Hoofdstuk 4: Bouwen & Sjouwen
Ontevreden zat ik op een bankje buiten de trailer, te staren naar de muren die werden gebouwd na veel problemen met het bouw bedrijf. Fijn he vrienden van vrienden?
En in die tijd moest ik in dit piep kleine trailertje wonen, iets wat ik totaal niet fijn vond omdat ik altijd al ruimte gewend was.
Maar toen het huis klaar was, was ik super blij. Na twee jaar wachten had ik eindelijk mijn ruimte weer terug. Drie slaapkamers, twee badkamers, een ruime woonkamer , een ruime eet kamer en een grote keuken. Perfect voor een gezin.
Plus het huis van mij paste ook wel een beetje in de buurt, groot en elegant. Voor het eerst had ik de eer als stamhouder om dit te laten bouwen, en ik vond het geweldig mooi.
Het duurde niet lang voordat Xander bij mij introk, ik kon gewoon niet meer zonder hem slapen, eten en alle andere dagelijkse dingen. Ik was smoor verliefd op hem.
De slaapkamer werd op het moment het meest gebruikt in het nieuwe huis. Iets wat vrij belangrijk was voor mijn grote kinderwens. Ik wou vijf kinderen en ze allemaal zien opgroeien tot tiener, heerlijk genieten van de luiers en de puisten.
En Xander was de beste minnaar ooit, alleen lukte het keer op keer op de een of andere manier niet om zwanger te geraken.
Misschien moest ik er niet zoveel druk op zetten en gewoon ontspannen en genieten van ons 'spannende bed leven'. Dat klonk raar, ik had nooit gedacht dat we zo ver zouden komen samen.
En dat alles door de ruzie met Michelle, het enige goeie wat van haar was achter gebleven. Ik had nooit meer wat van haar gehoord. Al hoe wel, de vuilnis bakken werden wel vaak om getrapt. Iets wat zij al deed op de middelbare school.
Niet dat ik mij daar aan irriteerde, maar het was zielig voor de mensen die het moesten ophalen.
De dagen die Xander en ik doorbrachten waren fijn, warm en romantisch. Iedere dag voordat hij naar werk ging en ik het huis begon schoon te maken, kwam hij altijd een kusje halen en zeggen dat ik een schoonheid was.
Het was zijn 'dankje' omdat ik altijd 's ochtends zijn brood klaar had liggen voordat hij het bed uit kwam rollen.
Voor de rest hield ik mij dus bezig met het huishouden en met schilderen, iets wat ik super fijn vond. Mijn gevoelens en gedachten uiten op een doek, wat later niemand zal snappen. Alleen de maker.
Ik moest lachen bij die gedachte, wat een diep gaande gedachte was dat. Ik legde de kwast neer en keek tevreden naar het schilderij dat voor mij hing, het was misschien niet perfect maar mijn leven tot nu toe wel.
Het perfecte huis, de perfecte man en de perfecte schilder ruimte die ik ooit al had willen hebben. In het boek dat ik van mijn vader kreeg over de legacy's zag ik dat wij een schilder in de familie hadden met zijn eigen zaak, toevallig zijn vader.
Misschien zat het toch meer in het bloed dan ik had gedacht, vroeger tekende ik al en iedereen vond het mooi. Maar altijd vroeg ik mij af waar het vandaan kwam en bedacht mij dat het van pa en ma niet zou kunnen komen.
Ik had tot nu toe alles mee zitten en dat was geweldig, maar toch miste ik een kindje die het verhaal compleet zou maken..