Hoofdstuk 5: De verassing
Het voelde goed om weer terug te zijn in de stad waar ik was geboren, Bridgeport putte mij meer uit dan dat ik er rust vond.
Het was dus de goede keuze om hier terug te komen, voor de rust. En natuurlijk ook voor alle luxe die ik had gemist.
Jessica had mij nog meerdere malen geprobeerd te bellen en te smsen, maar ik gaf haar geen aandacht meer.
Het deed mij allemaal te veel pijn, nog steeds na drie a vier maanden. Ze was mijn liefje, mijn leven maar haar fout werd niet vergeven.
Mijn moeder had mijn vader gevonden in Japan, en was trots op mij toen ik terug kwam. Zo kon ik hem ontmoeten, en haar man. Ja ze waren getrouwd maar ik vond het maar een vreemde man..
Ik hoorde wat gekuch achter mij en keek omhoog. "Sorry Rosa, ma is er niet.." Maar toen ik nog een keer keek was het niet Rosa maar heel iemand anders.
"Wat doe jij hier?" Vroeg ik geschrokken en sprong uit de jacuzzi.
"We moeten praten, en sorry dat ik hier maar zo heen kom. Maar jij neem je mobiel niet op en je smsjes lees je volgens mij niet."
"En ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken, en je had het telkens over Riverview dus ben ik hier heen gegaan met de boot. Om je te spreken." Mijn mobiel stond inderdaad gewoon uit, hij was leeg en de adapter was ik kwijt.
"Maar wat is zo belangrijk dat je hier heen komt? Aan je spijt betuiging heb ik niks Jessica." De kus met een ander zou ik haar nooit vergeven, echt nooit. "Het ligt nogal moeilijk."
"Het is zo.. Nee wacht ik begin verkeerd. Ik -uhm- Ben zwanger van jou." Zwanger? Van mij? Ze keek mij bang aan, alsof ik haar neer wou gaan slaan of wat dan ook.
"Hoe weet je zeker dat het van mij is? Je bent tenslotte vreemd gegaan." Riep ik boos, wie weet was dat kind ook wel niet van mij maar had ze iemand nodig met geld.
"Weetje laat maar, ik wist dat dit een slecht idee was en had ook nooit moeten luisteren naar mijn hart. Ik ga weer, en laat je nu voor altijd met rust en pleeg wel abortus als jij er toch niks van wilt weten."
Die woorden waren te hard voor woorden. "Jessica wacht." Ik greep haar bij haar arm en keek haar diep in de ogen aan.
"De tijd zal leren of het mijn kind is of niet, maar ik ben blij dat je hier bent. Ondanks dat mijn hart nog pijn doet, ik zet je nu niet meer zo maar op straat."
"Ik zal misschien niet de beste vader zijn, maar ik wil er alles aan doen om jou deze keer wel gelukkig te maken. Als jij bereid bent om het andersom ook te doen."
"Natuurlijk, ik doe er alles aan om jou gelukkig te maken en ons kindje."
Twee weken later hadden we een DNA test gedaan die vol riscos zat waardoor we het kindje eventueel kwijt konden raken, maar dat gebeurde niet. En het was mijn kind. Toen mijn moeder het hoorde barstte ze in tranen uit.
"Ooh dankjewel Jessica voor dit geschenk, voor mijn klein kind en voor het sturen van mijn zoon."
Mijn moeder was vol enthousiasme en liet daarom een traantje laten, maar Jessica voelde zich nogal ongemakkelijk.. Ze had nooit bij zoveel mensen gewoond in haar hele leven, en vooral niet bij een compleet gezin.
De wonden op mijn hart werden in de maanden dat Jessica zwanger was, stuk voor stuk geheeld.Het was niet dat ik die dag zo makkelijk deed over haar in huis nemen met het kind, want ik wou eerst zien of het wel mijn kind was.
En nu het mijn kind was, moest ik er aan wennen dat ik een vader zou worden. Mijn kansen om echt beroemd te worden waren nu dus echt voorbij, ik moest maar gewoon wat geld gaan verdienen met op straat te gaan spelen.
Af en toe hadden we nog wel eens ruzie over welke kleuren de kinderkamer moest krijgen, en wat voor naam het kind zou krijgen. Maar geen serieuze ruzie's meer als toen in het appartement.
In de laatste maand van haar zwangerschap begonnen wij twee allebei te stralen, vooral als we hand in hand door het park liepen.
"Het spijt mij echt, van toen in Bridgeport." Zei zij terwijl ze mijn hoofd vast hield en met stralende ogen in de mijne keek. "Het is goed liefje."
Het was fantastisch om weer met haar te zijn en volgens mij lag het gewoon aan Bridgeport dat het verkeerd ging.
"Je bent mooi schat, vooral de laatste maanden." Zei ik tegen haar en het was de waarheid, ze was stralender dan ooit.
"Ik moet je iets vragen, wacht ik moet eerst iets pakken." Ik wist dat dit het perfecte moment was om haar te vragen. Haar vragen of ze mijn vrouw wou zijn.
"Wat doe je Alex?"
"Wacht nou maar rustig af." Ze was mijn alles en dadelijk ook nog de moeder van mijn kind, en ongetrouwd een kind krijgen kon niet in de familie.
"Lieve Jessica, ik ben heel slecht in dit soort dingen maar wil je alstublieft met mij trouwen?" De zenuwen gingen door mijn lijf, maar ik wist dat ze mij niet teleur ging stellen met een nee.
"Ahhhhhh! Natuurlijk wil ik dat!" De ring schitterde duizend maal meer toen ze dat zij, wat was ik opgelucht.
Ik deed de ring om haar vinger en sinds dien waren we dus echt verloofd. We werden man en vrouw, en papa en mama.
Jessica bekeek de ring zorgvuldig, ze vond hem mooi.
"Je bent de liefste" Riep ze uit van blijdschap en begon mij te omhelzen.
Na wat gezoend en geknuffeld te hebben onder de boom besloten we terug te gaan naar de auto.
Totdat Jessica kramp begon te krijgen...
"Volgens mij komt het kindje er aan Alex, doe alstublieft wat." Ik keek in het rond en zag de auto nog niet eens staan, waar waren we helemaal naar toe gegaan!?
"Doe wat Alex! Ik ga verga van de pijn!"
