I'll be waiting
Helaas is er nog geen sneeuw in de sims, die zul je er helaas zelf bij moeten denken. Ik heb het herschreven van mijn eigen verhaal vanuit december 2007/2008. Het verhaal was bedoelt voor de sims 2 kerst wedstrijd, waar je aan kon mee doen. Veel plezier met het (her)lezen van Ill be waiting!
Zwijgend keek ik uit het raam, en een traan rolde over mijn wang. De kerstsfeer die in huis was, was totaal verdwenen. Het was vandaag de eerste kerstdag dat ze alleen was, Saar kon het nog steeds niet geloven dat gister avond haar man en zoontje om moesten komen.
Nog steeds triest en stil keek ik uit het raam, waarom was ik nou de gene die altijd het ongeluk aan trok.
Alle cadeautjes die onder de boom lagen voor haar zoontje en man, zouden nu niet meer uitgepakt worden. Tenminste niet door de gene die het zouden moeten krijgen, haar zoontje, haar alles verdween.
Saar staarde naar buiten, in de hoop dat hij toch nog zou komen en dat alles een grote grap was. Maar diep van binnen wist zij zeker dat het niet zou gebeuren, haar man en zoontje waren echt dood. Net zoals haar kerstsfeer.
Langzaam liep Saar naar het koffiezet apparaat en wachte tot er koffie ui zou komen. Wat moest ze beginnen zonder hun? Hoe moest ze dit aan haar moeder gaan uitleggen straks? Ze greep met een hand naar hoofd, het was niet eerlijk.
Haar tranen vielen op haar arm. “Niet huilen Saar.” Haar ogen waren betraand, maar toch was ze streng voor zichzelf. Ze moest stoppen met huilen hoe dan ook.
Toen Saar op de klok keek zag ze dat het al drie uur was. “ Shit “ Zei ze en trok snel haar jas aan en deed de voordeur met een knal dicht.
Op eerste kerstdag zou de familie zich zoals ieder jaar weer verzamelen bij haar moeder thuis. Neefjes en nichtjes, tantes en ooms, en broers en zussen zag je dan weer. Ieder jaar was het daar een gezelligheid , samen lekker eten en de reactie van de kinderen was het leukst als ze hun cadeautjes uit pakte.
De frisse wind vloog door Saar der haren, en de winter zon brandde zachtjes in haar gezicht. Overal waar je bijna liep, zag je sneeuwpoppen, sneeuwengelen en kinderen die een sneeuwballen gevecht deden.
Het deed mij pijn om die kinderen plezier te zien hebben, Kevin had zich zo verheugd op de sneeuw. Maar nu zou hij geen sneeuw meer meemaken.
Snel liep ik door en kwam zo terecht op het pad van mijn moeders huis. Zwijgend keek ik naar het huis, en kreeg weer vochtige ogen. Hoe moest ik het toch gaan vertellen?
Na een tijdje stil gestaan te hebben, besloot ik toch maar om gewoon aan te bellen en daarna iedereen die er was te vertellen dat mijn man en Kevin niet kwamen.
Mijn moeder deed de deur open met een glimlach, het liefst wou ik in haar vertrouwde armen vliegen en uithuilen tot diep in de nacht. Maar dat kon natuurlijk niet. "Hallo Lieverd." Mijn moeder keek om mij heen.
"Waar is de rest?" Vroeg ze verbaast, ik keek naar mijn schoenen en wist niet of ik een excuus op moest hangen of het haar gelijk moest vertellen. "Naja dan komen ze straks maar hé! Kom binnen, dadelijk vries je dood!" Zei ze, en ik gaf haar een glimlachje.
In de hal hing ik mijn jas op en bekeek de foto van Kevin, Ethan en mij. Snel sloot ik mijn ogen en moest zo snel mogelijk mijn gedachten veranderen voordat ik weer begon te huilen.
Toen ik de woonkamer binnen kwam keek de familie vrolijk aan. "Hoi iedereen." Ik gaf een klein glimlachje en zwaaide.
De bank in de hoek van de kamer leek mij een mooie plek om te gaan zitten, vanaf daar kon je precies naar buiten kijken en daardoor dus ook weg dromen.
Mijn hand zette ik onder mijn kin en keek naar buiten, mijn gedachten gingen weer naar Ethan en Kevin. Alle mooie dingen die ik met hun had meegemaakt flitsten voor bij. Kevin's geboorte, het huwelijk tussen mij en Ethan, tripjes, diners, alles.
"Saar? Waar is Ethan, ik wil hem wat vragen." Vroeg mijn broer en opeens keek iedereen mij aan. Ik kreeg het benauwder en benauwder en ook nog een brok in mijn keel, dit was het moment dat ik het wel moest vertellen.
"Dirk, de kans dat je Ethan wat kan vragen is heel klein geworden." Toen ik dat zei rolde er een traan over mijn wang. "Wat bedoel je zusje?"
Ik keek hem aan met mijn betraande gezicht. "Gister avond zijn Ethan en Kevin in een auto ongeluk gekomen, en ze zijn per direct overleden." Opeens was het doodstil in huis en had nog meer moeite gekregen met mijn tranen in te houden dan eerder op de dag.
De rest van de dag bleef er een rouw sfeer in huis hangen, het was totaal niet comfortabel en de kerst sfeer was hier ook verdwenen. Alleen mijn neefjes en nichtjes hadden niets door van dit nieuws, die speelde gewoon lekker door.
Iedereen behandelde mij de rest van de dag met een speciale behandeling, steeds om de vijf minuten vragen of alles goed ging, en 'als ik iets kan doen, moet je het zeggen'.
En vanaf dat moment wist ik zeker dat dit allemaal echt was, ze zouden nooit meer terug komen.. Nooit meer.
Die avond had ik aardig wat drank op om mijn verdriet te verwerken. Nadat ik mijn laatste glas achterover had geslagen nam ik afscheid van mijn ouders, broers en zussen. "Ik zie jullie allemaal wel nog een keer." Ik zwaaide iedereen uit en stapte in de auto.
Kevin en ik hadden allebei een eigen auto, en dat was nu best handig. Laatst had ik de auto hier gezet omdat ik geen zin had om te rijden. Dus besloot te lopen, en dat kwam nu mooi van pas.
Ik reed op plaatsen waar ik nooit eerder was geweest, het maakte mij niet uit. Als ik maar niet naar huis hoefde. Mijn gevoelens namen mijn geest over en toen nam ik een overhaastig besluit.
Zonder mijn familie wilde ik niet leven, ik wou niet alles verplaatsen voor een nieuwe man en een nieuw kind. En dan weer het zelfde laten gebeuren, nooit.
Ik reed het bos in, en voordat ik expres wou crashen , crashdee ik al..
Met een bonzend hart en met zweet op mijn voorhoofd werd ik wakker. Gelijk gaf ik een blik op de plaats naast mijn bed, Ethan lag er nog. Hij lag lekker te slapen en te snurken.
Van opluchting zuchtte ik , alles was maar een nachtmerrie. "Fieuw"
Snel sprong ik mijn bed uit en rende naar de kamer van Kevin. Waar het kleine ventje niet in zijn bed lag, maar lekker aan het spelen was met zijn speelgoed. "Mama! Het is keeeeeeeeeeeerst! En het sneeeeeeeeuwt!" Schreeuwde hij van blijdschap uit.
Snel legde ik een vinger op mijn lippen, het was het gebaar dat hij zachtjes moest doen. Met een glimlach keek ik naar hem toen hij weer verder begon te spelen.
Gelukkig was het maar een droom, een hele nare droom. Gelukkig maar.
