Hoofdstuk 6 : De uitslag
Die zelfde middag belde Xander de dokter op of we langs konden komen voor een vruchtbaar heid test. Zo zenuwachtig en op gelaten als we waren gingen we er toch maar heen en besloten alle testen te doen die de dokter op gaf.
Na alle testen te gedaan hebben moesten we twee weken wachten op de uitslag, en dat wachten was moordend. Wie zou er niet vruchtbaar zijn? En waarom zou die gene niet vruchtbaar zijn, waar aan lag het nou precies?
Twee weken lang spookte dat iedere dag door mijn hoofd en begon langzamer hand gek te worden van mijn eigen gedachten.
In de namiddag (twee weken erna) zou de postbode komen en misschien zat de brief er wel bij, het was vandaag precies twee weken geleden. De hele middag stond ik voor het raam te wachten op de man die de post rond bracht.
En toen hij er eindelijk was en ik de post uit zijn hand rukte en hem bedankte, durfde ik de brief niet open te maken. Xander en ik hadden allebei een aparte brief gekregen, vertrouwelijke informatie die alleen aan deze persoon gericht zijn...
Ik liep naar de eet kamer en gooide de post op een grote hoop en liep naar de keuken om koffie te maken. Mijn hand trilde helemaal van de zenuwen en liet een kopje vallen op de grond. "Shit" Riep ik keihard en zag toen ik de scherven bij elkaar aan het rapen was twee voeten.
"Heb je je bezeerd lieverd?" Het was Xander die eens eerder van werk was gekomen, waarschijnlijk wist hij gewoon nog dat het vandaag precies twee weken geleden was dat we die test hadden gedaan. "Nee nee, dat niet. Er is post voor je."
"Post van wie?" Vroeg hij terwijl hij de scherven van het kopje pakte en in de prullenbak deed. "Van de test." Zei ik en toen viel het weer stil, die akelige stiltes waren de laatste tijd wel vaker.
Waarschijnlijk omdat we het elkaar zouden kwalijk nemen als er één van ons niet vrucht baar was. "Oh.. Kom we gaan samen de post openen." Zei hij na een paar ongemakkelijke minuten en pakte mijn hand vast en samen liepen we naar de eetkamer.
Weer was het stil en ik zag hoe Xander zijn hand bibberde toen hij de brief pakte, hij had het nog erger toen ik net koffie ging maken.
Het geluid van het open scheuren van de envelop kan ik nog steeds voor mij halen. "Beste Heer Xander Hayden, na aanleiding van uw test sturen wij hierbij de test resultaten van uw vruchtbaarheid."
Hij viel even stil en las alles snel over, hij maakte een soort hoest geluid en schraapte zijn keel. "Helaas moet ik u mede delen dat u maar 15 procent kans heeft om ooit een kind te verwekken."
Xander verscheurde de brief en gooide de stoel weg, ik schrok van zijn reactie en van het tekst dat hij had voorgelezen. Hij liep weg richting de voordeur en gooide de deur dicht.
En toen zat ik alleen, met een verscheurde brief van Xander. Gemengde gevoelens en nog steeds mijn eigen brief die ik nog moest lezen. Ik durfde hem niet te openen, dadelijk was het nog erger dan de brief van Xander en hield de legacy hier toch echt op.
Dan moest pa maar mijn zusje gaan bellen of het aan mijn jongere broertje geven, kinderen krijgen kon dus waarschijnlijk niet meer. Met een trillende hand pakte ik mijn eigen brief en voelde gelijk al tranen achter mijn ogen prikken.
Ik keek naar de schijn gedrukte letters op de envelop. "Mevrouw Vera van Vliet." Het leek wel alsof er een slow motion effect op mij was geplaatst toen ik de brief omdraaide en hem voorzichtig open maakte.
De brief las ik in één ruk uit en het kwam tot de conclusie dat ik volledig vruchtbaar was. Dat was tenminste één opluchting, nu nog zien hoe dat met Xander moest.. Ik wou echt een kind met hem en met niemand anders..
Die avond zat ik alleen aan het avond eten, Xander was nog steeds niet thuis gekomen en had ook nog niks van zich laten horen. Ik maakte mij natuurlijk zorgen, maar zijn telefoon nam hij niet op en zijn vrienden wisten natuurlijk weer niet waar hij zat.
Ik stond voor het raam naar buiten te staren om eventueel een blik op te vangen van Xander, maar dat zat er dus niet in. Rond twee uur 's nachts was ik dood op en besloot naar bed te gaan.
Het bed was erg warm, maar voelde toch koud aan zonder de liefde van Xander. Waar was hij toch? Na lang woelen in bed besloot ik maar om op te staan, mij aan te kleden en eens te gaan kijken waar hij was.
Misschien was hij wel in de bioscoop, of in de bibliotheek. Maar daar had ik geen succes, waar kon hij toch zijn?
Toen ik langs de sap bar liep hoorde ik een hoop mannen lachen en keek nieuwsgierig naar binnen. En wie zat daar, precies Xander. Hij was zichzelf aan het bezatten.
Voorzichtig liep ik naar binnen en ging aan een tafeltje zitten , precies waar hij mij niet kon zien. Ik toetste zijn nummer in op mijn mobiel en liet zijn telefoon over gaan. "Ach daar zal je haar hebben. Het vrouwke belt me. Ja ik ben ook moeilijk te missen he mannen?"
Ik zag dat hij mij weg drukte en ik kreeg gelijk zijn voice-mail te pakken. "Waarom neem je niet gewoon op Xander?" Vroeg ik terwijl ik opstond, geschrokken keek hij om zich heen en viel van de barkruk af.
"Omdat het jou schuld is dat ik nu weet wat er mis is met mij. Nu heb je een nadeel aan mij gevonden en hoef je mij niet meer, ik kan je niet gelukkig maken zo." Dronken mannen spraken altijd de waarheid zei mijn moeder altijd, en misschien was dat ook wel zo.
Ik pakte zijn hand vast en nam hem mee naar buiten, in de hoop dat hij al had betaalt voor zijn drank. "Xander, jij maakt mij altijd gelukkig. Met of zonder kind. We moeten het gewoon blijven proberen, die vijftien procent kan veel betekenen."
Ik legde mijn hand op zijn wang, en probeerde hem op te vrolijken. Maar in plaats dat hij zijn hand op de mijne legde, sloeg hij mijn hand weg. "Vera hou je zelf alstubliept niet voor de gek." Zei Xander en liet een enorme boer daarna.
"Wat wil je dan horen Xander? Dat ik het erg vind? Dat ik depressief begin te worden? Wil je alleen maar de negatieve dingen horen die niet helpen!?" Vroeg ik verontrustend
"Natuurlijk wil ik dat niet, maar ik vind dit zo niet eerlijk lief. Ik wil je alles geven wat ik heb en je blij maken met een kind. Dat is alles wat ik wil."
