Hoofdstuk 2: Keuzes
Na onze diner voor twee met heerlijke rode wijn en stokbrood met gesmolten kaas, stonden we op het punt om weg te gaan toen Noah viel. "Gaat het ?"
Vroeg ik aan hem en hij haalde een klein doosje te voorschijn, is dit wat ik denk dat het is? Een vraag of ik met hem wil verloven? Terwijl ik hem daar straks zowat keihard heb gezegd dat ik nog niet toe ben aan kinderen en wil genieten van alles!
Hij liet het doosje bijna vallen uit zijn handen en lachte nog al zenuwachtig, "Lieve lieve lieve lieve lieve Dewi.."
De rest wat hij zei hoorde ik eens niet meer, ik was te verbaasd dat hij mij ten huwelijk vroeg ondanks dat ik nog geen kinderen wou.
De ring was stralend mooi en in mijn ogen was de steen in de ring de grootste steen ooit, een grote geslepen diamant met binnen in de ring iets gegraveerd.
"Nou wat is je antwoord liefje!?" Vroeg Noah enthousiast en keek mij aan mijn glinsteringen in zijn ogen. "Noah sta maar op. Ik kan nog niet met je trouwen, ik ben niet de vrouw die je wilt."
"En ik kan ook niet de vrouw zijn die jij wilt dat ik ben, ik mankeer van alles en jij weet net zo goed als ik dat jij dat af en toe niet kan hebben. En kinderen wil ik voorlopig ook nog niet, en jij al wel in verband met je leeftijd
Noah staarde de andere kant op terwijl ik hem duizenden reden gaf dat ik niet met hem kon trouwen, hij was vast teleurgesteld dat de avond anders was gelopen dan hij had verwacht en gedacht.
Opeens liep Noah huilend weg, en liet mij op het pleintje achter. Helemaal alleen stond ik op het plein waar we net lekker hadden gegeten en het gezellig hadden gehad en nu had ik de boel zwaar verpest.
Het was allemaal verpest door mijn stomme gestoorde gedachten, het woordje 'nee' floepte er eerder uit dan ik had verwacht. Natuurlijk wou ik wel met hem trouwen, maar alles gaat zo snel.. Te snel voor mij, dadelijk zijn we getrouwd en denkt iedereen dat ik daarna zwanger ben. Of tenminste dat verwachten ze .
De laatste avond van ons verblijf in Parijs ontdekte ik na lang piekeren dat ik gewoon met Noah moest trouwen. Geen enkele andere vent zou van mij kunnen houden zoals ik ben! Dus besloot ik iets te doen wat ik nog nooit had gedaan of gezien, en ging op mijn knieeën.
"Noah wil je met mij -je gekke gestoorde- vriendin, trouwen?" Hij keek mij helemaal verbaasd aan.
"Ja ik wil natuurlijk dat!" Zei hij en hij was duidelijk in de war omdat hij de zins opbouw verkeerd op maakte. Ik deed de ring om zijn vinger en voelde mij toen verbonden voor het leven.
Hij bekeek de ring met glinsteringen in zijn ogen, en ik keek naar de ring alsof het een teken was dat er baby's kwamen.
Hij omhelsde mij en dat was fijn, hopelijk deed ik maar goed aan deze verloving en uiteindelijk trouwerij. Ik wou niet zoals mama single eindigen op mijn ouwe dag...
De avond dat we voor het eerst in twee weken weer terug waren in Riverview lagen we de hele avond op bed te praten en wat televisie te kijken.
"Zeg liefje, ik heb helemaal geen zin meer om Vrolijke Huismoeders te zien.. We kunnen ook iets anders gaan doen.." Zei hij heel subtiel en keek hem aan en wou een bord monopoly onder het bed vandaan halen.
"Dat bedoel ik niet, ik bedoel dit."
En voor dat we het wisten keken we elkaar tevreden en bevredigd aan, de liefde bedrijven met Noah was altijd al goed geweest. En vandaag was het op de een of andere manier nog beter dan normaal.
Zolang ik hier nog van kon genieten en niet zwanger raakte, zouden we het wel iedere dag mogen doen!
De volgende ochtend ging onze wekker weer vroeg, Noah had zichzelf geregistreerd als zelfstandig ondernemer als Tuinier en ging dus vroeg werken om de plantjes weer tip top in orde te krijgen en om weer fruit te kunnen verkopen.
Ik ging naar mijn werk, mijn collega's en baas waren blij mij weer te zien op het politie bureau en mocht gelijk aan de slag met een belangrijke zaak. Maar na een uur of twee gewerkt te hebben voelde ik mij steeds minder goed te voelen en ging naar huis.
Twee maanden later wist ik het zeker, ik moest en zou zwanger zijn. Iedere dag was ik aan het braken en raar aan het doen, ik had hoofdpijn en was iedere dag weer moe.
Zuchtend spoelde ik de zoveelste hoop kots door en bedacht mij dat ik maar een zwangerschapstest moest gaan doen. Want dit kon zo niet langer.
Zenuwachtig zat ik op de wc te wachten op de uitslag, natuurlijk wist ik wel dat er een kans was dat het waar was en dadelijk een mormel in mijn handen had. Maar ik wou het niet, ik was er nog niet aan toe..
Na twintig minuten bekeek ik de test en er stond een plusje met een smiley op. "Verdomme" Ik was inderdaad zwanger, de test gooide ik in de hoek van de badkamer en wou hem niet meer zien.
Dag in en dag uit was het het zelfde liedje , opstaan, eten, kotsen, koffie drinken , kotsen. Ziek van werk naar huis gaan omdat het niet meer vol te houden is en vooral kotsen.
Stront ziek werd ik er van, iedere dag maar kotsen en doen. Misschien moest ik het nog even verborgen houden en er over nadenken of ik het wel zou houden. "Dat kan je niet maken Dewi, dat is moord." Zuchtend hing ik weer boven de wc en keek wanhopig in de weerspiegeling van het water.
Het ergste van de zwangerschap vond ik de dikke buik die ik kreeg, ik voelde mij een walgelijk dik varken. En na de zwangerschap zouden de pondjes van dit buikje niet meer weg gaan, dat wist ik zeker.
Mijn werk wist dat ik zwanger was en stuurde mij daarom naar huis om lekker te gaan genieten van de zwangerschap. Ik kon de vrouw van de receptie wel afschieten toen ze dat zei!
De vreetbuien waren ook erg, maar meestal propte ik mij zo vol dat het mij niet uitmaakte omdat ik wist dat ik toch wel weer moest gaan kotsen.
Ik moest nog steeds aan Noah vertellen dat ik zwanger was, en dat het natuurlijk zijn baby was. Wat voor zich spreekt, maar op de een of andere manier was ik bang dat hij anders zou reageren dan ik dacht.
"Liefje, het is niet goed om 's ochtends vroeg ijs te eten. En al helemaal niet voor je buik." Zei Noah en gaf mij een knip oog, hij dacht zeker dat ik gewoon dik aan het worden was. Maar hij moest eens weten wat hij mij aandeed.
"Ach dadelijk komt toch alles er weer net zo makkelijk uit, dus maak je geen zorgen." Zei ik heel koeltjes en keek hem boos aan, beetje een hint gaan geven dat ik dik ben.
"Wa-wat bedoel je lieverd? Je hebt toch geen eetstoornis?" Vroeg hij voorzichtig en keek mij bang aan, natuurlijk had ik die niet. Maar schijnbaar was hij niet al te snugger om te zien dat ik gewoon zwanger was. "Nee sufferd, ik ben al 4/5 maanden zwanger en je merkt het niet eens!"
"Ben je echt? Ben je echt zwanger?" Vroeg hij met een grote grijns op zijn gezicht die ik het er liefst wou afscheuren, en knikte met een klein lief glimlachje toch maar ja.
Hij trok mij van mijn stoel en begon aan mijn buik te voelen, af en toe gaf de baby een schop en Noah vond het prachtig om dat te voelen.
"Wauw, weetje je bent echt de mooiste vrouw die mij het mooiste geschenk ter wereld gaat geven." Zei hij en keek mij aan, nadat hij bijna een uur tegen mijn buik had staan praten en voelen.
Ik omhelsde hem en gaf hem een kusje in zijn nek, jammer genoeg wist hij niet hoe ik echt over het kindje dacht en moest maar een blij toneel stukje opvoeren.
De zwangerschap liep voorbij en eerlijk gezegd was ik op de dag dat ik uitgerekend was, blij dat ik van die buik af zou zijn.
Nadat ik wat had geslapen in bed merkte ik dat mijn vliezen braken en ik keek bang uit het raam.. De bevalling was begonnen en dadelijk zou ik een mormel in mijn handen hebben...
