Hoofdstuk 1 : Dokter oh dokter
Na jaren lang in de boeken te hebben gezeten, vijftien verslagen per dag moest maken en af en toe iemand moest reanimeren. Kon ik eindelijk zeggen dat ik geslaagd was, geslaagd in het leven. Voor het eerst, nu kon ik mij officeel 'Psycholoog' noemen.
En nu ik 'Psycholoog' was wou ik mijn eigen praktijk gaan openen, werk was er verder niet voor psychologen in het plaatselijk ziekenhuis. En aangezien er maar weinig huis psychologen zijn of op vakantie zijn, leek het mij wel slim om een eigen praktijk te gaan openen.
Ik had al een hele visie over het feit hoe het moest gaan worden, kleurrijk en comfortabel. Strak en modern zouden de mensen alleen maar af schrikken en zich nog on-comfortabeler gaan voelen waardoor ze niet zo snel zouden gaan praten.
Het huis hoefde maar een klein beetje veranderd te worden en ik zou de praktijk zo kunnen openen. Maar daarnaast moest ik ook nog mijn naam laten vallen, misschien was een website of een paar kaartjes ophangen in de supermarkt wel handig?
Of ik moest het gewoon aan mijn oude moeke vertellen, die kende toch iedereen en zou vast nog wel een paar mensen weten die hulp moeten krijgen. 'Nou je kan je vader wel onder handen nemen' zou ze zeggen.
Maar die zou ik nooit als patiënt willen hebben, die zou alleen maar gaan geinen en irriteren. Ik moest lachen die gekke oude vader van mij.
"Mam en pap, aangezien jullie hier nu toch zitten." Begon ik terwijl mijn vader de krant las en mijn moeder een mode tijdschrift zat te lezen. "Wou ik het even over een kleine verbouwing."
Mijn vader liet zijn krant naar beneden zakken en keek mij met zijn beroemde opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat voor een verbouwing? Het huis is groot zat voor ons drieën." Zei hij en deed de krant weer om hoog.
"Dat is het niet." Zei ik zuchtend en plofte neer op de eetkamer stoel naast mijn moeder. "Ik wou een praktijk aan huis gaan beginnen, zodat mensen niet helemaal naar de stad hoeven om hun problemen kwijt te kunnen."
"Ik vind het een goed idee liefje, aan deze kant van Riverview is er toch geen zielen knijper te vinden." Zei ze en begon te lachen, natuurlijk om de 'grap' van zielen knijper. "Mam ik ben geen zielen knijper. Ik help mensen met problemen."
"Ja net zoals alle andere psychologen, ze knikken en zeggen niet meer dan Ja of Nee." Riep mijn vader door mij heen, iets wat ik altijd irritant vond. Naar mate ze ouder werden deden ze dat en lieten mij niet uit praten.
"Pa! Ik ben niet zo, ik probeer echt mensen hun problemen op te lossen en niet alleen maar 'Ja' of 'Nee' te zeggen. Echt waar!" Riep ik gefrustreerd, het enige wat ik in jaren wou en kon was mensen hun problemen oplossen.
En nu wou ik een eigen praktijk, deden mijn ouders weer moeilijk. Misschien had ik toch de legacy niet moeten aannemen en een eigen huis moeten kopen. Dat was veel beter geweest dan dit gezeur de hele tijd.
"Het is al goed liefje, het is nu jouw grond. Dus doe er maar mee wat je wilt." Zei hij terwijl hij ondertussen de krant omsloeg en mij een knip oog gaf. Eerst kreeg ik een preek en nu toch mijn zin?
Hij wist hoe zijn dochter blij moest maken, en natuurlijk wist hij dat als geen ander en daarom bedankte ik hem ook meteen voordat hij van gedachten zou veranderen. "Bedankt pap"
"Oh! Mam, ik wil jou ook nog wat vragen. Zou jij toevallig in de stad mijn naam willen laten vallen voor eventuele patiënten? Want jij kent toch iedereen." Zei ik enthousiast en begon bijna te stuiteren van enthousiast heid. Ik kreeg mijn eigen praktijk!!!!!
"Natuurlijk schat, doe ik wel voor je." Ik begon in het rond te springen en nadat mijn vader zijn vinger bij zijn hoofd rond draaide van 'die is gek'. Liep ik naar boven en begon te zoeken naar een aannemer.
Het huis zou verbouwd worden maar toch zijn karakteristieke punten behouden. Er hoefde maar één kamer op de onder verdieping bij, en het liefst zo dicht bij de voordeur.
Vier maanden later nadat de aannemer mijn ideeën had gehoord, was mijn 'kantoor' klaar en kon ik eindelijk aan de slag als Dokter van Vliet. Psycholoog in het kwadraat.
Het kantoor was precies zo hoe ik had durven dromen, het was perfect. Lekker comfortabel en niet opgejaagde moderniteit die om je oren slingerde, maar gewoon comfort en rust.
Mijn moeder had mijn naam al aardig laten vallen en daardoor kreeg ik al een aardig volle agenda. Niet dat ik dat erg vond, want mijn werk was mijn hobby...
Ik schrok toen ik keek, ik had veel meer mensen geboekt op een dag dan dat ik aan zou kunnen! Hoe moest ik dit later ooit doen met een kind? Dat zou nooit kunnen!?
Maar als enig kind kon ik mijn ouders ook niet teleurstellen, want ik moest en zou die legacy door zetten. Wat er ook gebeurde!
Achja, eigenlijk moest ik mij daar nog helemaal niet druk om maken dat gold pas voor over een paar jaar. Ik sloeg een bladzijde om en er viel mij een naam op in mijn agenda, die naam kwam mij bekend voor..
Maar wie het was kon ik mij niet voort halen.. Ik sloeg mijn agenda weer dicht en gaf en verder geen aandacht aan, ik zou die persoon snel genoeg zien.