Hoofdstuk 5: That's not my..
Een avond voor de bevalling lag Catrien lekker op het bed uit te rusten en kwam gezellig naast haar liggen. "Voel je al iets van druk , of hoe noem je dat?"
Ze trok zich naar mij toe, en gaf mij een klein kusje. "De baby begint zich al om te draaien en volgens mij duurt het ook niet lang meer voordat het kindje er is."
"Luc, wat nou als het niet van.." Ik legde een vinger op haar mond en keek haar aan. "Sst, ik hou van jou. Dus ook gelijk van het kind ondanks dat het dan niet van mij is, ik ben de gene die het met jou opvoed. Vergeet Frits maar."
"Je bent echt geweldig Luc, als ik het zelfde mee zou maken als jou.. Dan was ik echt knetter gek geworden." Ik gaf haar een zenuwachtig lachje en keek haar aan, ze kende mij dus nog steeds niet goed.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker van iets natst op het laken. Het was nog vroeg en eigenlijk had ik geen zin om er uit te gaan, maar het kon ook zijn dat Catrien haar vliezen waren gebroken.
"Goeiemorgen, ik probeer je al twee uur wakker te maken. De bevalling is begonnen." Gelijk sprong ik uit bed en wou naar de telefoon lopen om de dokter te bellen.
Maar toen Catrien opstond kreeg ze haar eerste weeën en was de spanning te groot voor mij om nog de dokter te bellen. "O mijn god, Catrien gaat het!?"
"Hou je kop Luc, het kind kom er aan. Bel de dokter!" Ik kon niet weglopen , en vond het raar dat ze opeens naar mij een groffe bek had.
Vierentwintig uur later was Catrien toe aan haar laatste pers..
En perste er een mooie gezonde dochter uit, met de naam Vera.
Toen Catrien naar bed was gegaan na de bevalling liep ik naar de kinderkamer. Ik durfde Vera niet te bekijken, wat als zij niet op mij leek? Wat als het toch het kind van Frits was?
Toen ik Vera oppakte zag ik dat het niet mijn dochter was, het was dus Frits zijn kind...
Maar dat maakte niet uit, want ik hield nu al van Vera alsof het mijn eigen kind was.
Vijf maanden later trok ik het niet meer, dat Vera mijn dochter niet was vond ik verschrikkelijk. Ze had mijn eigenschappen en karakter niet, daar baalde ik verschrikkelijk van.
Catrien zorgde het meest voor Vera. Ik wou haar niet aanraken, niet horen en niet zien. Het was toch mijn kind niet, dus wat maakte het uit?
Ik zuchtte, misschien moest ik mij eens vermannen en met Frits gaan praten over alimentatie en of hij Vera niet in huis kon nemen.
Dat laatste kon ik niet maken tegen over Catrien, maar het liefst zou ik dat wel zo willen.
"Luc, gaat het liefje?" Catrien was tegen over mij gaan zitten en keek mij aan, ik knikte ja en las weer verder. "Ik weet dat je het verschrikkelijk vind dat Vera niet van jou vlees en bloed is. Maar daar komt binnenkort verandering in."
"Hoe bedoel je 'Daar komt binnenkort verandering in?" Ik keek haar vragend aan, wat een rare woordspeling gebruikte ze toch. Had ze weer te verbergen dat ze met Frits naar bed was geweest?
"Ik ben zwanger Luc, en dit keer is het van ons samen! Daar ben ik honderd procent zeker van." Ik keek haar raar aan, het was veelte snel. We hadden nog een pas geboren baby van vijf maanden om voor te zorgen.
"Hoelang ben je dan zwanger?" Vroeg ik aan haar, en zij vertelde mij dat het nog geen drie maanden was en eigenlijk nog niet wou vertellen. Maar een eigen kind was sowieso beter dan een kind van een ander..
