord?
"Wie is daar!?" Riep James door het bos heen en gaf nog een schot los waardoor de zoon van meneer en mevrouw Sawyer een gil gaf. "Houd je kop!" Hoorde ik James roepen en daarna een hoop gehuil en gesnotter.
Ik klapte mijn mobieltje open om te kijken of ik bereik had, maar het streepje stond flikkerde van 1 naar 0 streepjes. "Shit" Mompelde ik heel zachtjes en klapte mijn mobiel weer dicht, aan technologie had je echt niks.
Gebogen liep ik verder naar de plek waar ik het zoontje van meneer en mevrouw sawyer hoorde huilen, de bladeren kraakte meer en meer.. Alsof dat extra daar was neergelegd.
Op mijn knieën ging ik achter een bosje zitten en maakte heel voorzichtig een gat in het bosje, het maakte wel veel lawaai maar dat moest hem niet zo opvallen.
Zo stil als ik achter de bosjes zat, hoe erg ik wel aan het schreeuwen was van binnen. Alles wat James aan had gericht was duidelijk te zien, ook al was het donker. Het lieve meisje had overal wonden in haar gezicht en op haar lichaam, en zag er niet meer levend uit..
De zoon van meneer en mevrouw Sawyer was er erger aan toe getakeld, hij kreeg nog zweep slagen en steken van een mes op/in zijn lichaam. De verwondingen in zijn gezicht waren al net zo erg als bij zijn zusje.
Voorzichtig probeerde ik mijzelf uit het bosje terug te trekken om weg te rennen om hulp te gaan halen, maar dat ging niet. Mijn haar zat vast aan het bosje, hoeveel ik ook trok ik kreeg het niet los.
"Shit shit" Zei ik zo zachtjes mogelijk en mopperend, ik trok en trok maar het ging maar niet los. Toen ik het had los had gefrommeld kroop ik uit het bosje en kroop nog een stukje weg van het bosje, tot ik tegen iets op knalde.
langzaam hief ik mijn hoofd naar boven, en keek recht in de ogen van James. Mijn hart begon meer en meer te bonzen en raakte bijna in paniek, wat moest ik nu doen!?
“ Zocht je iets?” Zei hij met een vieze schijnheilige stem, en hij greep mij bij mijn keel vast en trok mij omhoog. Met mijn handen probeerde ik zijn handen van mijn keel los te maken en begon ondertussen al wat ademhalings problemen te krijgen.
“Ja ik ben hier een oorbel verloren laatst.” Hij liet mij los en ik viel op de grond, terwijl ik in de bladeren lag ging hij boven mij hangen. “Denk je nou serieus dat ik dat geloof? Wie gaat er nou ’ s avonds een oorbel zoeken? Juist niemand.” Zei james en ik kreeg het steeds benauwder en benauwder.
Langzaam schoof ik mij zelf van James af richting in een boom zodat ik mijzelf makkelijk op kon trekken en weg kon rennen. Maar natuurlijk had hij dat wel door, dat ik probeerde te ontsnappen en pakte mij bij mijn arm vast.
Ik stond op en gaf hem een keiharde knal op zijn hoofd en tussen zijn benen en begon te rennen.
Te rennen naar het huis, om zo snel mogelijk mijn spullen te pakken en weg te wezen! In het bos was amper nog wat te zien en liep zo snel mogelijk door, door alle bomen en bosjes over kleine beekjes sprong ik , ik moest hier weg.
Dit was echt mijn slechtste idee ooit, mijn leven hing er nu gewoon van af. Met dat in mijn achterhoofd rende ik door en zag opeens een hele grote beek, niet oplettend dat er op de weg een boom knol lag.
Ik viel er over heen en belande met mijn gezicht in de modder. “Ook dat nog!” Ik probeerde op te staan maar merkte dat ik vast zat , maar aan wat kon ik vast zitten? Ik keek naar mijn voet en zat met een stuk spijkerbroek stof vast aan een takje, en vast aan.. aan een hand.
Angstig keek ik naar de hand en langzaam keek ik omhoog, via zijn arm naar zijn gezicht. “Waar ben je zo bang voor kind? Dat je net zo eindigt als de andere vier?” Hij begon wraak zuchtig te lachen en keek mij vies aan. “Achja, als jij mij zo trapt en knallen geeft, dan verdien je het.”
Zei hij en hij scheurde het stuk spijkerbroek dat vast zat aan de knol los , en zo snel als ik kon gaf ik hem weer een trap en stond weer op en rende door, nam een aanzet en sprong over de beek. Voorzichtig keek ik om en zag dat James ook een aanloop begon te nemen, dus begon weer zo hard mogelijk te rennen.
Het huis was in zicht en ik was blij om het huis te zien, want als je binnen kwam via achter kwam je in de keuken terecht waar scherpe messen lagen. Toen ik bij de tuin deur was deed ik de deur open en alle lichten uit, zo kon James niet zien waar ik was.
Ik pakte gelijk het grootste mes dat er was en ging achter het kook eiland zitten, om te wachten op James. Niet lang daarna hoorde ik de achterdeur met een knal dicht gaan en gehijg klonk in de gang hier heen, oude mannen waren niet zo snel als ze in hun jonge jaren waren.
“Dat vieze vuile…” Mijn hart bonsde in mijn keel waar door mijn adem haling iets zwaarder werd dan normaal, lichtelijke angst ging door mij heen toen ik besefte dat ik op het punt stond iemand te vermoorden die mij wou vermoorden. Was ik dan niet net zo gek als hem?
Ik schudde het van mij af, natuurlijk was ik niet net zo gek als hem ik zou alleen voor mijn eigen leven op komen. Lichte voetstappen klonken op de tegel vloer van de keuken, en het gehijg van james was ook al weer te horen, ik verplaatste mijzelf ietsjes naar de zijkant van het kookeiland zodat ik hem precies kon zien.
Hij maakte ieder kastje en laatje open om te zien of ik er in zat en of ik iets had gepakt, langzaam en gebukt ging ik richting de eethoek die aan het kook eiland vast zat en met mijn ene hand hield ik een stoel vast en met de andere hand hield ik nog steeds het mest vast.
Express verschoof ik de tafel een beetje en zag gelijk dat James zich omdraaide. “ Aha! Daar ben jij kleine …” Voordat hij zijn zin af kon maken gilde hij het uit van de pijn, ik had het mes recht in zijn arm gegooid en bekeek de man die mij moordend aankeek.
“Denk maar niet dat je mij hier veel pijn mee doet meisje, want ik zal de enige zijn die dit overleefd.” James trok voorzichtig en met zijn tanden op elkaar het mes uit zijn arm en liep richting mij, het spel was over.
Des te dichter bij hij kwam des te meer ik tegen de keukenkastjes aan ging staan. Ik deed mijn ogen dicht en voelde het bloed van James wat op het mes zat druipen op mijn borst, het mes tegen mijn keel voelde naar.
“James waarom doe je dit?” Vroeg ik met een stem vol bibbering en angst, terwijl ik hem ondertussen voor de helft zag omdat ik 1 oog half open had gedaan. “ Ik doe dit om dat sommige mensen alles verpesten, en dan moet de boel worden opgeruimd. En daar ben ik voor”
Hij lachte weer gemeen en door de shocking van zijn lichaam voelde ik het mes langzaam wrijvend langs mijn keel gaan, het was het meest nare gevoel wat ik ooit had gevoeld.
James was nog steeds aan het lachen ik voelde dat mijn huid geïrriteerd was en langzaam begon te bloeden, na het lachen hield hij het mes van mijn keel af en legde het op mijn wang. “Je vermoorden met een mes is veelte makkelijk.” Hij draaide het mes heen en weer en zo kwam er een punt in mijn wang dat James helemaal open trok richting mijn mond.
Mijn tanden hield ik op elkaar, maar ondanks dat glipte er nog wel eens een traan weg, zelfs een traan in de open wond van mijn wang. Zoute tranen in een open wond in je gezicht deden pijn, nog meer pijn dan het snijden zelf.
James legde het mes neer en keek naar buiten, hij keek naar de maan vast en zeker. De was niet te missen deze avond, hij was te helder en mooi, maar dat was ook het enige wat mooi was aan deze avond.
Ondanks dat ik als de doods was voor James op dit moment, besloot ik hem toch met mijn beiden handen bewusteloos te maken, trillerig hief ik mijn armen en draaide mij om naar hem. “Wat ben je van....”
Weer voordat hij wat kon uitbrengen of tegen kon spartelen pakte ik zijn hoofd vast en knalde die keihard tegen de kraan en James viel flauw. Heel even bleef ik naar hem kijken, er ontstond een kleine plas bloed om hem heen en zo snel als ik kon verliet ik de keuken rende naar buiten.
De tuin deur draaide ik op slot, maar voordat hij echt op slot zat zag ik James er alweer aankomen, dit keer met een pistool.
Vanaf dit punt leek mij alles in slow motion te gaan, James trapte de deur open voordat ik het in de gaten had en wees het pistool recht in mijn gezicht.
Ik probeerde nog weg te rennen, weg te rennen van de dood. De dood die je uiteindelijk toch wel zou krijgen, maar dan op een natuurlijke manier.
Ik was nog niet klaar om te sterven, dus liep ik door. Het geluid van het laden van het pistool deed mij al pijn in mijn oren en draaide mij om, en ik hoorde meteen een schot.
Langzaam deed ik mijn ogen dicht en voelde de kogel recht in mijn lichaam aankomen, het spel was over.
"Ik hoef de nachten niet te tellen, want ik weet dat er geen morgen meer komt"