Hey iedereen ! Zoals jullie weten is mijn laptop een maand weggeweest! Ik wou NET gaan simsen, maar toen kwam ik er achter dat de sims het als enigste niet meer deed! Ik denk dat het is gekomen door de nieuwe update, maar goed! Ik begin opnieuw op deze pagina met Robin en Eline!
Hoofdstuk 7: The start of something new
"Soms heb je het gevoel dat de hele wereld wereld instort maar vaak merk je dat je de enige bent die het echt merkt en meemaakt. Verslagen en verdrietig. En de vraag 'waarom?' die door je hoofd spookt , zal nooit beantwoord worden. Door niemand, niet eens door jezelf.
Als een klein meisje die droomde te trouwen met 'het prins op het witte paard', als tiener te durven dromen om als een sterke 'indipended woman' door het leven te gaan met een carrière, en uiteindelijk iemand tegen te komen om verliefd op te worden.
Wachtend op de dag dat je klaar bent met school, en je carriére kan beginnen waar van je had gedroomd.
De dingen waarvan je als klein meisje en een tiener van droomde, kwamen uiteindelijk uit. Je kreeg een carriere, je verloofde met het 'prins op het witte paard' en kreeg er nog iets bijzonders bij. Een zwangerschap, in verwachting van de man van wie je hield.
Het leven leek in de maanden daarna niet rooskleurig te gaan. Ruzie's met de man van wie je hield, een ernstige bloeding waardoor het geen wat je lief was geworden bijna verdween..
Uiteindelijk begon je jezelf te verwaarlozen en de ruzie's werden erger en erger. Je begon alles best te vinden, en ging uiteindelijk niet meer naar werk omdat je dacht dat het allemaal geen zin meer had.
Na maanden in angst te hebben gezeten om het kindje en ruzie's , kom je na een dag gezellig winkelen thuis en betrap je je man op de keukentafel met je beste vriendin.
Na de scheiding gingen er weer maanden voor bij. De maanden waarin je je huis kwijt raakte, het hele totaal plaatje van huisje-boompje-beestje was weg. Soms heb je het gevoel dat de wereld instort, maar vaan ben je de enige die het merkt. Maar is dat wel echt zo?"
Mijn vingers vielen stil op het toetsenbord en er rolde een traan over mijn wang. Hoe had dit alles kunnen gebeuren en waarom? Ik wist dat die vraag beantwoord zou worden, maar toch ging die vraag telkens door mijn hoofd.
Ik wist dat Jebidiah geen tweede kans had moeten geven, maar liefde maakt blind.
Het meeste wat ik wou is dat het goed kwam tussen ons vanwege onze kleine spruit Eline, maar dat zat er niet in. Ze gaat met pijn en moeite om het weekend naar Jebidiah, hij heeft meestal geen tijd voor haar, of mij.
Hij heeft alleen maar oog voor zijn nieuwe vriendin Rosalie, een mooie lang harige en rijke dweil. Dat hij voor Rosalie koos oké, maar bedenk dan nog wel dat je één kind hebt en die ook liefde en aandacht wou van haar vader.
Zuchtend liep ik terug naar mijn computer, ik moest en zou mijn blog nog even afmaken en dan snel Eline in bad doen en voedsel geven en dan snel in bed doen.
"Liefde heeft nooit een natuurlijke dood. Het bloeit als een rode roos dood, doordat je niet meer weet of je het moet voeden of laten drogen. Blindheid speelt ook een grote rol, de blindheid zal na een tijd verdwijnen, en laat opeens je ogen opengaan.
Frustraties en verraad spelen met elkaar, het vertrouwen gaat langzaam weg waardoor je elkaar probeert op te sluiten in huis. Irritaties open op en ruzies komen en gaan..
Liefde gaat dood door ziekte en open wonden, of het gaat dood aan de vermoeidheid die je achterlaat."
In Eline's kamer hoorde ik haar het uitbrullen van pret, nadat ik op de PC de tijd had gezien was het toch echt tijd voor de kleine dame om naar bed te gaan.
"Het is bed tijd liefje." Zei ik tegen haar en ze brabbelde en lachte wat.
"Mama mama! Ni gaan! " Zei ze toen ik me wou omdraaien om naar de keuken te gaan.
"Kom liefje, morgen mag je weer spelen en alles. En misschien ga je dan wel naar pappa!" Dat laatste probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen, als ik het minder enthousiast zei had ze er misschien geen zin meer in.
Nadat ik Eline in haar bedje had gelegd liep ik zachtjes en voorzichtig naar de koelkast om wat eten voor mijzelf te maken. Met het geld wat het huis had opgeleverd na de verkoop, kwam ik nog geld te kort om een 2 kamer woning te betalen. Dus Jebidiah betaalde groots en deels de inrichting en een deel aan het huis.
Ik vond het nog steeds gek om op zijn centen te leven, maar het was even niet anders. Ik was mijn baan kwijt geraakt, en toen ik solliciteerde bij het andere ziekenhuis moest ik nog even wachten voordat ik kon beginnen.
Het duurde ongeveer een maand voordat zij mij belden om te zeggen dat ik morgen kon gaan beginnen. En met het geld wat ik zou verdienen zou ik Jebidiah terug betalen, ook al wou hij dat niet. Maar anders eist hij dadelijk het huis op en dan had ik nog niks.
Het voelde raar om hier te zijn, alsof het niet mijn eigen huis was. Het vorige huisje was veel beter, en veel mooier.
Maar voorlopig was er geen geld om het huis verder op te knappen, en al het geld wat ik kreeg van de alimentatie ging op aan luiers, voedsel, en rekeningen.
Hopelijk werd mijn baan bij het nieuwe ziekenhuis net zo fijn als de vorige.
Zowel ik, als de kleine spruit Eline vielen allebei in een diepe slaap... Hopend op de volgende dag die zou komen, een stukje beter werd dan de dag van vandaag.
Rosalie
Vroeg in de ochtend kwam de zon aan de andere kant van Riverview als eerste op aan de rijke luizen buurt. Rosalie had alweer een tijdje wat met Jebidiah en ze woonde al direct samen. Nog steeds had zij geen baan, maar wel een huis om van te dromen, twee auto's voor de deur, en een rijke man.
Rosalie genoot nog het meest van het ontbijt dat werd klaar gemaakt door de Mexicaanse kok, die ze twee keer per week lieten langskomen om voedsel voor te bereiden.
"Liefje ik zat na te denken, en nou ik wou vandaag Eline een keer spontaan ophalen.. Dan kan zij het nieuwe huis zien en misschien gaan wennen aan deze omgeving." Alleen wat Rosalie niet leuk vond, was Eline.. Het dochtertje van Jebidiah.
"En wie past er op als jij gaat werken?" Vroeg Rosalie, terwijl ze nog een hap nam van de overheerlijke wafels met boter. "Nou dat was dus mijn vraag.."
"Nou nee bedankt Jebidiah, je weet dat ik een hekel aan kinderen heb of wat er mee te maken heeft." Zei ze snel voordat Jebidiah nog wat kon zeggen, anders zou hij weer er helemaal omheen draaien en dan het uit eindelijk nog niet hebben gevraagt.
"He he he.." Lachte Jebidiah zenuwachtig. "Nou uh dan bel ik wel een uhm oppas ofzo? Aangezien jij geen zin hebt om op te letten?"
"Ik heb dus echt geen trek in dat gebler van dat kind de hele tijd. Als jij dat kind zo nodig wilt zien, dan ben je maar thuis als ze er is. Want dan kan ik ergens anders gaan genieten van mijn rust." Boos stond ik op en schoof mijn stoel aan.
"Ach kom op ! Doe even normaal."
"Jebidiah ik meen het, ik heb serieus geen zin in dat gejammer en gedoe. Dus zoek maar uit wie er op dat ding oppast. Maar ik doe het niet." En boos liep ik naar boven.
In de tijd dat het niet goed ging tussen Jebidiah en Robin, voegde Rosalie een rol aan Robin's leven. Ze deed net alsof Robin met alles bij haar kwijt kon, over de moeilijke tijd die ze wel niet had met Jebidiah en dan ook nog alleen moest zorgen voor het kind.
Dus ze liet haar geloven dat zij haar beste vriendin was, maar ondertussen ging ze iedere avond als Robin aan het werk was, vreemd met Jebidiah. In de hoop dat ze het een keer zou ontdekken, en toen het zo ver was. Kon ze haar ogen niet geloven.
Een klein glimlachje kwam op haar gezicht. "Oh wat ben ik toch lief voor mensen." Zei ze zachtjes met een duivelse stem. Nu zou ze alleen nog Eline uit de weg moeten ruimen.. Hoe wist ik nog niet, maar het moest en zal gebeuren.. Ik wil geen buiten echtelijke kinderen over de vloer... Niet in dit mooie huis..
En alles goed zou uitwerken, dan zou dit wiegje hier nooit meer hoeven te staan.. Hoeven we nooit meer 's nachts op om haar te kalmeren.. Hoeven we haar nooit meer aandacht te geven, en dan is Jebidiah van mij! En hopelijk zal hij dan na een tijdje Eline vergeten, en hadden we nooit meer last van Robin en Eline.. En dan zou alles eindigen met een 'Happy End'.
Robin
Ik keek uit het raam naar buiten en zag door de felle winter zon , een paar bladeren van de bomen afwaaien. Ze dwarrelde rustig en zachtjes in de lucht richting de grond, hopend op een zachte landing. Eenmaal bij de grond aangekomen werden ze door een andere harde wind met kracht de andere kant op gewaaid, en kwamen nooit meer op de plek waar ze wouden landen.
Toen ik knipperde met mijn ogen en weer door het raam keek, zag ik Jebidiah staan die vrolijk stond te zwaaien. Zenuwachtig lachte ik terug en gooide snel wat haar achter mijn oren, ik stond nog steeds in mijn pyama en zag er nog niet uit.
Snel deed ik het slot van de deur af en liep de veranda op, de vorige gesprekken die Jebidiah en ik hier hadden gevoerd gingen moeizaam en er waren veel stiltes. Misschien moest daar nog verandering in komen en zouden we weer met elkaar om moeten gaan zoals eerst, ondanks wat er is gebeurt.
“Goeiemorgen!” Zei hij lachend en hij zwaaide weer .”Goeiemorgen Jebidiah, alles goed?” Na een tijdje met hem te hebben gepraat , kwam hij tot de conclussie waarvoor hij was gekomen. “ Sorry dat ik het gesprek zo opeens onderbreek, maar ik kwam vragen of ik Eline een dagje mocht meenemen naar mijn nieuwe huis. Het is nu compleet af en ik wil graag dat ze er een beetje aan went”
Met mijn handen in mijn haren zuchtte ik, dit was niet de afspraak. “Luister, ik dacht dat we hadden afgesproken dat ze in het weekend naar jou ging, om de week, daarmee ging je akkoord. Ik heb de buurvrouw al gevraagd of ze kon oppassen en die kan ik dus niet meer afzeggen.”
“Maar je kan het toch proberen, ik wil haar alleen het huis laten zien en haar daarna meenemen naar het park, plus zo kan ze Rosalie ook beter leren kennen.” Voor iemand die geen kinderen wou en zijn kind maanden lang heeft genegeerd, hield hij wel opeens heel veel van Eline.
“Oke, het is goed.. Maar breng haar wel rond vijf uur terug, dan kan ik haar nog even rustig wassen en eten geven voordat ze gaat slapen.” Een goed gevoel hierover had ik niet, maar ik kon haar moeilijk bij haar vader weghouden.
“Kom maar even binnen, en pak maar een koffie ofzo. Dan ga ik Eline wakker maken.” Ik sjokte naar de slaapkamer van Eline, vandaag was mijn enige vrije dag met Eline in de week en dan offerde ik die op voor Jebidiah. Waar was ik mee bezig?
“wakker worden prinsesje.” Ik aaide haar over haar buikje, en zag dat ze heel langzaam haar oogjes open deed en zich probeerde uit te rekken.
Normaal liet ik Eline uitslapen, en ze keek me dan ook niet al te aardig aan. “Goeiemorgen liefje, weet je wie er is?” Ze keek mij met één wenkbrauw om hoog aan. “Pappa is hier!”
Opeens begon ze te springen en te gillen en te doen, zo graag wou ze haar vader zien. Zij liever dan ik. “Pappaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!” Gilde ze door het hele huis en Jebidiah kwam er meteen aan.
De geur van zijn heerlijke eau de cologne was niet te weerstaan toen hij voorbij liep. Hij rook zo lekker, dat ik weer van kon dromen om weer bij hem te zijn. Alleen voor de geur van hem.
Ik gaf een klein klapje tegen mijn hoofd aan, ik moest mijzelf niet weer verzwakken door aan hem te denken hoe hij was. "Is het goed als ik haar in bad doe en dan meeneem?" Vroeg Jebidiah, terwijl hij mijn schattige kleine meid aan het kietelen was.
"Ja, uh ja is goed. Ik pak wel wat kleertjes en leg ze klaar samen met een handdoek." Hij gaf mij een glimlach en gooide daarna Eline in de lucht, ze had de grootste schik in de wereld. Zo leek het wel alsof ze met mijn geen plezier had.
Nadat Jebidiah en ik , Eline in bad hadden gedaan, nodigde ik Jebidiah nog even uit om een babbeltje te maken over hoe alles nu ging. Hij vertelde dat de villa waar in ze woonde geweldig was, en dat het tussen hem en Rosalie wel goed verliep. Hij zag haar dan wel niet zo vaak door zijn werk, en haar agenda, maar alsnog hield hij van haar.
Stiekem hoopte ik dat hij Rosalie net zoveel pijn gaat doen als dat zij mij heeft aan gedaan. Een gebroken hart dat niet meer gelijmd kan worden , is zwaar beschadigt.
Ik keek Jebidiah aan met een klein glimlachje, hij was nog steeds honderd uit aan het praten over hoe geweldig Rosalie wel niet was. Misschien moest ik ook maar een andere man zoeken, maar waar vind je zo 1,2,3 een man die gelijk een kind er bij accepteert?
"Maar goed, ik neem Eline mee naar het grote poppenhuis." Eline keek op toen Jebidiah dat zei. "poppphuis?" Ik kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht wat een schatje is het toch. "Nee liefje, je gaat met papa mee naar huis."
Ik liep met Jebidiah mee naar de deur, hij had Eline op zijn arm. "Doe asteblieft voorzichtig Jeb.. ik wil niet dat haar iets overkomt, en vijf uur is vijf uur hé?" Zei ik tegen hem en hij knikte braaf 'ja' " Yes mam!" En met Eline op zijn armen liep hij naar de auto, waar hij Eline in het kinderzitje zette.
Ik wist zeker dat ik hiervan spijt zou krijgen, dadelijk wou hij haar bijna iedere dag hebben of misschien wel altijd. Met een nep lach zwaaide ik ze uit, hopend dat Eline totaal geen pret had daar.
Rosalie
"Drie uur in het park is goed. " De voordeur hoorde ik met een knal dichtgaan en hoorde wat kinder gelach vanuit de keuken. "Ja is goed oke, ik moet nu hangen" Zei ik fluisterend, terwijl ik mijn hand voor mijn mond en het spreek gat had en ik hing op.
"Ach hai liefje! Ik had je helemaal niet horen binnenkomen!" Zei ik met een schijnheilige stem en zette een nep lach op. "En wie ben jij mooi meisje!" Eline keek mij bang aan, vast en zeker verlegen. "Eline is zo veel schattiger dan ik had gedacht." Zei Jebidiah met een glimlach en glinsteringen in zijn ogen.
"Dat heeft ze zeker van jou." Vleiend wist ik Jebidiah altijd van zijn stuk te brengen. Jebidiah zette Eline neer in de woonkamer en Eline ging gelijk af op de speel tafel die midden in de kamer stond. "Zeg lieverd, nog even vanochtend. Ik regel wel een oppas.."
Ik schudde mijn hoofd meteen en stak een vinger op met een 'nee' gebaar. "Nee liefje het spijt mij, ik moet er nog aanwennen dat ik opeens een man EN een kind er bij heb. Sorry ik moet er echt nog aan wennen. Dus ik pas graag op"
Een klein lachje kwam weer op zijn gezicht, alsof alles weer goed was zoals vanmorgen vroeg.
Een klein irritant piepje piepte, het kwam uit de jas van Jebidiah. Dat betekende een spoed geval waardoor hij nog eerder weg was. "Mooi" Zei ik mompelend, zo zacht dat Jebidiah het niet kon horen. "Aah shit, een spoedgeval. Je vind het dus echt niet erg om op te passen?"
"Nee hoor, ga jij maar naar werk." Een evil lachje kwam op mijn gezicht, maar die moest nog even onderdrukt blijven totdat Jebidiah weg was.
Vluchtig gaf hij mij een zoen en rende naar Eline. "Dag kleine meid, papa moet werken. Maarrrr Rosalie gaat met jou spelen! Leuk he!" Zei hij met een kleuter-enthousiaste stem tegen haar. "Jaaaah!" Brulde Eline uit en ze stak een pop in haar mond.
"Mooi dat is dan geregeld." Jebidiah stond op en keek mij aan. "Doe je best liefje, misschien wilt ze dan wat vaker hier komen." Hij gaf een aai over mijn gezicht en alles wat ik kon geven was een nep lach. Ikzelf wist dat dat nooit zal gebeuren, als alles goed liep tenminste.
"Tot vanavond liefje!" Zei ik tegen hem en snel liep hij de deur uit. De deur ging met een klap dicht en snel liep ik naar het raam om hem uit te zwaaien. Wachtend tot hij eindelijk van dit terrein af zou zijn.
Alles moest snel gebeuren, tenminste hier in huis. Mijn handtas moest snel gevuld worden met baby spullen en speelgoed, nadat ik dat er in had gedaan moest ik nog even snel Pablo zien te bereiken.
Pas na tien keer bellen nam hij op. "He he eindelijk. Onze operatie kan beginnen. Ik ben met nu en een half uur in het park."
Kwart voor twee, zenuwachtig keek ik op mijn horloge. Pablo had hier allang moeten zijn. "Verdomme" Fluisterde ik en pakte gelijk mijn telefoon om Pablo weer te bellen, net voordat ik dat wou doen zag ik een zwarte Toyota Prius aankomen rijden.
Dus toch nog op tijd, dat toverde een klein glimlachje op mijn gezicht. Operatie Kidnapping was officieel geopend. Eline zat mooi op haar plaats in het rond te kijken, waarschijnlijk naar de kinderen die wel lol konden trappen omdat ze al veel groter waren.
Ik sloot mijzelf aan bij een groepje vrouwen die aan het praten waren, waarschijnlijk de moeders van alle kinderen hier. Zo viel het niet op dat ik niet op 'mijn kind' lette.
Ja alles liep volgens plan, een kleine boreling van een gemene lach kwam omhoog.. Maar dat moest ik later op de dag maar doen, anders zouden de vrouwen opeens raar gaan kijken.
De vrouwen konden overigens alleen maar zeuren over hun kinderen die iedere dag vriendjes over de vloer hadden, en over hoe vies ze soms wel niet waren. Blegh, echt niets voor mij om zo iemand te zijn.
Met een spiegeltje keek ik over mijn rug, om te kijken wat Pablo aan het doen was. Maar om toch ook weer niet op te vallen, begon ik mijn make up bij te werken, alles moest slim worden gespeeld. Anders kon alles nog eens verkeerd aflopen.
Pablo had haar te pakken en waarschijnlijk gewoon gelokt met een lolly, want daar was Eline dol op. Ik stopte mijn poederdoos weer in mijn tas en praatte door met de vrouwen, hun blije moeder gedrag moest ik maar negeren en gewoon mee 'acteren.'
Robin
De deur viel zachtjes in het slot, en ik leunde tegen de deur aan. Wat moest ik vandaag gaan doen? Zucht liep ik naar de badkamer en gooide een plens water in mijn gezicht, en zag al een eerste rimpel verschijnen. Nog een keer zuchtte ik, ik wist wel dat ik niet jonger werd met de dag.. Maar dat ik nu al rimpels moest krijgen? Dat was wel erg vroeg.
Misschien was het weer tijd om een man in mijn leven te laten komen, voor wat romantiek en de gezelligheid natuurlijk. Dat zou nog niet eens z'n gek idee zijn, ook voor Eline zou het goed zijn om eindelijk een écht vader figuur te hebben. Iemand om naar op te kijken.
Ik toverde een kleine lach op mijn gezicht toen ik zag dat ik onder het tandpasta zat. Misschien was vandaag dan toch de perfecte dag om een man te zoeken, Eline lekker bij haar pappa dus die kon mij niet storen, vandaag geen werk en dus een lekker dagje mannen scoren kon dus geen kwaad.
Na snel wat gegeten en gedronken te hebben gooide ik met een knal de voordeur dicht en vertrok met de auto richting het zwembad. Het was ideaal weer om te gaan zwemmen, nu maar hopen dat ik iemand kon "scoren"
Toen ik aankwam bij het zwembad besloot ik om meteen in het water te springen. Niks was af en toe lekkerder dan in een chloor bad te springen, en je helemaal los te kunnen laten.
Omdat er in het zwembad geen mensen waren, besloot ik na mijn frisse duik naar de kunst galerie te gaan. Maar daar werd ik alleen maar lastig gevallen door een ouwe man die kunst probeerde te verkopen. Zag ik er uit als een rijke tante?
Tot mijn verbazing zag ik Matthieuw de hoek om komen lopen, hem had ik in tijden al niet meer gezien. "Matthieuw! Wat doe jij nou hier" Zei ik verbaasd, waarschijnlijk was hij net zo verbaasd als ik en zei tegen zijn vader dat hij mij even met rust moest laten. p
"Hey Robin! Het spijt me echt dat ik een tijdje niks heb laten horen. Maar ik had een tijdje rust nodig om over Evelien heen te komen." Zei hij, ik zag glinsteringen in zijn ogen. Hij was vast blij om mij weer te zien. "Om over Evelien heen te komen?" Hij knikte ja en liet toen zijn kin hangen.
"Ja, om over Evelien heen te komen ja." Hij slikte tweemaal voordat hij verder begon te praten. "We zijn vorige maand gaan scheiden, ze hield niet meer van mij en had maanden al een andere partner." Ik wist precies hoe hij zich nu voelde, aangezien Jebidiah mij ongeveer het zelfde had geflikt.
"Jebidiah en ik zijn ook gescheiden, bijna het zelfde verhaal als bij jou." Zei ik zachtjes en krabde op mijn achterhoofd. "We hadden al die tijd naar elkaar moeten luisteren en die twee onnozele mensen bij elkaar moeten zetten." Zei hij en samen lachte we als van ouds. Het was wel weer fijn om hem weer te spreken, na maanden van ruzie en allemaal drama.
"Het spijt me om te zeggen dat ik helaas moet vertrekken Robin, maar zullen we vanavond een hapje samen gaan eten?" Vroeg hij bloed serieus, en keek mij direct aan. Vroeg hij mij nou op een date? Of gewoon een vrienden hapje? "Uhm ja is goed." Zei ik tegen hem en begon te blozen.
"Oke dan spreek ik je vanavond om acht uur bij de bistro!" Hij gaf mij een knuffel en aaide over mijn rug. Matthieuw had precies het zelfde luchtje op als Jebidiah, wat was die toch ontzettend lekker.
En zo snel als hij was, liep hij weg. Vanavond acht uur in de bistro, hoe zal dat aflopen?
Toen ik naar buiten liep , schoot mij ineens te binnen dat ik nog een probleempje had. Ik had geen oppas voor Eline! En als ik er geen kon vinden, dan kon de hele date niet door gaan. "Shit" Zei ik zachtjes en toverde een mobieltje uit mijn broek.
Het was al half vijf, en ik hoopte maar dat hij nog niet in de auto zat met Eline. Snel toetste ik zijn nummer in en hoopte maar dat ik hem te pakken kreeg.
"Hallo dit is de voicemail van Jebidiah Wilson, laat maar een bericht achter." Shit zijn voicemail. nu maar hopen dat hij die op tijd zal beluisteren. "Hey Jebidiah, met mij, Robin.."
Ik hoop dat je het niet erg vind , maar ik moet vanavond naar iets belangrijks en ik hoopte eigenlijk dat Eline dan bij jou zou kunnen blijven logeren. Nou ik hoop dat je het snel laat weten, want ik moet om acht uur ergens zijn en dan kan ik nog wat anders proberen te regelen. Nou doei ofzo,, alvast bedankt."
Ik hing op en als een gek liep ik naar mijn auto. Ik moest nog gaan opschieten ook.
Toen ik eenmaal thuis kwam, liep ik als een gek naar binnen. "Wat moet ik aan doeen!?" Riep ik door het hele huis en ging op en neer, van badkamer naar slaapkamer.
Na een uur met verkleed partijen en make up geklieder , had ik eindelijk de perfecte outfit voor de date. Tenminste, als het een date was. Stiekem hoopte ik van wel, want ik had tijdens de relatie tussen mij en Jebidiah altijd wel wat extra gevoelens voor hem gehad.
Nadat ik alles dubbel had gechecked ging ik als een speer weer weg, en ging naar de Bistro. Ik had nog niks gehoord van Jebidiah dus het zal wel goed zijn als Eline daar bleef.
Niet lang daarna kwam Matthieuw er aan, en jammer genoeg had hij zich niet formeel gekleed. En dat vond ik reuze jammer, want hij had gewoon nog zijn werkkleding aan.
Hij zei dat hij even naar binnen ging om zich op te frissen, en zo bleef ik buiten achter gesloten deuren zitten.
Toen hij terug kwam zag hij er netjes uit, en schoof aan. "Het spijt mij dat ik er niet meteen zo netjes uit zag, maar mijn baas hield me tegen op het werk en toen had ik geen tijd." Zei hij en ik gaf een klein glimlachje, ik vond hem er zo veel beter uit zien dan in zijn werk kleding.
"Ik ben blij dat je wou komen vanavond. Had je geen problemen met een oppas vinden?" Vroeg hij en gelijk schudde ik mijn hoofd nee. "Nee Jebidiah stond vanochtend al aan de deur en die vroeg of hij haar mocht meenemen vandaag. Dus had gelijk gebeld toen jij wegging, en kreeg voicemail dus het is wel goed zo denk ik"
"Oke dat is mooi, anders was ik gewoon naar jouw huis gekomen hoor." Hij gaf mij een glimlach en we praatte verder. We hadden het over de tijd dat we elkaar niet gezien hadden, mijn verhuizing en scheiding, en zijn scheiding. Over mijn dochter, en allemaal koetjes en kalfjes.
Het was fijn om weer even ouderwets bij te praten, zonder dat ik bang hoefde te zijn dat Jebidiah op mijn nek zat. "Robin, ik wou je eigenlijk iets serieus vragen." Matthieuw wekte mij op uit mijn gedachten. "Uh ja sorry vraag maar " Zei ik terwijl ik bloosde.
"Nou ik ben sinds gister terug uit Egypte en toen ik terug kwam stonden al mijn spullen op straat. Dus eigenlijk heeft Evelien mij er uit getrapt, en mocht ik met pijn en moeite een nachtje bij mijn vader slapen.. en mijn vraag.."
"Ik weet al wat je vraag is, ja ik vind het goed. Je mag bij mij wonen." Hij keek mij blij aan toen ik dat zei. Maar als we een relatie gingen krijgen, was het dan wel goed om gelijk op elkaars nek te zitten?
Hij bedankte mij duizendmaal door ieder gesprek door, wat wel grappig was. Hij was zo lief geworden ondanks dat zijn hart zo gebroken was, was ik maar nooit met Jebidiah getrouwd maar met hem.
Ik voelde de hele tijd een tril in mijn zakje van mijn korte broekje, die ik onder mijn jurkje had aan gedaan. Een hele tijd kon ik het negeren, tot dat het mij begon te irriteren. "Matt, ik wordt de hele tijd gebeld dus ik neem aan dat het belangrijk is. Vind je het erg als ik opneem?" Hij gaf mij een gebaar dat ik moest opnemen. Ik keek op mijn telefoon en zag dat het Jebediah was, wat moest die nu weer?
"Met Robin." Zei ik en ik hoorde een paniekerige stem van Jebidiah en die van Rosalie op de achtergrond, die schreeuwde keihard tegen Jebidiah. "Jeb, wat is er aan de hand?"
"Rosalie nam Eline mee naar het park, want ik moest werken dus liet haar oppassen. En nu kwam ze thuis zonder Eline, en in tranen barstte ze uit dat ze Eline nergens kon vinden. " Zei Jebidiah die aan de andere kant van de telefoon hing. Een lichte schok ging door mij heen, Eline die kwijt is? "Jebidiah ik hoop voor jou dat dit een geintje is?"
"Nee dit is echt geen geintje, ik ben nog nooit zo bloedserieus geweest in mijn leven." Zei Jebidiah met een beetje angst in zijn stem. "Wel verdomme, waarom laat je dat kind dan ook bij z'n domme doos! Jebidiah ik vertrouwde jou klootzak. Stuur Rosalie maar naar het park om haar te gaan zoeken, dan kom ik naar jou toe"
Ik hing op en weer kwam een lichte golf angst, die door mijn lichaam stroomde. Hoe kon hij mij dit aan doen? Gewoon mijn kind kwijt raken.
Nu moest ik ook nog aan Matthieuw uit gaan leggen dat de date nu niet verder kon gaan, en dat Eline was zoek geraakt. "Matt"
"De date kan nu niet doorgaan, ik heb net een telefoontje gehad van Jebidiah en Eline is vermist." Hij keek mij geschrokken aan, hij zal wel precies het zelfde denken als ik .
"En ik vind het heel naar omdat te doen, maar ik moet mijn dochtertje gaan zoeken. " Ik stond op het punt om zowat te gaan huilen, en om in te storten. Een ding had ik al wel besloten, als Eline terug kwam zou Jebediah haar niet meer te zien krijgen.
Matthieuw greep mij vast en streelde mijn hoofd. "Alles komt goed meisje, ik beloof het." Zijn warme armen om mij heen, voelde vertrouwt en goed. En een klein traantje dribbelde over mijn wang.
