Hoofdstuk 3 : Volwassen zijn is ....
"Zeg liefje, het zit mij nog steeds niet lekker over mijn moeder en mijn vader. Er zijn nog steeds gemengde gevoelens die ik daarvoor heb." Zei ik tegen Macey die een totaal ander uiterlijk had genomen, en dat vond ik haar wel goed staan.
"Joey je kan er echt niks anders van maken dan dat het nu is." Zei ze en keek weer naar het nieuws, ik draaide mijn hoofd om. Natuurlijk kon ik dat wel, ik was hun zoon.
"Laat maar, ik had verwacht dat ik er met jou wel over zou kunnen praten. Aangezien je er van alles af weet, veel plezier met het nieuws. Ik ben in mijn Atelier." Ik stond op en zag nog geen verandering in de blik van Macey, ze was te gefocusseerd op het nieuws. Zuchtend schudde ik mijn hoofd en liep richting het Atelier.
Mijn atelier, of terwijl mijn kantoor zo kan je het ook noemen aangezien ik hier mijn geld mee verdien... Mijn Atelier liep dus niet zo lekker als ik dacht omdat ik nog niet genoeg vaardigheden had om een beroemde schilder te worden. Maar mijn skills waren wel hoog genoeg om een amateur schrijver te worden, en ondertussen had ik al 4 boeken geschreven.
Ruim een jaar ging voorbij, mijn moeder verbrak haar relatie met Dior en trok in bij mijn vader en ze leefde nog lang en gelukkig.. Nou eigenlijk niet echt want Dior kwam de boel soms aardig verzieken. Maar goed, met mijzelf ging het ook aardig goed!
Mijn kleine atelier begon meer een bedrijf te worden voor schrijvers en schilders, waarvan ik de boeken en schilderijen dan weer van verkocht! Vaak zat ik tot ' s avonds laat te werken, en in het weekend ook maar Macey vond het niet erg want dan kon ze haar Soaps kijken. "Lieverd, zullen we naar de Sap Bar gaan?"
"Ik moet iets met je bespreken en ik wil dat gewoon daar doen aangezien we daar voor het eerst met elkaar zoende en en..." Ik onderbrak haar door te zeggen dat het goed was en keek haar met een glimlach aan, ze glimlachte terug met een geforceerde lach. Wat had ze te verbergen?
Ze draaide zich om en liep naar de living en begon haar schoenen aan te trekken, ondertussen was het mijn taak om mijzelf zo snel mogelijk aan te kleden en de laptop af te sluiten.
En ik wist dat dat niet ging lukken, maar goed dan zou ze maar even moeten wachten. Terug naar mijn verhaal, mijn kantoor is echt het geweldigste wat mij ooit is overkomen. Zelf schreef ik ook nog boeken waar ik als kind al mee was begonnen, en verdiende daar ook genoeg mee.. maar dat stopte ik weer in het bedrijf. En zo ging dat de hele tijd door.
Na een half uur in paniek mijn kleren te hebben gezocht en met moeite het ouwe roest bakkie van mijn oma uit de garage te krijgen waren we eindelijk weer in de oude vertrouwde Sap Bar. "Ik moet even met je praten lief.Ik heb belangrijk nieuws, het zit zo.. Ik ben zwanger"
"Hoe bedoel je zwanger? Ben je zwanger van een kind? Van ons twee? Of ben je vreemd gegaan met de melk boer!?" Ik keek haar moeilijk en verbaasd aan en Macey rolde met haar ogen.
Een kleine stilte viel en zag dat Macey achter op haar hoofd begon te krabben, misschien moest ik nu zeggen dat ik het leuk vond om een kindje te krijgen? O mijn god, ik wordt vader. Ik ben daar nog helemaal niet klaar voor! De zaak! Daar heb ik dan geen tijd meer voor.
Oké Joey, niet in paniek raken.. Het komt allemaal goed, je zegt gewoon dat je het leuk vind en je gaat je voorbereiden door boeken en door Herman. Hij verwacht een kind, nee geen ballon. Maar een echt kind. "Liefje ik vind dit echt prachtig nieuws."
"Echt? Ik was zo bang dat je eigenlijk geen kinderen wou.." Ik omhelsde haar en kneep haar dicht tegen mij aan, ze rook nog steeds naar de Cocos shampoo van vroeger. Die heerlijke vertrouwde geur maakte mij net zo verliefd als vroeger.
"Doe niet zo raar liefje, je weet toch dat ik de tien generatie legacy moet voort zetten! En schijnbaar gaat dat dus lukken nu!"
We vielen stil en keken elkaar aan, tevreden en superblij dat waren wij. Met elkaar en met het kindje dat onderweg was. "Zeg zullen we weer eens tafel voetballen?"
Macey's vraag werd direct beantwoord toen ik naar de tafelvoetbal tafels heen rende. "Zijn we hier eigenlijk niet te oud voor?" Vroeg ik aan haar en ze begon keihard te lachen.
"We mogen dan wel ouders worden, maar we zijn nog niet bejaard. Volwassenen mogen ook wel eens plezier hebben." Zei ze, en toen ze merkte dat ze begon te verliezen hield ze op met lachen. En dit keer won ik lekker.
Een paar maanden later verging het lachen Macey helemaal. Ze kon amper eten en slapen, en ze lag het liefst in een warm bad. Wat ze at kwam er uit en als ze ging slapen moest ze weer twee honderd keer uit bed om te gaan plassen. Maar een warm bad deed haar gelukkig wel goed, dan had ze ook soms een ontspan momentje.
Een ontspan momentje zou ik ook wel willen hebben af en toe, maar dat ging echt niet. Als Macey iets nodig had legde ik mijn werk neer en deed voor haar wat ik kon doen. En ging dan weer verder, maar de laatste tijd werd het alleen maar meer en meer.
Af en toe kon ik 's nachts gewoon pas doorwerken omdat Macey dan pas sliep, maar tegen die tijd dat het zover was... Was ik zelf ook al dood op en wou dan ook het liefst slapen.
Net zoals deze morgen had ik weer een nacht doorgetrokken omdat ik eigenlijk al vorige maand een nieuw boek moest inleveren bij mijn eigen uitgever. Helaas viel het mij tegen, want ik was nog steeds bij hoofdstuk 1!
De inspiratie was ver te zoeken, alleen maar door de drukke dagen die Macey mij bezorgde.. Niet dat ik het erg vond om voor haar te zorgen. Maar af en toe was het wel irritant om eerlijk te zijn.
Ik hoopte maar dat het kind er snel kwam zodat Macey weer haar ding kon doen en ik ook, en vooral ik want mijn eigen bedrijf ging er ook bijna onder lijden.
Twee uur later stond ik gapend weer in mijn atelier. Mijn uitgever zou vandaag langskomen, (ja die had ik ook ondanks dat ik zelf uitgever ben) en ik moest het atelier wel een beetje aan kant hebben.
Boeken netjes in de boekenkast..
En schilderijen, memo's en vellen papier netjes op de plek waar ze hoorden. Ik moest nog steeds wat aan mijn schilder kunsten gaan doen, want dat kon ik nog steeds niet goed terwijl ik juist kunstwerken ook nog wil gaan verkopen.
Achja, misschien kon ik niet alles hebben. Gelukkig had ik al een vrouw en bijna een kind en een eigen bedrijf. Wat wil een mens nog meer?
De deurbel ging en toen ik open deed zag ik dat John veelte vroeg was gekomen. "Heyy John, uhm kom binnen!" Zei ik en begon een klein beetje te stotteren van de zenuwen.
"Ben je zenuwachtig vriend? " Vroeg hij lachend, en keek mij met doordringende ogen aan. "Ja nou oke ik ben maar gelijk eerlijk. Ik heb nog steeds niets.."
"Macey is zwanger en moet zoveel mogelijk rust houden waardoor ik het huishouden doe, de boodschappen en alles haal wat Macey wilt." Zei ik in een lange zin en haalde adem, John keek mij aan en knipoogde. "Ik heb respect voor je Joey, ik weet dat je ook nog je eigen bedrijf hebt maar er moet over twee maanden maximaal wel een nieuw boek zijn."
"De fans zijn gek op je boeken, je kan nu niet meer snappen. Snap je? Ze willen gewoon een vervolg van Robert en Aqua. En ik zelf ook" Hij begon te lachen en ik lachte nep mee, ik weet wel dat ik een nieuw boek moest schrijven maar waar ging ik die tijd vandaan halen!?
"Ik zal het proberen, maar ik moet ook nog die verrekte schilder technieken onder de knie krijgen. Wat maar niet lukt, echt aan internet heb je soms niets." Ik zuchte en probeerde te ontspannen, maar ik was al zo stressvol dat mijn spieren gewoon vast zaten. "Ik weet nog wel iemand"
John frommelde in zijn broek zak en haalde na een tijdje stoeien een kaartje uit zijn broek zak. "Hij is een van de nieuwste kunstenaars in Riverview, en hij wilt af en toe iemand als leerling om zo zijn kunst te kunnen betalen." Hij gaf het kaartje aan me en tikte mij aan en gaf meteen een knipoog.
"Het komt goed met jou Joey als jij een paar lesjes neemt, dan wordt je pats boem de nieuw van Logh!" Ik keek hem aan, waarom had ik nooit eerder aan schilderlessen gedacht?
