Hoofdstuk 7 : Vijf jaar later
We stonden met z'n alle als een happy familie voor een taart om Michelle haar kaarsjes uit te laten blazen. Ja het klopt, Catrien en ik hebben nog een meisje gekregen! Michelle was een fijne baby, ze huilde amper en vroeg ook amper om aan dacht.
Catrien vond het volgens mij moeilijk om Michelle te zien opgroeien, misschien moesten we nog een kindje proberen te maken. Want anders had ze niks meer te doen in huis, volgens haar.
Met mij ging het ook goed, ik was vooral bezig met architectuur en werkte vaak over. Het maakte Catrien niet zoveel uit, als er maar wat geld op de plank kwam.
In die vijf jaar was Vera ook opgegroeid tot een mooi meisje. Nog steeds wist ze niet dat Frits haar vader was in plaats van ik, maar dat was mooi dat ze het niet wist. Want zo kwamen er ook geen problemen
Michelle groeide op tot een schattige peuter en had nog steeds veel weg van Catrien, aan de ene kant jammer maar aan de andere kant zal ze dan wel een schoon heid vinden.
Onder het genot van een stuk taart begonnen Catrien en ik te praten over de kinderen. "Misschien is het een idee als Vera, Frits ontmoet?" Zei Catrien voorzichtig en zachtjes.
"Ik bedoel, ze is nu oud genoeg. Ze is al 12 , ze heeft recht op het weten van Luc." Zei ze tegen mij en ik gooide mijn lepel neer, de taart smaakte opeens niet meer zo lekker als eerst.
"Dat kan je wel vinden, maar ik vind van niet. Zolang we niet in contact met Frits komen dan is er niks aan de hand. Geen drama niks. Dat weet je.." Zei ik zuchtend, ik wou gewoon niet dat Frits mijn meisjes ging in pikken.
"Maar Luc, ze moet het weten. Ik vind het niet meer leuk om Vera voor te moeten liegen. " Zei Catrien en ze nam weer een hap van haar taart. Ik kon het niet geloven wat ze zei, ze wou ons hele plan door de war gooien om die Frits weer in ons leven toe te laten.
"Ik biecht gelijk maar wat op, toen Vera een peuter was is Frits een paar keer hier geweest." Mijn ogen sprongen uit mijn oogkassen toen ik dat hoorde
"Ik vind dat als Vera hem weer mag zien, jij net zo goed weer bij hem in kan trekken."Zei ik tegen haar en ze verslikte zich in haar taart en keek mij aan. "Pardon?"
"Ja het is toch zo, er speelt nog steeds wat tussen jullie twee want je ontmoet met hem achter mijn rug om! En dan wil je nu weer dat zij haar ziet!?"
"Ik wil alleen dat Vera weet wie haar vader is.."Zei Catrien en ze viel stil, misschien had ik niet zo hard moeten zijn. Maar aan de andere kant vond ik het wel een goede zet.
Als ze achter mijn rug om kon afspreken met hem, dan kon ze nu ook achter mijn rug met hem afspreken. Ik hoefde die vent niet te zien..
Niet veel later zat ik op de schommel even mijn gedachten te luchten, en wat ik moest doen. Vera toch om het weekend naar Frits laten gaan, of gewoon eerst hem laten ontmoeten?
Ik keek naar mijn twee meisjes op de trampoline, het waren mijn twee meisjes. Ik wist het zeker, Vera moest van mij zijn en niet van Frits..
Ze had meer eigenschappen van mij en Catrien dan van die Frits..
'S middags na al het bezoek voor Michelle, besloot ik om vegatarische hotdogs te maken. Vlees vond ik nooit lekker, dus maakte ze dus ook met Soja. "Zeg Catrien, ik had een idee. Een idee om een DNA test te doen, want ik heb het gevoel dat ze van mij is."
"Luc, hoe wil je dat doen. En nee ik wil niet dat Frits zijn bloed wordt gebruikt, dan moet ik weer contact met hem opzoeken." Dat ze contact met hem had wist ik wel, maar dat ze nu opeens niets meer met hem te maken wou hebben vond ik raar. Ze had toch niks uitgevoerd met hem?
Catrien ging boos aan de picknick tafel zitten en keek mij niet eens aan. "Je weet dat 2 mensen van bloedgroep 0 geen A kunnen maken. En Vera is een bloedtype A." Dus Catrien was niet zwanger van Frits, maar van mij!
"Lieverd, ik heb bloedgroep A. Frits heeft dus bloedgroep 0." Het begon steeds verwarrende te worden, ik moest gewoon weten of het nou echt van mij was. Bij de geboorte leek ze wel een beetje op Frits en Catrien, maar nu lijkt ze meer op Catrien en mij!
"Kom op lieverd, ik moet het weten. Ik moet het echt weten!" Zei ik zowat smekend, ik vond dit zo belangrijk. Ik moest het echt gewoon weten.
"Luc hou op. Ik wil niet dat ze bloed gaat prikken voor jan met de korte achternaam! Dus kappen nou!" Catrien was woedend, dat hoorde ik aan de toon waar op ze sprak.
"Ik wil er niks meer over horen Luc, het was toen der tijd een foutje. Een foutje van mij en Frits, en dat weet je best." Nee dat wist ik niet 'best', voor mijn gevoel was Vera echt mijn dochter..
Ik kon het niet hier bij laten, dan moest ik het maar achter haar rug om doen.
Ik at mijn hotdog op en liep naar binnen, waar ik Vera achter de laptop aan trof. Kinderen in deze dagen moesten meer met een laptop werken dan met boeken. "Lieverd, kan papa even met je praten?"
"Oke is goed, ik typ even deze zin af en dan kom ik er aan." Zei Vera heel volwassen, alsof ze een receptioniste was die iemand door wou verwijzen. Wat was ze schattig.
Ze sprong van de bureau stoel af en keek mij serieus aan. "Het gaat toch niet om de snoepjes trommel?" Zachtjes schudde ik mijn hoofd 'nee'. " Ik ben het echt niet geweest, Michelle at dat op en gooide er mee."
"Daar gaat het niet om, kom eens bij je oude vader zitten." Zei ik en klopte op de bank met mijn handen. Heel voorzichtig kwam ze naast mij zitten en keek mij aan. Hoe moest ik beginnen?
"Mama en ik hebben een brief gehad van de dokter, die wou weten of alles goed met jou ging. Daarom wil hij dat jij wat bloed laat prikken, zodat hij dat kan zien. " Vera keek mij raar aan, wat ook logisch was. Want dokters deden dat niet.
"Er komt namelijk een nieuw virus aan, de hippodamus glebelosus! En dat komt dadelijk alleen bij kinderen voor." Zei ik twijfelend, ik had opeens een ziekte bedacht.
Eigenlijk voelde ik mij best wel schuldig dat ik het moest verzinnen. Maar wat moest ik anders?
"Oke pap. Als het moet dan doe ik het wel." Zei ze twijfelend, en ook een beetje bang. Ze had voor het laatst bloed geprikt toen ze baby was.
"Mooi zo, dankjewel. Oh en niks tegen mama zeggen! Plus ga even omkleden en in bed liggen dan lees ik je voor." Vera sprong van de bank af, volgens mij vond zij mij alleen maar vager worden.
Nog geen tien minuten later was ik in de kamer van Vera, ze had een leuke gezellige kamer die ze samen met haar moeder en mij had ingericht. "Zo dat wordt een kort verhaaltje denk ik." Zei ik tegen haar terwijl Vera zich uitgebreid uitrekte.
"Ben je er klaar voor? Dan begin ik namelijk?" Hevig knikte Vera ja en ik moest weer het boek over de prinses met het lange haar lezen. Het was haar favoriete boek, en het zou mij niks verbazen als ze later zelf lange blonde lokken zou krijgen.
"Er was eens een prinses hier ver weg vandaag in een land waar de vogels glinsterden en verschillende kleuren hadden. De prinses keek iedere dag van uit haar toren naar de vogels, want dat was het enige wat ze had."
Op de helft van het verhaal zag ik dat Vera in slaap was gevallen. Wat sliep ze toch lief..
Ik klapte het boek voorzichtig dicht en keek naar haar totdat ik opeens een klap hoorde, aan de muur hier naast.
Voorzichtig schoof ik de stoel weer op zijn plaats en liep op mijn tenen naar de andere kamer. Waar Michelle vrolijk zat te spelen met het poppen huis. "Ben jij weer uit bed geglipt jonge dame?"
Ze keek mij aan alsof ze niet wist waar ik het over had. Ik tilde haar op en gaf haar een knuffel, ze moest nou toch een keer stoppen met uit de wieg klimmen.
Dadelijk deed ze zichzelf nog pijn en hebben we dadelijk de kinderbescherming op de stoep. "oeff" Zei ik zachtjes, aan de kinderbescherming moest ik niet denken.
"En nou wel gaan slapen, anders komt de geest van je geweten." Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd toen ik haar in bed deed. Toen ik het licht uit wou doen zwaaide ze lief, maar ik wist dat ze over tien minuten toch weer ging spelen.
Aan het einde van mijn dag probeerde ik te ontspannen op bed. Tenminste, dat lukte tot dat mijn lief talig vriendin weer op bed neer plofte. "Wat is er liefje, wat kijk je blij?"
"Ik ben hartstikke blij, ik ben weer zwanger!" Vanaf dat moment hield ik het niet meer, nog een derde kind!? Dat was wel het lichte puntje van de dag!