Hoofdstuk 8 : Do you wanna ...?
"Liefje, ik moet je vragen om met mij mee te gaan. Zonder dat je iets vraagt." Het was twee weken na de bloed test van Vera, en ze bleek toch van mij te zijn. Wat eigenlijk grappig is, want Catrien had het haar van Vera gewoon geverfd toen ze peuter was. Waardoor ze meer op haar leek.
"Maar wat , waarom mag ik geen vragen stellen?" Ik legde een vinger op haar mond, dat zie je straks wel.
Ik bracht haar naar het park, het park waar mijn moeder, mijn oma, overoverovergroot oma ook waren geweest. Het park was voor iedereen in de familie belangrijk. "Waarom zijn we hier?"
"Om te genieten van elkaar, even weg van de kinderen." Zei ik en ik leidde haar dansend op de muziek.
"Liefje ik hou hartstikke veel van je, en ik weet dat we al bijna vijftien jaar bij elkaar zijn en nog heb ik nog steeds één bepaalde vraag nog steeds niet gesteld."
Ik liet Catrien los en zette één knie op de grond, en op de andere kon ik leunen. "Wat doe je Luc?"
"Zoals ik al zei, we zijn al vijftien jaar bij elkaar. Hebben twee kinderen en de derde is op komst, we hebben veel meegemaakt.. Meer drama dan wat anders. Maar ondanks alles zijn wij toch bij elkaar gebleven."
"Ik weet dat een bepaalde ring staat voor verbintenis en geluk, en daarom lieve Catrien..."
"Wil je met mij trouwen?" Catrien keek mij aan alsof ze een hartaanval kreeg en schreeuwde het uit van verbazing.
"Natuurlijk wil ik met je trouwen Luc." Zei ze op een hoog gillend stemmetje. Op de achtergrond zag ik een man een foto nemen, vast iemand van de krant ofzo.
"Luc hij is schitterend, maar de ring is helemaal niet zo belangrijk. Het belangrijkste is dat wij voor altijd bij elkaar zullen blijven." Zei ze met een lichtelijk brok in haar keel, dat kon je duidelijk horen.
Wat was ze toch lief. "Kom hier lieverd" Zei ik tegen haar en ze sloot haar armen om mij heen.
Ze kneep mij eerder fijn dan een warme hartige knuffel. Maar dat maakte mij niet uit, alle drama zal nu worden vergeten.
Eindelijk kon ik met haar trouwen, eindelijk was alles boven water gekomen en kon ik met een opgelucht hoofd en hart adem halen.
"Ik hou van jou Luc." Zei Catrien en ze zoende mij.
Waar Catrien niet zo van hield was de ochtend misselijk heid die ze weer had. Tsja dat hoort er nu eenmaal bij als je zwanger bent he?
We waren weer enkele weken verder gekomen na de avond dat ik haar ten huwelijk vroeg. Het liefst zou ik zo snel mogelijk met haar trouwen, maar als ze zo bleef als ze nu was zat het er pas over een jaar in.
De winter viel, het was al bijna kerst. En de kinderen waren opgegroeid tot tiener en kind, de baby was er nog niet maar ook dat duurde niet lang meer.
Vera was een mooi meisje geworden, precies de mix van haar moeder en vader. Nooit meer een Frits dat was heerlijk, Vera was mijn kind.
Vera ging naar de middelbare school en had niet veel vrienden, maar wel één goede vriendin. Met een opmerkelijke neus...
Ze lachte , gierde en brulde echt als een stel tiener meisjes doen.
Maar haar zusje Michelle vond dat maar niks, haar grote zus moest haar spelen! Dat moest gewoon!
Ze hield Vera en Linda dus goed in de gate en las ook Vera haar dagboek, alleen maar om meer te weten over haar zus van wie ze houd.
"Hoi Linda, weet je Vera is verliefd op Bob. Dom he? Jongens stinken vind je ook niet?" Zei Michelle tegen Linda, ze probeerde altijd wel te stoken tussen Linda en Vera.
Bob was het vriendje of het bijna vriendje van Linda, dus zou Vera hem nooit aanraken. "Waar heb jij die lul koek vandaan?"
"Uit jouw computer." Zei Michelle arrogant en Vera kon haar wel bijna wurgen. "Je liegt, hou eens op met mij te irriteren! Ik hoop dat de nieuwe baby niet z'n kind als jij wordt!"
Met die woorden liep Vera weg, langs Linda. Linda die zenuwachtig lachte en onschuldig keek naar Vera vroeg zich natuurlijk wel af of het waar was of niet. "Haal het niet in je hoofd Linda, Bob is van jou."
Hoe kon Michelle toch in het hoofd halen dat Vera verliefd was op Bob? Vera snapte er niks van en voelde zich een beetje down, ruzie is niet haar favoriete ding.
Linda kon ook goed opschieten met Catrien, en bleef als Vera ergens heen was gewoon wachten op haar.
Maar Catrien vond het maar een raar meisje, ze was niet zo als alle anderen. Misschien lag het toch aan haar neus?