INVB met het overlijden van Vipsie een geliefd lid van The Sims 3 site kan dit nogal raar worden opgevat door mensen van TS3 & S3N. Het hoofdstuk bestond al een tijdje langer dan jullie zullen zien, maar het gaat nu dus anders lopen dan dat ik wou. Nog maals, het is niet mijn bedoeling geweest om het met Vipsie te vergelijken of wat dan ook. RIP Vipsie, ik mis je nu al...
Hoofdstuk 9 : De weg kwijt
In vijf lange jaren maakte ik de fouten van mijn leven. Weg lopen bij mijn vrouw die net bevallen was van een tweeling, vreemd gaan met een man waar ik niet eens gevoelens voor had.
Maar hij was de enige waar ik kon aankloppen op de avond dat ik kapot was van emoties, stress en schok. En die kans misbruikte hij.
"Je weet dat ik niet op mannen val." Zei ik tegen hem en hij drukte nog een harde kus op mijn lippen en probeerde mij uit te kleden.
Ik deed mijn knie omhoog om duidelijk te maken dat ik echt niks wou met hem en hij snapte mij maar niet.
"Ik wil dat je nooit meer contact met mij opneemt Micheal. Echt niet." Het is niet dat ik homofoob was, maar ik liet mij meesleuren in het moment dat hij mij probeerde te troosten.
Nadat ik dat had gezegd durfde ik hem niet meer aan te kijken en stond zonder nog iets te zeggen op van bed en zijn ogen brandde voor de laatste keer in mijn rug..
Zo snel als ik kon maakte ik dat ik daar weg kon en liep naar het park. Waar de frisse lucht goed tot mijn hersens kwam, goede lucht bracht goede gedachten.
Maar deze keer ook niet, alles zag ik in een negatieve manier.
Weggelopen van huis, vier kinderen achter gelaten en je zaak voor failliet verklaard terwijl niemand er nog iets van weet. Zelfs de mensen die kwamen voor hun boeken wisten het nog niet.
Ik had gefaald. Gefaald in het leven wat ik rooskleurig had ingekleurd.
Gefaald in alles wat ik wou en kon doen. Als al mijn gedachten er nu op los zouden lopen dan zou mijn hoofd exploderen.. Zo druk is het daar.
Ik zuchtte nog een keer en besloot een brief te schrijven voor Luc, met al mijn gedachten op dat moment.
Zodra ik klaar was met schrijven besloot ik om snel naar huis te rennen, de brief af te leveren en weg gaan voor altijd. Naar een betere plek dan deze aarde.
Toen ik thuis kwam zag ik dat Luc sliep, en zijn goudvis rustig rond zwom in zijn grote ronde kom. Ik keek naar hem, hij was gegroeid naar een grote jonge die bijna klaar was voor het echte leven.
En voor hem zou het echte leven morgen beginnen, zonder zijn vader op zijn verjaardag. Hij moest voor zichzelf en zijn zusjes gaan zorgen, en de grootste zorg die hij moest hebben was zijn moeder..
Zodra ik de brief had neergelegd op de stapel papieren naast zijn bed ging ik er zo snel mogelijk vandoor.
Er vandoor naar de andere kant van Riverview, waar niemand mij ooit zou gaan vinden. De plek waar ik een einde aan mijn leven zou gaan maken. Het einde van het falen zou beginnen als ik er niet meer was, dan kon iedereen rustig doorleven zonder drama..
Ik keek naar het water toen ik op de rand van de brug stond en werd bang. Dit kon ik niet doen... Ja dat kan je wel Joey, doe het! Ik schudde mijn hoofd, ik kon het niet.
Ik sprong van de rand van de brug af, niet in het water maar op het vaste land. En alles begon te draaien en te draaien, ik liep door naar een stuk land dat ik niet herkende. En alles werd één zwart gat.
Ik viel flauw.
En dat was het laatste hoofdstuk van mijn leven, ik wist dat ik zal sterven aan de heftige winter kou en hoopte dat Luc meer van zijn leven bakte dan ik..