Hoofdstuk 3 : Who Says!?
Na een paar maanden geleefd te hebben in het afschuwelijke appartement, en een huisbaas die ons met de dood bedreigde, zijn Jessica en ik samen vertrokken naar een ander appartement.
Nee we waren geen stelletje, we waren beste vrienden geworden en die had je wel nodig in deze stad. De mensen hier logen om je zo in de problemen te laten raken, daarom had je hier echt ECHT goede vrienden nodig.
En uit ging ik vaak, bijna iedere avond. Ik moest mensen leren kennen van een platen maatschappij of van een beginnend label, om zo mijn succes op te bouwen.
En natuurlijk ook voor de vrouwen, de mooie vrouwen. Al waren die soms ver te zoeken in deze cowboy-bars. Maar als ik naar de dure clubs ging , kreeg ik handen vol met vrouwen.
En ook soms de handen van een portier in mijn gezicht als ik werd geweigerd, wat dachten die mensen wel niet?
Ze moesten mij naar binnen laten hoe dan ook, en ondanks dat ik geen vechters baas ben. Het moest zo lukken.
Zelfs het personeel begon ik te leren kennen van bepaalde clubs. En daar legde ik dus ook mijn problemen neer, vooral bij de barvrouw genaamd Angela.
"Ik geef het op Angela!" Zei ik en gooide mijn armen in de lucht. Ik werd gek van mijzelf, geen werk af en toe wat spelen in het park en maar niet herkend worden.
"Luister, dit is de zoveelste keer dat je dat zegt deze week. Het gaat je lukken, ik heb je hier zien spelen kiddo. Het gaat echt lukken"
"En anders moeten we hier gewoon wat meer optredens voor je regelen, tenminste als ik het voor je kan regelen."
"Wacht, meen je dat nou echt?" Zei ik en ging recht op zitten en spitste mijn oren, dit gesprek kon nog wel eens interessant worden.
"Ik ga kijken wat ik voor je kan doen Alex." Zei ze en gaf mij een knipoog, hopelijk werd het ook iets en was het niet weer een leugen...
Angela hield vast aan haar woord en zorgde er voor dat ik twee keer in de week in de club mocht spelen.
Als het een drukke avond was, belande ik met een vrouw of twee in bed.
Iets wat Jessica totaal niet leuk vond omdat ze zelf relatie problemen had en waarschijnlijk gewoon jaloers was. Maar goed, we waren maar huisgenote en vrienden. En we moesten maar leven zoals we leefde, en ik leefde met een vrouw de nacht door.
Na een lange avond spelen voor onbekende mensen keek ik altijd of het licht bij het raam van ons appartement nog aan was om te zien of Jessica nog wakker was of niet.
En vanavond was ze wakker, ze zat dood stil voor het raam en zei niet eens hoi toen ik binnen kwam.
"Is er iets Jess? Je zegt niks enzo." Ik keek haar verkrampt aan, ik wist niet of ik het wel op het goeie moment vroeg.
"Het is moeilijk om er over te praten, het heeft mijn hart en ziel verscheurd" Zei ze en keek uit het raam, waarschijnlijk naar ons prachtige uitzicht op de rest van de stad.
"Sorry ik wil je alleen vrolijker zien dan nu. Je betekent veel voor mij Jess." Zei ik in de hoop dat ze het mij toch zou vertellen.
Na een lange tijd stil te hebben gezeten, starend, begon Jessica toch uit eindelijk te praten. "Het is over, met de band en met Ren"
Mijn ogen vielen er bijna uit toen ze dat vertelde, haar band was haar lust en ziel. En Ren was af en toe niet meer dan een speeltje.
"Je weet hoe moeilijk het de laatste tijd gin..." En voordat ik mijn zin kon afmaken werd ik onderbroken, eerst door haar gesnik en vervolgens door haar zelf.
"Ik weet het, het is ook mijn eigen domme schuld. Er kwam iemand tussen, al vanaf dag één dat ik die persoon zag was ik verliefd op hem en had er ook een gruwelijke hekel aan dat hij zo veel vrouwen mee nam"
"Ik hou van je"
