Hoofdstuk 8: Kidnapping.
Jebidiah
Zuchtend drukte ik op het rode knopje op mijn mobiel en deed de mobiel terug in mijn broek zak. Met mijn handen in beiden broekzakken keek ik naar buiten, mijn gedachten gingen gelijk weer naar Eline.
Ik kon het nu wel vergeten om een band met haar op te bouwen in alle rust. "Verdomme." Mijn hand haalde ik over mijn gezicht en begon bozer en bozer te worden. Mijn hand ging van mijn gezicht naar het tafeltje naast mij stond, en gooide met die ene hand een vaas van dat tafeltje.
De waarde van die vaas boeide mij niet zoveel, dat kon vervangen worden. Maar Eline niet, Eline was een kind van vlees en bloed. Dat kon je niet zomaar vervangen, en al helemaal niet als Robin en ik niet meer bij elkaar waren.
De naarste scenarios kwamen in mijn hoofd, wat kon er wel niet gebeuren met een peuter van 4 en half? Ze kon een ernstig ongeluk krijgen, ontvoerd worden door een gek of een pedofiel, of gelokt worden door een kinderlokker die haar keel door..
Snel schudde ik die gedachten van mij af, walgelijk was dit. Naald hakken klonken op de glazen trap, Rosalie. De vrouw die het mogelijk kon maken om je kind kwijt te raken.
Twee warme armen kwamen om mij heen. "Liefje ik wou vragen of je mee in bad kwam, misschien ontspan je dan een beetje." Snel sloeg ik haar armen van mij af, hoe kon ze nu nog denken dat ik zou kunnen ontspannen?
"Ik wil op dit moment helemaal niet in bad, en jij gaat dat ook niet. Jij bent verdomme mijn kind kwijt geraakt, en je doet niet eens moeite om haar te gaan zoeken. Wat voor een moeder zal jij wel niet worden als wij ooit kinderen krijgen, nou dat weet ik nu al. De slechtste moeder ooit. Bah wat ben jij misselijk makend verwend kreng."
Alle woede kwam er in één keer uit, en tot nu toe had ik geen moment spijt er van dat ik het had gezegd. Rosalie keek mij als een Snob aan, alsof het haar niet boeide wat ik over haar zei.
"Ach daar heb je toch politie voor?" Dat was het enigste wat ze zei, die 7 woorden maakten mij alleen maar bozer dan dat ik al was.
"Verdomme, wat ben jij voor een koud mens." Ik liep naar de deur en sloeg die achter mij dicht, net iets te hard want het glas brak. "Ook dat nog! En Rosalie, jij bent over 10 minuten aangekleed want Robin komt hier zo ook heen en dan gaan we samen zoeken.
Ik zag dat Rosalie met haar ogen rolde, nog steeds wist ik niet hoe ze het voor elkaar kon krijgen om MIJN kind kwijt te raken. Ik wist zeker dat ik dadelijk een volle laag van Robin zou krijgen, ik zuchtte. "Kan dan niets mee zitten?"Mompelde ik en zag een ster in de lucht vallen.
Snel deed ik mijn ogen dicht en wenste dat Eline snel terug zou zijn en in goede gezondheid natuurlijk.
Robin
Het was stil in de auto, en het enige wat je hoorde was de auto radio en af en toe een knipperlicht die aan ging. Matthieuw stond er op dat we samen naar Jebediah zouden gaan, en zeggen waar het opstond.
De hele weg had ik ook nog geen woord tegen Matthieuw gezegt, en staarde alleen maar uit het raam. Mijn ogen werden weer vochtig als ik dacht aan Eline, mijn kleine meisje alleen in de grote boze wereld.
We reden de straat in waar Jebediah zou wonen, ik had het huis nog niet gezien. Alleen tijdens de verbouwing. Het navigatie systeem zei dat we onze bestemming bereikt hadden en ik keek naar de plek waar eerst ons huisje had gestaan.
Kramp achtig zag ik Jebidiah zwaaien, en hij trok een moeilijk gezicht. Met een slag gooide ik de deur van mijn auto dicht en liep kwaad op hem af, maar Matthieuw hield mij rustig. "Rustig blijven Robin." Zei hij zachtjes en gaf een aai over mijn armen
Jebidiah maakte een gebaar dat wij binnen moesten komen, op de vloer zag ik glasscherven liggen. Er is vast en zeker het een en ander naar Rosalie haar hoofd gegooid.
"Ach kijk wie we daar hebben, Robin en .. Sorry ik weet je naam niet." Zei Rosalie schijnheilig terwijl ze met haar handen over elkaar naar ons stond te glimlachen.
"Waar is ze Rosalie? En waarom zijn jullie nog niet aan het zoeken!?" Riep ik boos uit en had zelfs de neiging om met dingen te gaan gooien, maar dat moest ik maar even laten want dit was niet mijn huis.
Ik zag dat Rosalie met haar mond vol tanden stond, en nog niks uit bracht. Ze stak haar handen naast haar hoofd en daardoor maakte ze het gebaar 'weet ik niet'. Ik liep naar haar toe en keek haar pis neigend aan. "Ik wil verdomme nu een verklaring, anders stuur ik jou de hele nacht in vieze bosjes en in de modder plassen."
"Ik-ik weet het echt niet Robin." Zei ze terwijl ze mij bang aankeek, ik kreeg het gevoel dat ze een toneel stukje opvoerde. "Robin laat haar met rust." Zei Jebidiah terwijl hij een glas Whiskey achter over schoot. "Zo heeft dit geen zin, als we alleen ruzie maken vinden we haar nooit!"
"Daar heb je een punt." Ik zuchtte en toverde een mobiel uit mijn zak. "Ik bel de politie om hun in te lichten, misschien kunnen ze een bericht in de buurt rond geven dat er een meisje is vermist."
Nadat ik de politie had gebeld, ging ik zitten en stak mijn handen in mijn haren. Ze zouden eerst langs komen voor het hele verhaal en voor een foto, en daarna konden ze nog niks doen tot dat er 24 uur voorbij was.
Matthieuw zat stil naast mij naar buiten te staren, waarschijnlijk denkend wat hij zou moeten doen als zijn kinderen waren weggelopen. "Het komt wel goed Robin." Zei Jebidiah met een aarzeling in zijn stem, en legde zijn hand op de mijne en kneep er in.
Onze ogen maakte oog contact en zag in zijn ogen dat het hem echt speet. Ik wist ook wel dat het niet de bedoeling was dat zijn vriendin onze dochter kwijt wou raken maar als nog, er zat een luchtje aan.
Ik gaf hem een klein lachje van 'het zit wel goed' , en wurmde toen mijn hand los. Er was een pijnlijke stilte aan tafel, het enige wat je hoorde was Rosalie die haar nagels aan het doen was en de radio die op de achtergrond klassieke muziek speelde.
Niet veel later ging de deur bel, en de politie keek al meteen raar naar de glas scherven op de vloer. Jebidiah sprong op en bood de twee agenten gelijk een kop koffie aan, en legde uit dat hij de deur te hard dicht had gegooid.
Toen de agenten eenmaal zaten keken ze ons aan. " Zo vertel maar wat er aan de hand is." Zei de agent en deed wat suiker in zijn koffie. "Vanaf het begin tot het eind alstublieft, dankjewel."
Natuurlijk deed ik als eerste het woord en legde uit dat Jebidiah aan de deur kwam om Eline mee te nemen om haar het nieuwe huis te laten zien en haar daar aan te laten wennen.
Daarna kwam Jebidiah en die legde uit dat hij werd opgepiept, omdat hij een arts is moest hij natuurlijk wel komen en liet zijn dochter bij zijn vriendin.
Na Jebidiah was natuurlijk Rosalie aan de beurt en die toonde geen enkele emotie. "Nou mevrouw wat is uw naam en wat is uw verhaal nadat uw vriend Jebidiah Wilson , naar zijn werk is gegaan."
Natuurlijk was ik net zo benieuwt als de agenten wat zij te vertellen had en hield mijn oren wagen wijd open. "Nou Jebidiah ging naar zijn werk, en toen heb ik hem met Eline uit gezwaaid voor het raam hier."
"Daarna heeft Eline wat met haar blokken gespeeld en wat gekleurd, maar omdat het zulk mooi weer was besloot ik haar mee te nemen naar het park. Natuurlijk had het meisje daar zin in toen ik het vroeg en zo gingen we dus naar het park."
"In het park heb ik Eline neergezet en de hele tijd in de gaten gehouden, totdat er een oud vrouwtje naar mij toe kwam en een of ander verhaal ophing over de tweede wereld oorlog. Natuurlijk was het onbeleefd om te zeggen dat ik geen zin had in haar verhaal en luisterde gewoon. "
"En toen ik mij omdraaide om te kijken of Eline nog met vlindertjes of andere kindjes aan het spelen was, was ze opeens weg! Toen heb ik het hele park door gezocht maar kon haar niet meer vinden."
De politie mannen schreven alles op , en vroegen nog om een foto en toen gingen ze alweer. "Morgen rond een uur of 4 gaan wij beginnen met zoeken, rond die tijd is ze weggelopen/meegenomen dus dan kunnen wij beginnen. Jullie mogen zoeken, maar dat zal ik niet aanraden midden in de nacht."
Ik liet mijn schouders hangen, ik wou juist haar gaan zoeken. Misschien konden wij haar zelf al vinden en konden we dat aan de politie vertellen.
Jebidiah bedankte de politie mannen en liet ze als een echte gastheer naar buiten. Ik omhelsde Matthieuw terwijl ik mijn tranen probeerde tegen te gehouden. Een van de grootste angsten van een ouder was wel dat je kind weg liep of ontvoerd werd.
"Kom Robin, we gaan zo naar huis. Volgens mij ben je bek af."
Eenmaal thuis gooide ik de deur met een knal dicht en gooide de sleutels op het tafeltje naast de deur. Met mijn handen in mijn haren liep ik naar de keuken en zette een bak koffie.
"Robin, uhm ik slaap vannacht wel op de bank want ik zie maar één bed" Zei Matthieuw en hij wachtte op een antwoord. Ik liep naar hem toe en begon hem te zoenen, de date van vanavond was verpest en zo hoopte ik het goed te maken.
Nadat ik hem had gezoend legde ik mijn armen om hem heen. "Je slaapt niet op de bank, maar gewoon bij mij in bed." Zei ik tegen hem, hij werd zo rood als een biet en gaf mij nog een klein zoentje.
Voordat ik het wist waren we hartstochtelijk aan het vrijen, en was Eline totaal vergeten.
Die nacht vond er weer een iets goeds plaats, ik legde mijn hoofd op Matthieuws borstkas en viel met een glimlach in slaap.
De volgende ochtend klonk er een zwaar geklop op de deur en werd er vaak op de deurbel gedrukt. Met een bonzend hoofd stond ik op en deed de voordeur los.
"Goeie morgen mevrouw van Vliet, ik kwam u even melden dat wij vannacht toch al zijn gaan zoeken en tot nu toe niks hebben gevonden van Eline van Vliet. " Ik trok mijn topje wat omhoog, wat schaamte lijk dat ik zo in mijn pyama voor een politie agent stond.
"Wij gaan vandaag nog wel verder zoeken en verzenden ook een bericht op de TV uit, maar dan alleen eerst op de lokale zender van Riverview. Als ze dan over een week nog niet is gevonden , zenden we het ook uit in Sunset Valley en Twinbrook."
"Bedankt voor de informatie, maar hoe kan ze toch zo spoorloos zijn?" Vroeg ik wanhopig aan de politie agent. "Dat weten wij ook niet, maar we houden de vriendin van Meneer Wilson nu in de gaten omdat zij de veroveraarster is van deze ellende. "
"Maar gaan jullie niet uit van een ontvoering, of nog erger een misdrijf?" Dat laatste zei ik met moeite, ik wou natuurlijk niet dat mijn dochtertje dood was. Maar daar was ik op dit moment wel het bangst voor.
"Mijn collega en ik, denken een ontvoering. Maar daar mogen wij eigenlijk niks over zeggen. Ik wou nog vragen of u en uw vriend vandaag nog gingen zoeken, en waarschuwen dat je wel moet oppassen hier zo. De laatste tijd is Riverview niet meer zo veilig als 5 jaar geleden."
Ik keek de man van de politie aan, die laatste zin maakte mij totaal niet gerust.
Rosalie
Zenuwachtig liep ik heen en weer in het huis van Pablo, wat hij speciaal had gehuurd voor de ontvoering. Wat als de politie hun nu al op het spoor was? Dat ze door hadden dat Eline niet gewoon was weggelopen.
Zucht, wat had ik mijzelf toch in mijn hoofd gehaald. Maar goed ik kon nu de tijd niet terug draaien en haar dood leuk op mijn armen terug brengen naar huis. 'Oh kijk lief, heb haar gevonden bij een Brazilliaan in huis waar ik toeeeeevallig langs kwam'
Ik keek naar Eline die in haar wiegje bang om zich heen keek, ze vroeg zich vast af waar haar mamma is. Haar mamma zou ze voorlopig niet zien.
De voordeur ging zachtjes in het slot en zag Pablo de hoek om komen. "Pablo we moeten praten." Hij keek mij verbaast aan en liep gewoon naar de keuken om zijn boodschappen op te ruimen.
"Je wilt zeker praten over wie er op dat jank kind gaat opletten? Want ik begin haar spuugzat te worden, heb geen oog dicht gedaan vannacht." Hij deed zijn zonnebril naar beneden en zag enorme wallen. "Oei, dat is niet zo mooi."
"Maar nee daar gaat het niet over. Gister is er politie bij mij over de vloer gekomen." Pablo keek mij aan met een gefronste wenkbrauw. "Robin had gelijk gebeld, om te laten zoeken naar 'prinsesje'"
"En nu ben ik bang dat ze mijn verhaal niet geloven omdat ik snel iets moest verzinnen , dat een of andere bejaarde mij een verhaal vertelde over de 2de wereld oorlog en dat ik niet zomaar kon afbreken." Pablo begon te lachen toen ik dat zei. "Dat is wel het slechtste wat je ooit hebt verzonnen."
"Ik weet het Pablo ik weet het." Zei ik terwijl ik uit het raam keek. En vervolgens een politie wagen langzaam voorbij rijden, waarschijnlijk aan het zoeken naar Eline.
Robin
Toen de politie agent afscheid had genomen was ik nogal verward. Een ontvoering of een misdrijf? Wat moest ik hier mee? Ik wou mijn kind leven terug, en wel kerngezond. Een rilling liep over mijn rug, kippenvel.
Toen ik naar de keuken liep , zag ik dat Matthieuw al aan het ontbijten was. "Goeiemorgen." Zei hij met zijn mond vol wafels, en een stuk wafel viel er uit. "Oops sorry"
Ik moest lachen, wat een mafkees was het toch ook. Toen ik naast hem ging zitten zag ik dat hij een tikkeltje rood begon te worden, hij dacht vast na over gister avond.
Het was best wel raar om met je beste vriend naar bed te gaan, maar de gevoelens die ik eigenlijk voor hem had kwamen eindelijk naar buiten. Hopelijk had hij er geen spijt van.
Ik rook de wafels die hij op zijn bord had liggen en merkte opeens een golf van misselijkheid. Vast en zeker maagzuur omdat ik zolang niks heb gegeten, dacht ik .
"Wie was dat net aan de deur?" Vroeg Matthieuw toen hij zijn mond snel leeg had gegeten, en er zat nog een beetje stroop aan zijn mond. "Dat was de politie man van gister avond."
"Had hij goed nieuws?" Vroeg hij en gelijk schudde ik mijn hoofd. " Nee , ze denken dat Eline is ontvoerd of is omgekomen. Want ze kunnen haar nergens vinden en ze gaan vanmiddag wat uitzenden op TV, een opsporing bericht. " Ik zuchtte en nam een hap van een wafel.
De wafel was niet meer zo lekker als dat ik dacht dat hij was. "Ze komt wel weer terecht schat, het komt goed." Hij gaf een aai over mijn arm en keek me aan met een onschuldig glimlachje.
"Zeg over gister avond, je hebt er toch geen spijt van he? Want ik wou geen misbruik maken van je emoties op dit moment. " Zei hij een beetje paniekerig.
"Nee nee ik heb er geen spijt van, als alles goed was gegaan na de date hadden we het waarschijnlijk toch gedaan." Dat laatste floepte er groot en deels uit, en sloeg snel een hand voor mijn mond. "Sorry"
Na het ontbijt gingen we samen snel douchen , aankleden en snel in de buurt zoeken naar Eline.
Natuurlijk vroegen we mensen op straat of ze iets gezien of gehoord hadden, maar hun hadden niks gehoord of gezien.
Na een tijd besloot ik aan te bellen bij de huizen in een willekeurige straat, en dan iedere dag een straat of twee doen. We begonnen helemaal achter in bij de wat minder rijke mensen.
Bij de meeste huizen waar ik aanbelden woonde nog niemand, of ze waren verhuisd. Maar toen ik bij een ander huis wou aanbellen zag ik snel iemand de luxaflex dicht doen.
Toen ik had aangebeld hield ik mijn oor bij de deur om te luisteren of er iemand kwam. Ik hoorde gemompel en lichtelijk geïrriteerde mensen praten. Vlak daarna, deed iemand de deur open en ik viel zo wat.
"Ik koop niet aan de deur." Zei de man met een zware stem, en wou de deur al snel dicht doen. "Nee nee dat is het niet." Snel stak ik mijn voet tussen de deur en hij deed de deur weer open. Ik beet op mijn tanden, mijn voet deed nu best wel pijn. "Ik wou vragen of u misschien een klein meisje heeft gezien."
"Ze heeft bruin haar, rood hesje, geel shirt en rood broekje aan. En nog bruine ogen." Achter de man hoorde ik een peuter die huilde, ik keek de man doordringend aan en vond het niet echt een vader figuur. "Niet gezien sorry."
Nog steeds hoorde ik wat baby/peuter geluiden en probeerde de kamer in te kijken. Natuurlijk kon ik niets zien door een kleerkast van een man, maar zag toch nog net dat er iemand in de kamer stond. Met hakken aan.
"Dan hou ik u niet langer op, als u wat hoort of ziet neem dan contact met mij op alstublieft." Ik had een stukje papier in mijn broek zak en schreef er mijn adres op. Waardoor ik moest bukken, want mijn knie was mijn schrijf steuntje.
Zo goed mogelijk probeerde ik te kijken door de man zijn benen en zag zwarte hakken, blauwe jurk en zwart haar. Misschien konden dit wel de mensen zijn die Eline had ontvoerd? Want de stem van de baby/peuter leek veel op het Gehuil-stem van Eline
Nadat ik afscheid had genomen van Pablo, de man die leek op een kleerkast, reed ik als een gek naar huis en rende naar binnen. "Ik denk dat ik weet waar Eline is!" Riep ik en Matthieuw keek mij verbaasd aan.
Snel toetste ik het nummer van het politie bureau in en vroeg naar Meneer Hardkamp. Hij was de gene die telkens bij ons over de vloer kwam. Tijdens de wacht van omschakeling stond Matthieuw nog steeds verbaast te wachten tot ik iets zou vertellen.
Toen ik Meneer Hardkamp aan de lijn had, legde ik alles uit wat ik die dag had meegemaakt. Van het zoeken in het park, tot aan huis aan huis ondervraging. En dat ik iets raars had gezien, en gehoord. de stem van Eline.
"Oke bedankt" Ik hing op en keek Matthieuw aan. "Sorry dat ik het niet meteen tegen je zei, maar ik moest hem gelijk bellen." Zei ik tegen Matthieuw en hij hield zijn schouders op.
"Ik ga straks denk ik even langs Evelien, voor de kinderen enzo." Zei hij met een stille/kille stem. Ik vond het niet fijn dat hij naar z'n ex ging om zijn kinderen te bezoeken, want gevoelens konden altijd blijven.
"Oke is goed. Als ik niet thuis ben, dan ben ik misschien wel op het bureau of bij Jebidiah. " Matthieuw keek mij raar aan toen ik het laatste zei. "Waarom naar Jebidiah?"
"Hmh omdat hij misschien mijn kind kwijt is geraakt, en hem duidelijk maken dat hij een rechtszaak aan zijn broek krijgt. " Zei ik fel en ik hoopte ook gewoon dat hij Eline niet meer mocht zien, en dat hij er zo aan onder door ging dat hij Rosalie dwong om een kind met hem te krijgen.
"Dat was duidelijk" Matthieuw lachte en pakte zijn jas en auto sleutels. "Nou ik ga dan maar even, denk dat ik met een uurtje weg ben. En zo verliet Matthieuw het huis.
Snel kroop ik achter mijn computer om het telefoon nummer van een goeie maar goedkope advocaat te vinden. Ik wou niet meer dat Eline bij hem in de buurt kwam, en zou geloven dat Matthieuw haar vader was.
Rosalie
"Oh Pablo, dit is niet goed. Totaal niet goed, we moeten hier weg, weg voordat de politie ons vind." Zei ik met een beetje paniek in mijn stem. Mijn hart bontste als een gek , ik kon het voelen in mijn keel.
"Ach mens, de politie heeft niks door en dat mens heeft niks gezien." Pablo wapperde met zijn hand van, zal wel. En ging verder met koken.
"Oja denk je dat? Waarom rijd er dan de hele tijd een politie auto voorbij? En probeert steeds hier naar binnen te kijken?"
Snel ging Pablo voor het raam staan en keek naar buiten. "Shit"
"Ze stoppen hier voor de deur." Zei Pablo zachtjes, en liet de lamellen weer hangen. Dit was duidelijk niet goed, volgens mij wisten ze het gewoon dat wij Eline hadden.
De deur bel ging en Pablo deed open, zo snel als ik kon pakte ik Eline en liep naar één van de slaapkamers. Pablo's stem ging steeds harder en was uit eindelijk aan het schreeuwen.
Dat was het teken dat ik hier weg moest, maar hoe? Er was wel één deur hier, maar die klemde heel erg. Dus ik moest of daardoor zien te komen of door het raam.
Met paniekerige ogen keek ik in het rond , wat moest ik nou doen?
"Wat gaan jullie huiszoeking doen!? Dat is belachelijk! Ik heb dat kind niet!" Riep Pablo duidelijk , zodat ik het kon horen. "Shit" Zei ik zachtjes en pakte Eline op.
Ik hoorde de deur hendel de hele tijd op en neer gaan, natuurlijk was ik wel zo slim geweest om de deur op slot te doen. Snel probeerde ik de deur de hele tijd los te trekken.
Toen ik de deur los had gekregen, liep ik snel naar buiten. Het was gelukt! Een gemene lach kwam weer op mijn gezicht, en toen ik mijn ogen na het knipperen open deed stond er een agent voor mijn neus.
Mijn ogen vielen bijna uit hun kasten, zo groot waren ze geworden van verbazing. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Het spel was over.
"U staat onder arrest. U heeft het recht om te zwijgen, alle woorden die u zegt worden tegen u gebruikt." Zei de agent, die natuurlijk blij was dat hij een kidnapper in zijn handen had gekregen.
Niet veel later zat ik met Pablo in een cel, de cel was natuurlijk niet erg groot. En we hadden dan ook niet meer dan een bed en een wc pot. De politie agenten hadden het hele huis doorzocht en vonden alle bewijs wat nodig was, een wieg, kinder speelgoed en Eline.
Zuchtend hing ik achter over en leunde met mijn hoofd tegen de muur. Ik moest en zou hier uit komen, anders zou ik later wel naar het geld van Jebidiah kunnen fluiten.
"Het was ook wel erg slim, om gewoon in de woonkamer te blijven staan toen dat mens bij ons aan de deur kwam." Pablo kon makkelijk praten, maar wie had ooit gedacht dat Robin zo snel iets verdachts zou merken. Het was een iets te slimme vrouw.
Met een blik die stond op ' hou je kop of ik vermoord je' keek ik Pablo aan en zuchtte. " Hoe kon ik weten dat zij zo slim kon zijn, zo ziet ze er totaal niet uit."
"Als jij gewoon naar buiten was gelopen en de deur had dicht gedaan, was er ook niks aan de hand geweest. Als je tenminste na had gedacht. Maar geloof mij, ik lul mij er zo uit dat ze denken dat jij hier achter zat."
" Ik had ook niks anders van jou meester brein verwacht Rosalie, jammer dat je van een leuk klein meisje naar z'n ontiegelijke snob bent gegaan. Wat zou je vader teleurgesteld zijn in je."
Een lichte schok ging door mij heen, dat hij mijn vader er zo maar bij durfde te halen. Mijn vader had ik nooit echt gekend, alleen een paar keer gezien toen ik klein was. Hij was omgekomen in een vliegtuig crash, en toen erfde mijn famillie veel geld.
"En mijn lieve zusje zou ook heel trots zijn op haar man." Het liet mij koud dat hij mijn vader er bij betrok, maar dat ik mijn zus en zijn vrouw er bij betrok , zou hij veel erger vinden.
Op dat moment ging de cel open, en werd ik bij mijn arm gegrepen. " Tijd voor verhoor?" Vroeg ik terwijl de politie agent mij handboeien om deed, hij knikte ja en greep mij weer bij mijn arm en sleurde mij mee.
Een koude en gemene glimlach verscheen op mijn gezicht, het was tijd om te liegen.
"Mevrouw , waarom was u in de woning van Meneer Koesel? En wat deed u daar?" Vroeg de agent die mij vermoeid aan keek en rustig een slok koffie nam. "Ik was daar omdat ik hem met Eline op zijn arm in het park had gezien, en daardoor was ik ze dus gaan volgen." Mijn handen legde ik op het bureau van de agent en maakte gebaren bij wat ik vertelde.
"Vervolgens kwam ik terrecht in een van de armste buurten van Riverview en vond het best wel eng, maar natuurlijk had hij mij gezien en nam hij mij ook mee naar binnen. Hij wist wie ik was en bedreigde mij dat ik mijn kop moest houden en zo niet, zou er iemand aangaan."
"Dus uit angst, was ik met hem mee naar binnen gegaan en trof daar een wiegje en allemaal speelgoed aan. Toen bedacht ik mij dat hij dus de ontvoerder van Eline was, en dat we haar daarom niet konden vinden. Want ik was natuurlijk nog steeds op zoek naar haar, omdat ik mij schuldig voelde tegen over Robin en mijn vriend."
"De man begon zich op te dringen en op te dringen, en wou met mij naar bed. Natuurlijk sloeg ik dat af omdat ik een vaste relatie heb, en niet van de een op de ander ga. Dus ging hij met voorwerpen gooien en begon ik het eng te vinden. Met een mes in zijn hand kwam hij richting Eline, en voordat hij bij haar in de buurt kon komen pakte ik haar op en rende naar de slaapkamer."
"De deur daarvan deed ik vervolgens op slot, en hij probeerde die vervolgens open te maken. Toen moest ik een beslissing maken om door een deur of een raam te gaan, de deur leek nogal oud en verroest dus ik was bang dat die zou klemmen, maar toch ben ik daardoor heen gegaan."
" En toen rende ik tegen u op." natuurlijk moest ik strikt alles onthouden wat ik nu had gezegd, anders kon dat allemaal tegen mij gebruikt worden als ik het niet meer goed kon vertellen in de rechtzaak.
Robin
" Oke dank u wel!" Snel hing ik op en met een glimlach op mijn gezicht rende ik naar de auto en reed naar het politie bureau. Ze hadden Eline gevonden in het huis waar ik Eline had gehoord, dus mijn gevoelens en gehoor klopte.
Eenmaal bij het bureau aangekomen parkeerde ik mijn auto en nam en liep naar binnen.
Toen ik binnenkwam, zag ik Rosalie met handboeien om haar handen en ingreep van de politie. " Reken maar dat je nog niet af bent van mij, Rosalie." Riep ik pissig naar haar en het enige wat zei kon doen was mij vals aan kijken.
"Nou dat was geen leuke binnenkomst voor mij mevrouw van Vliet, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het slechtte nieuws is dat u mijn verdachte niet mag bedreigen, en het goede nieuws is natuurlijk dat Eline kern gezond is en snel terug wilt naar haar moeder."
Ik maakte mijn glimlach zo breed als ik kon en volgde de agent die mij mee nam naar een plaats waar kinderen konden spelen. Door het raam zag ik Eline heerlijk te spelen aan een tafeltje met blokjes, die ze zelf thuis ook had.
Mijn hoofd stak ik uit de deur en Eline zag mij meteen en gilde meteen. "Mammaaaaa" Ze liet haar blokjes vallen en liep recht in mijn armen.
Met mijn handen streelde ik haar hoofdje en een traan verliet mijn oog en gleed langzaam over mijn wang. Wat was het heerlijk om haar weer een goede staat vast te houden
De volgende dag was de rust in huize van Vliet weer terug gekeerd, de nacht was rustig verlopen. Eline had maar één of twee keer gehuild omdat ze schijnbaar niet meer wist waar ze was.
Toch, ondanks dat alles nu goed was gekomen, voelde ik mij nog steeds niet helemaal lekker en had de hele tijd het gevoel alsof ik moest kotsen en ook had ik de hele tijd hoofdpijn. Misschien moest ik maar een afspraak maken bij de dokter, als ik een keer tijd had.
Eline zette ik in haar voeder stoel en gaf haar wat te eten. Jebidiah kwam weer op in mijn gedachten, hij zou vandaag wel de papieren krijgen van mijn advocaat. Via internet had ik een goedkope advocaat gevonden, die mij tot nu toe redelijk goed hielp.
Wild greep Eline haar pap vast en stopte het in haar mond alsof ze dagen niet gegeten had, soms vloog er ook wel eens pap naar mij. Maar dit keer vond ik het niet zo erg, en lachte er alleen maar om.
Met Matthieuw in huis voelde ik mij wel een stuk veiliger dan voorheen, toen ik nog alleen was maakte ik mij alleen maar zorgen over inbrekers die Eline zouden ontvoeren etc.. En jammer genoeg was dat ontvoering gedeelte waar geworden.
Nadat ik Eline had gewassen, aangekleed, haren had gekamd en had gespeeld. Was het dan eindelijk weer even tijd voor mijzelf achter de computer, de meeste mensen zullen wel afvragen waarom ik geen blogs heb geschreven de afgelopen dagen.
En toen windows was opgestart, kwamen er inderdaad allemaal berichten of ik dood was of dat ik mijzelf buiten gesloten had van het internet, of dat ik de rekeningen niet betaalt. Soms waren die mensen echt gek, een lachje kwam op mijn gezicht.
Ik opende een nieuwe blog en zag Matthieuw in zijn nette kleding staan. “Tot vanmiddag lieverd.” Hij gaf mij een zoen op mijn hoofd en ging naar zijn werk.
