Hoofdstuk 7: Alles komt op z'n pootjes terecht.
Precies 8 en halve maand geleden kwamen Xander en ik er toch achter dat ik zwanger was. Het begon met de misselijk heid die ik had en daarna kwam er vermoeid heid bij, omdat ik dit dus raar vond ging ik naar de dokter en die deed een test.
In mijn gedachten wist ik gewoon dat ik geen kind zou krijgen aangezien het niet kon. Maar toen kwam de dokter mij verblijden dat ik toch zwanger was, al zwanger in de periode dat wij ons lieten testen.
En nu was het al bijna zo ver, ons kleine kindje kwam er bijna aan. We wisten nog niet wat het was want dat moest een verassing blijven voor ons allebei, maar stiekem hoopte ik dat het een meisje werd. Een gezond mooi meisje.
Waggelend liep ik richting de baby kamer waar Xander druk bezig was met de laatste hand aan de kinderkamer. We moesten hem nu natuurlijk zo neutraal mogelijk houden want we wisten niet wat het was. Stel je kreeg een jongen en die stopte je in een roze kamer? Dat zou heel raar staan.
Het kindje schopte en ik voelde het duidelijk. "Ons wonder schopt weer lieverd." Xander keek op en keek mij blij aan. Sinds dat hij wist dat ik zwanger was, hemelde hij helemaal op. Geen agressief gedoe meer en was ook niet meer zo depressief dat hij aan de drank moest.
Hij voelde weer eens aan mijn buik en keek hoe hij aan mijn buik voelde, het was fijn om Xander te hebben. Hij was de beste man die er ooit was.
Als ik mij een dagje niet lekker voelde melde hij zich ziek van werk en spijbelde dus om voor mij te zorgen. Dan kwam hij lekkere kippensoep op bed brengen met allemaal broodjes met kaas er bij, heerlijk!
Maar ook als hij gewoon naar werk ging, maakte hij de keuken kastjes of de was mand nog voor mij leeg. Het lagere werk kon ik niet meer doen omdat de buik gewoon de weg zat.
Maar dat was niet erg, want ik wist gewoon dat ik mijn oude figuur weer terug zou krijgen. En ik vond het al helemaal niet erg omdat ik zo de legacy voort kon zetten zonder nog zorgen hoeven te maken.
Xander ging weer verder met het verplaatsen van de meubels, en ik liep naar het raam. Het leven was toch uiteindelijk perfect. Het perfecte huis, de perfecte man en het perfecte kind.
Ik wreef over mijn buik en keek er ook naar, ik kon niet meer wachten tot het kindje er was en ik het kon vertroetelen. Want dat was één ding wat ik zeker ging doen, vertroetelen. Dit kon wel eens ons enige kind zijn.
"Zal ik vanavond pizza bestellen?" Vroeg ik Xander terwijl ik uit het raam keek, starend naar wat de buren deden. De oude over buurman was slecht te been en zijn dochter woonde nog bij hem in huis, het arme kind kon gewoon niet weg omdat haar vader amper nog kon lopen.
"Is goed liefje, doe maar een hawaii." Zei hij lachend en maakte er een rare beweging bij. Alles was goed nu tussen ons, hoeveel zou het kind veranderen tussen ons?
De paniek sloeg toe in mijn hoofd, wat nou als ik het kind niet mocht? of het kind niet mooi vond!? Ik kon het namelijk moeilijk terug gaan stoppen waar het vandaan kwam!?
Wat nou als hij altijd ruzie maakt, of alle aandacht op eist en Xander en ik niks meer samen kunnen doen?! "Waar denk je aan lieverd?" Vroeg Xander en besloot mijn schouders te masseren, dat was heerlijk de laatste dagen.
Ik had zoveel last van mijn rug van het gewicht dat het gewoon te lekker was om even te ontspannen. "Ik zat er aan te denken hoe de baby onze relatie zou veranderen. Of we dan nog wel dingen samen kunnen doen enzo."
"Natuurlijk kunnen we dat, daarvoor is een babysitter uitgevonden." Ik keek Xander raar aan, alsof ik mijn kind ooit aan een babysitter zou over laten? Je hoorde daar de laatste tijd alleen maar rare dingen over.
"Hallo, weet jij niet wat er gaande is hier in Riverview? Er is een kidnapper en een pedofiel opgepakt, en raad eens! Ze waren allebei van beroep Babysitter. Ik ga echt niet zo maar een of andere vreemde op mijn kind laten passen." Riep ik hectisch in het rond, no way dat mijn kind een oppas kreeg.
"Ik had meer jouw moeder in gedachten of die van mij, maar een kidnapper is ook goed liefje." Grapte hij, maar hij was de enige die lachte. "Ach kom op de grap was best grappig."
"Zie je mij lachen?" Xander schudde zijn hoofd nee en maakte een gebaar dat ik mij weer moest omdraaien zodat ik weer gemasseerd kon worden.
Even heerlijk ontspannen en niet aan rare dingen denken Vera, je maakt je zelf nog eens gek. "Hij was wel grappig." Zei Xander weer en begon te lachen, ik rolde met mijn ogen en liep weg. Kinderachtig gedoe.
Beneden in de woonkamer deed ik de TV aan maar keek er niet naar, ik moest denken aan pap en mam. Ik had al een tijdje niks van ze gehoord en begon mij toch eigenlijk best wel zorgen te maken over hun gezondheid.
Ze waren niet de jongste meer en zeker niet meer goed te been, hopelijk had Michelle niet gestookt. Ik stond op om richting de keuken te gaan en rook wat raars, was er iets met het riool?
Toen ik de TV uit wou zetten zag ik dat de bank een hele natte plek had, had ik geplast zonder dat ik het had gemerkt? Ik zette de TV uit en liep naar de badkamer, wat vies.
Tijdens het uitkleden zag ik dat het niet kwam doordat ik een plasje had laten lopen, maar dat mijn vliezen waren gebroken! En precies op dat moment toen ik het dacht kreeg ik weeën.
"Xander! Het is zo ver! Pak mijn tas we gaan naar ziekenhuis!" Schreeuwde ik uit terwijl ik aan het puffen en kreunen was, de pijn was ondraaglijk! Voor geen goud dat er nog een kind bij komt.
We gingen naar het ziekenhuis waar de bevalling kon beginnen. Tijdens de bevalling werd duidelijk dat het kindje niet op de natuurlijke manier er uit kon komen maar met een keizersnee moest komen.
Na 5 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ons mooie kindje mee naar huis. Ons kleine meisje had de prachtige naam Isabella gekregen. Een prachtige naam voor een klein meisje zoals haar.
Een baby krijgen was punt één, zwaar en een ongelofelijke pijn. Maar een baby verzorgen is punt twee! De nachten zijn lang, de dagen veelte kort!
Het verzorgen van een huil baby viel dus niet mee, en soms was ik het wel even zat om voor haar te zorgen. Ik wist niet wat ze nou wou als ze huilde! Wou ze een flesje, of wou ze een schone luier of gewoon aandacht!?
Niet alleen ik werd er gek van maar Xander trok het ook gewoon niet meer, om alles huilde ze en wat je ook deed je voelde je ellendig omdat je niet wist wat er was.
Af en toe vroeg ik mij wel af of het een goede keuze was om ooit een kind te krijgen, en snapte ik ook niet waarom ik er zó graag één wou!?
Niet alleen onze relatie leed er onder maar ons huis ook, telkens als Xander dood op naar werk ging zou ik normaal het huis houden doen. Natuurlijk lukte dat niet, want als Isabella eindelijk sliep deed ik ook even een tukje.
En als Xander dan thuis kwam en de pijn hoop zag, dan hadden we ruzie over de rotzooi die er lag. En dan was alles mijn schuld en zat ik maar op mijn luie reet en deed niks de hele dag.
Plus de apparaten in huis werkte ook niet meer dan ging de vaatwasser stuk, dan de wasmachine dan weer de WC en dan weer de douche! Ik werd er letterlijk knetter gek van!
De baby tijd was misschien moeilijk, maar ik hoopte dat de peuter tijd niet zo was. Dan kon ik mijzelf helemaal begraven onder het vuil en kon ik wel naar een psycholoog!
