Hoofdstuk 5: Moving on
"Pssttt Elineee! Wakker worden!" Mijn zusje stond aan mijn bed, en probeerde mij wakker te maken zoals gewoonlijk. Waarschijnlijk had ze weer een nare droom gehad en moest ze haar verhaal even bij mij kwijt. "Zus, wakker worden! kom op!"
"Ja ja ik kom al." Ik leunde met mijn armen op mijn bed om mijzelf om hoog te krijgen en te luisteren naar haar verhalen. De laatste tijd kon ik steeds moeilijker omhoog komen, ik kreeg last van mijn rug. Misschien werkte ik wel te hard..
Of het kwam van de stress die Frank mij bezorgde, hij was in een familie crisis gekomen en werd het huis uitgezet door zijn ouders. Dat kwam doordat Allyson iedereen tegen hem had opgezet, omdat zij schijnbaar verliefd op mij was en het niet kon hebben dat ik met haar broer was.
Zuchtend stond ik op, het was pas vier uur 's nachts en nog veelte vroeg om uit bed te komen voor werk en voor mijn zusje.
"Wat is er Mia?" Vroeg ik zuchtend en krabde in mijn nek en maakte ook een stuk van mijn nek spieren los. "Het is vandaag mijn verjaardag weet je nog. Ik ben jarig! Plus ik moet je nog iets vertellen.."
Verwarrend keek ik mijn zusje aan, nog iets te vertellen? Wat had ze te verbergen? Ze was toch niet zwanger ofzo? Gelijk gingen de raarste vragen door mijn hoofd en zag het al voor me dat ze zwanger was en dat mam helemaal vol van haar kinderen werd en zij de legacy kreeg.
"Ik kan ongeveer over een week in mijn eigen plekje, mijn place to be! Cool hé!" Zei ze enthousiast en ik zag twinkels in haar ogen. "Precies over een week? Precies volgende week dinsdag?" Vroeg ik en keek haar een beetje betreurd aan.
Ze praatte honderd uit over haar appartement maar aan alles wat ik kon denken was de begrafenis van mijn vader die ik nooit had gekend. Die viel op de zelfde dag dat Mia wou verhuizen naar haar appartement. Moest ik de begrafenis opzeggen en haar gewoon helpen?
"Maar ik wou dus vragen of je kwam helpen die dag." Vroeg ze heel beschamend en verlegen, ik keek haar aan en voelde me een beetje onder druk gezet.
"Ik zal je helpen, maar ik moet eerst wat anders doen die dag." Niemand wist , vooral mijn moeder niet, dat ik die dag naar de begrafenis ging. Alleen Frank wist het en hij kon het prima geheim houden voor mijn moeder en Matthieuw.
"Het is iets met werk, ik moet even een paar uurtjes in vallen voor iemand." Loog ik, maar voor iedereens best wil. Anders zou ik problemen krijgen met mijn moeder en wie weet wat matthieuw zou zeggen er over.
"Trouwens, weten pa en ma dit al!? Dat je weg gaat?" Mijn zusje knikte ja en keek naar de grond. "Mama verwacht snel kinderen van Frank en jou, dus er moet plek zijn in het huis. Plus ik heb ook geen zin om tussen poep luiers en huilerige kinderen te zitten, daar ben ik veelte artistiek voor. Plus hier is weinig te ruimte voor een studio, een studio waar ik van droom."
Na het gesprek met mijn zusje liep ik naar haar kamer, en mijn oude kamer. Wat was hier eigenlijk weinig veranderd behalve de schilders ezel van mijn zusje. Dus hier zou de kinderkamer komen? Het kindje van mijn moeders dromen, maar wou ik het zelf ook?
Gapend liep ik de kamer van mijn zus binnen, die alles al had ingepakt voor haar vertrek. een week geleden groeide ze op tto jong volwassen vrouw en besloot gelijk al haar dozen in te pakken voor vertrek. Alsof ze dit al maanden van te voren had geplant. "Goeiemorgen zus"
"Zeg moet jij niet allang op werk zijn?" Zei Mia terwijl ze zwaar geconcentreerd naar het schilderij keek waar ze mee bezig was. Versuft keek ik op mijn horloge en sprong zowat uit mijn vel toen ik de tijd zag.
Ik was bijna een uur te laat voor de begrafenis van mijn bloed eigen vader, zuchtend liet ik mijn schouders hangen. Als ik mij de afgelopen week nou eens wat beter had gevoeld was dit misschien niet gebeurd, ik was de hele tijd misselijk had, hoofdpijn en rugpijn die met de dag erger leek te worden.
"Zus relax, het is maar een keer voor iemand invallen. Dat gaat echt niet van je dikke promotie af hoor, ze begrijpen het heus wel als jij niet lekker bent." Zei Mia weer en schilderde rustig verder en had niet gezien dat ik allang weg was gelopen.
Zo snel als ik kon had ik mijzelf omgekleed en sprong de auto in richting het crematorium, waar de dienst werd gehouden. Hoe kon ik zo dom zijn om door de wekker heen te slapen?
In ieder geval zou mam het wel fijn vinden dat ik te laat was, als ik dit haar ooit zou vertellen ging ze misschien wel lachen.
Toen ik was aangekomen bij de begraafplaats zag ik nog twee vrouwen staan praten en liep er met haast op af. "Pardon mag ik jullie wat vragen?" Vroeg ik heel beleefd en rustig , de vrouwen knikte ja en kijken mij van top tot teen aan.
"Is de begrafenis van Jebidiah wilson al afgelopen als jullie dat toevallig weten." De vrouwen keken mij raar aan en opeens kreeg de ene vrouw door wie ik was. "Zijn bloed eigen dochter komt nog te laat op zijn bruiloft. Gelukkig is hij al begraven, anders was hij misschien wel uit zijn vel gesprongen."
Zo snel als ik kon maakte ik dat ik weg kwam, wie dachten ze wel niet dat ze waren! De vrouwen kon ik nog op een meter afstand horen lachen.. Wat waren ze gemeen!
Met volgas reed ik weer naar huis, misschien kon ik mijn teleurstellende dag toch nog naar iets moois omschakelen door het helpen van mijn zusje.
"Hey zus, jij bent vroeg terug." Ik knikte ja en zei dat als ze haar spullen nu weg wou hebben echt mee moest gaan gelijk.
Een halve middag later keken de twee zussen elkaar aan, vol geluk! Het geluk dat ze eindelijk klaar waren met het sjouwen en inrichting van het huisje.
En het resultaat was te zien! Het was een mooi huisje geworden nu het was ingericht en al, maar toch zou ik het wel een beetje moeilijk gaan vinden om zonder mijn kleine zusje in dat huis te wonen waar ik nu woon.
"Zeg Zus, je voelt je al een tijdje niet lekker he. Heb je er al aan gedacht om je te laten nakijken door mam? Misschien ben je wel zwanger ofzo?"
"Hoe kan ik nou ooit moeder worden als ik met mijn werk het hoogste niveau wil halen dat er is!" Ik vloog haar een beetje aan met mijn antwoord en sloeg meteen een hand voor mijn hoofd. "Sorry"
"Maakt niet uit, maar ik zal je gewoon voor de zekerheid laten na kijken door mam. Aangezien je ook die maandelijkse zooi niet meer krijgt, zoals je vertelde." Zei Mia weer met haar bijdehante hoofd, wat kon ze af en toe door drammen. Net zoals Matthieuw. "Oke oke ik ga al naar mam toe en ik vraag het."
Nog geen kwartier later stond ik in het ouderlijk huis waar mama net op punt stond om weg te gaan. "Mam , zou je mij even na willen kijken?"
Na alle symptomen hebben uitgelegd ging mijn moeder voelen aan mijn buik en die vond ze opmerkelijk hard.
"Ik denk dat je zwanger bent meis!" Zei ze enthousiast, ze kon zo een gat in de lucht springen dat zag je zo in haar ogen!
"Mam ik weet niet of ik hier nog wel klaar voor ben." Zei ik en omhelsde haar, wat was ik af en toe nog een klein kind.
"Komt goed meis, ik heb ervaring met twee babies, twee kinderen, twee pubers, en twee jongvolwassenen dus dat komt helemaal goed" Zei mijn moeder, maar wat als ze nou stierf voordat de kinderen er waren? Wat zou er dan gebeuren?
Gelijk die avond vertelde ik het aan Frank, en die was dol enthousiast en zag het wel zitten om vader te worden! Hij was natuurlijk ook niet meer één van de jongste.
"We kunnen dit aan schatje, wij samen kunnen alles aan!" Zei hij en gaf mij een omhelzing, die nog steeds heel goed en fijn aanvoelde.
Tijdens de zwangerschap maanden was ik veel bezig in mijn tuintje, die ik nog steeds netjes bij moest houden voor mijn werk.
Sliep ik heel erg veel, en dat ook nog op de gekste tijden die er bestonden!
En werd ok alleen maar dikker en dikker..
Iedereen vond het geweldig, zelfs mijn zusje en ze kon maar niet van mijn buik af blijven. Ondanks dat ze nu aan de andere kant van Riverview woonde kwam ik regelmatig bij haar langs en zij eens in de zoveel tijd langs bij ons.
Op de dag van de bevalling was ik erg zenuwachtig de hele tijd. Ik liep mijzelf in de weg en begon de gekste dingen te eten ijs met augurk, boterham met pindakaas en jam en de gekste dingen die je maar kon noemen. Toen ik wat wou gaan rusten was het al te laat om te gaan rusten en was mijn water gebroken.
Frank raakte in paniek en begon als een gek door het huis rond te lopen en te schreeuwen dat de bevalling was begonnen.
Omdat Frank zijn werk niet mocht missen van zijn baas ging ik alleen richting het ziekenhuis voor de bevalling, die nog wel eens pijnlijk kon worden.
De volgende dag kwam ik naar buiten met twee kerngezonde meiden! Een vond ik genoeg, maar twee was helemaal een geschenk!
Toen ik thuis kwam ging ik gelijk door naar de kinderkamer want de maxicosi werd mij iets te zwaar met dragen. Als eerste legde ik Dewi in het wiegje, zij was de oudste en had een artistiek en een vriendelijk karakter.
Toen ik Daisy (de jongste op 10 minuten na) in haar bed wou leggen, zag ik al dat mijn moeder een van mijn dochters in haar handen had!
"Bedankt voor deze twee prachtige klein kinderen Eline." Zei mijn moeder en hield Dewi dicht tegen haar aan. Wat was dat een mooi gezicht om te zien, mijn moeder met een klein meisje in haar armen. Ondanks dat ik maar één kind wou, kon het beeld van de twee meisjes mij niet weerstaan en keek vol trots naar mijn moeder, die zowat kon gaan huilen.
