Hoofdstuk 2: Funeral for a dad
Vandaag was de dag van de begrafenis, iets waar iedereen stil van werd als ze het als ze het lazen op de rouwkaart van mijn vader. Mijn moeder was er helemaal kapot van en had de dokter uitgemaakt voor duivels dochter.
Iets wat ze natuurlijk niet had mogen doen, maar goed daar kunnen we niks meer aan veranderen. De begrafenis had ik helemaal zelf geregeld omdat mam hele dagen op bed lag te huilen en er af en toe alleen uit ging voor de tweeling.
Er waren niet veel mensen omdat mijn moeder het liefst had in een besloten kring, zo hoefde ze geen zorgen te maken als ze in tranen uitbarstte want deze mensen kende ze allemaal.
Behalve één man achter in de zaal, die herkende ik niet. Hij had blond haar en zijn ogen stonden een beetje arrogant..
Langzaam liep ik door de zaal richting de kist van mijn vader, ik zou een speech houden. Speciaal voor hem, en misschien zou ik nog wat herinnering filmpjes afspelen maar daar twijfelde ik nog over in verband met mijn moeder.
"Mag ik even jullie aandacht?" Zei ik nadat ik mijn keel had opgehaald en naar het publiek keek, alle ogen kwamen naar mij en toen kreeg ik het benauwd. Nu moest ik echt mijn speech gaan houden waar ik al een paar dagen over heb nagedacht.
"Ik wou graag een soort van verhaaltje/speech gaan houden over mijn vader, zodat jullie als vrienden en familie hem nog beter leren kennen dan dat jullie nu al weten." Het publiek begon te klappen en ik wees met mijn handen naar beneden dat dat niet hoefde.
"Mijn vader had zoals bijna iedereen weet een eigen atelier en schrijf hok. Waar hij mensen begeleide tot het product wat hun wouden hebben, meestal hun eigen producten. Zelf was hij ook dag en nacht bezig met schrijven en schilderen, in schrijven was hij iets beter dan in schilderen. Vind ik persoonlijk."
"Er ligt altijd één kopie van mijn vaders boek naast mijn bed, en dat boek was het eerste exemplaar van zijn eerste boek. En die droeg ik altijd al bij mij, en nu al helemaal." Ik keek het publiek in en draaide mijn spiek briefje om, ik zag mijn moeder met tranen in haar ogen naar mij kijken.
"Naast de liefde van literatuur en kunst hield hij ook ontzettend van mijn moeder, iedere dag keek hij haar weer aan alsof hij haar voor het eerst zag en meteen verliefd werd. Dat was ontzettend mooi om te zien, maar soms ook vies als ze opeens voor je neus zoende."
Het publiek begon te lachen om een slechte grap die ik er in had verwerkt, maar goed humor moet er altijd zijn? "Samen kregen ze 4 pracht kinderen, al zeg ik het zelf natuurlijk. Mijn drie zusjes en mij. Hij hield van ons allemaal, nog meer van ons dan van zijn eigen geschreven boeken."
"Schijnbaar voelde wij net zo goed of zelfs beter aan dan het eerste exemplaar van zijn boek. Lieve pa, ik zal je nooit meer vergeten en ik zal je boek altijd bij mij dragen. Als eer betoon aan jou." Een traan wiebelde over mijn wang, een traan die ik niet meer in bedwang kon houden.
Niet veel later gingen we naar de begraafplaats waar mijn vader zou komen te liggen, precies achter het zaaltjes. Het gat was al klaar en de kist kon er zo in.
Het klonk misschien hard, maar misschien was het beter voor hem. Misschien wou hij wel gewoon rust en kreeg die maar gewoon niet in een hectisch leven. Mijn gedachten zakte weg toen iemand mij aantikte.
Ik stond oog in oog met de blonde man die ik nog mijn moeder had uitgenodigd. "Mooie speech. Je vader zou hem echt mooi hebben gevonden." zei hij en liet zijn hand van mijn schouder afglijden.
"Dank u wel, mag ik u wat vragen?" Zei ik onbewust en gaf de man een hand op zijn schouder om te voorkomen dat hij zou weglopen. "Mag ik vragen wie u bent?"
Ik zag de paniek in de man zijn ogen, waarschijnlijk had k dus een begrafenis afstormen gevonden. Iemand die dus van begrafenis naar begrafenis ging om vrouwen in rouw te verlijden en er volgens mee te trouwen en ze te beroven.
"Ik gaf je vader schilder les, hij kwam naar mij toe op een dag via John. Zijn uitgever, john. En hij zei dat hij niet zo goed was op schilder gebied, vond hij. Maar eigenlijk was hij te geniaal en liet ik hem altijd maar zijn ding doen."
"Hij was een goeie schilder en schrijver, en vast ook een goede vader. Maar nog snap ik niet waarom hij uit het leven is gestapt. Hij was nog maar z'n stukje verwijderd van een internationale carrière." Ik keek op, over een internationale carrière had pa het nog nooit over gehad.
De volgende ochtend moest ik weer denken aan het gesprek met de man met de blonde haren, het stomme was is dat ik niet zijn adres en naam heb gevraagd. Ik zuchtte en ging zitten op de keuken stoel.
De woorden die de man zei waren mooi, maar ik kon niet beseffen dat mijn vader gewoon een internationale carrière had afgewezen.. Hij wou juist beroemd worden.
Ik keek naar mijn moeder, ze was vandaag gelukkig niet meer in haar pyama en wou zelfs een ontbijt bereiden. "Goedemorgen Luc, ik moet eigenlijk gelijk even met je praten."
"Ik kan niet meer in dit huis wonen lieverd, en aangezien je vader de legacy aan jou door heeft gegeven wil ik met je zusjes gaan verhuizen. Zodat één jij het rijk alleen hebt met je toekomstige vrouw. En twee, ik voel me echt niet meer prettig hier. Alles doet me aan hem denken."
"Ik snap het mam, en je moet doen wat het beste voor jou is. Ik denk dat mijn zusjes het ook wel fijn zouden vinden om hier weg te gaan, een nieuwe start.. Is voor iedereen eigenlijk wel goed." Mijn moeder draaide om en gaf mij een glimlach.
"Och wat wordt je toch volwassen lieverd." Zei ze tegen me en ik stond op en liep naar haar toe.
Ze knuffelde mij en vertelde dat ze stiekem al een bod op een huis had gedaan en alle meubels hier zou laten voor mij, zodat ik niet alles nieuw zou hoeven kopen.
Maar één ding was zeker, als ik hier ging wonen had ik niet z'n groot huis nodig en kon ik later wel weer gaan bij bouwen. Dus kreeg ik alweer een plan in mijn hoofd hoe ik het huis zou bouwen en inrichten.
Een halve dag later stond ik alleen in het huis. Nu was ik volwassen, en alleen.
Het alleen zijn beviel mij wel, en toen de verbouwing na een half jaar klaar was al helemaal.
Mijn huis zou mijn portfolio worden, aangezien ik binnenhuis architect wou worden kwam dat mooi uit z'n verbouwing.
Het huis was groot genoeg voor een man, vrouw en kind.
In de lege kamer besloot ik een ontwerp tafel neer te zetten, die ik nog van mijn vader had bewaard. Voor de rest had ik alles verkocht en gesloopt, en dat voelde best goed.