Hoofdstuk 7: Het Park
Nu Alex eindelijk kon lopen besloot ik hem wat vaker mee te nemen naar het park, en hem vervolgens alleen maar in de buggy te laten zitten.
"Meneer Vroem vroem?" Vroeg hij met een hoog gil geluid en keek mij blij aan en wees naar de man die een boek aan het lezen was. Ik schudde mijn hoofd nee en stond op om hem op te pakken.
"Laat die arme meneer met rust gekkie." Ik begon hem te kietelen en toen kwamen er nog een paar hoge gillen uit die ik niet had verwacht, schijnbaar was hij heel enthousiast om hier te zijn.
Ik zette kleine Alex weer neer en liet hem zien dat ik Teddy de beer had meegenomen, zijn favoriete speel maatje naast autootjes.
"Beertje mee vroem vroem?" Vroeg hij onschuldig en een beetje verlegen, het was zijn eigen beer maar toch vond hij hem af en toe een klein beetje eng.
"Nee Alex, beertje kan niet vroem vroem doen." Zei ik met een hoge stem waardoor het klonk alsof ik het was, en hij kwam niet meer bij van het lachen.
"Hier lieverd, Teddy de beer wilt met je spelen! Wil jij dat ook?" Alex schudde zijn hoofd wild en enthousiast 'Ja' en gaf hem de beer.
Wat een schatje was het toch, de man die Alex wou lastig vallen had precies dezelfde haarkleur als die van Jack..
Ach stop met die nonsens dacht ik bij mijzelf, Jack was volgens mij allang Riverview uit gevlucht toen hij hoorde dat ik zwanger was, of daarvoor zelfs nog.
Nee ik moest mijzelf geen gekke dingen aanpraten, en vervolgens nam ik een hap van mijn hamburger die heerlijk was.
De man stond op van zijn bankje en deed zijn boek netjes in zijn tas, en liep voor bij Alex en mij. Het was Alex wel. ''Oh mijn god'' Zei ik zachtjes en keek weg, stel je voor dat hij mij had gezien.
Het was hem toch.. Hoe had hij het lef om hier weer te zijn en dan nog niet eens langskomen ook nog?
Boeit het hem wel dat hij een kind heeft bij een vrouw? Volgens mij niet..
Nadat de plezier middag verder was gegaan en ik al mijn aandacht op Alex had gestort, was het tijd om naar huis te gaan zodra Alex een beetje hangerig begon te worden.
Ook al wou hij niet slapen en wou hij niet dat zijn mama hem alleen liet, hij moest en zou toch weer wat energie moeten opbouwen om morgen weer lekker te kunnen spelen.
Nog geen tien minuten later toen ik mijn bed aan het verschonen was ging mijn telefoon, ik keek op de Display en liet gelijk mijn mobieltje vallen. "Jack"
Snel pakte ik mijn mobieltje weer op en hield hem tegen mijn oor aan. "Hal-Hallo, met Isabella van Vliet. Met wie spreek ik?" Vroeg ik schijnheilig alsof ik allang zijn nummer had verwijderd en vergeten was.
"Je spreekt met Jack, je weet wel. De vader van jou kind." Ik hield mij even stil, het was fijn om weer zijn stem te horen. Telkens als ik zijn stem hoorde , hoorde ik een soort zwoele gitaar spelen. "Ik ben je een uitleg verontschuldigd"
Ik liep naar de gang en hield mijn telefoon stevig tegen mijn oor aan. "Wat is er dan?" Vroeg ik terwijl ik niet wist wat ik moest voelen, al mijn emoties gingen door elkaar heen. Blij, boos, somber , droevig en woedend..
"Toen die nacht dat ik met jou naar bed ben geweest Isabella, ik had moeten vertellen die avond dat ik de volgende ochtend voor drie jaar naar Shang Sim La zou vertrekken. Puur voor werk en familie."
"Dat is nog geen excuus om niks te laten horen, tegenwoordig zijn er zoveel moderne technologieën, en geen één daarvan heb jij gebruikt. Je had echt op z'n minst kunnen mailen.Maar goed, bel je daarvoor? Om je excuses te maken? "
"Ook, maar ik wil ook mijn zoon zien. Ik had hem vanmiddag al gezien in het park, maar ik wil hem leren kennen." Ik begon te lachen, hoe haalde die man het in zijn hoofd om te denken dat ik mijn kind bij hem zou achter laten, of überhaupt z'n slechte vader te laten ontmoeten
"Ten eerste laat je mij jaren in de steek met pijn, een vertrapte hart en een kind. En vervolgens kom je terug uit dat stinkende land en wil je hem weer zien!? Vergeet het maar meneer Jack geval"
"Ten tweede bespioneer je ons in het park zonder iets te zeggen, en loop je zomaar weg. Denk je nou serieus dat ik op dit moment op je telefoontje zit te wachten? Nee daar zit ik vier a vijf jaar geleden op te wachten!"
"Je zult je zoon nooit maar dan, ik herhaal, maar dan ook nooit meer zien. Vergeet het klootzak."
En nog voordat ik iets kon zeggen hing ik op, hopelijk had ik de goede keuze gemaakt voor Alex. Alex had hem niet nodig op dit moment, zijn mama was alles voor hem samen met zijn opa en oma. Daar hoefde geen vader bij die hem in al die jaren nog niet heeft gezien.
Maar voor mijzelf deed die keuze meer pijn dan ik had gedacht, nu zou ik hem echt nooit meer zien. De man waar ik gek op was geworden in een paar weken.
En het liep precies zo af als op de middelbare school, ik was uit eindelijk afgewezen en achter gebleven maar dit keer met een kind die mij altijd zou herinneren aan hem.
