Hoofdstuk 6
Alleenstaand, niemand om je heen. De kou die je hebt, niet alleen 's nachts maar ook overdag, blijkt niet weg te gaan met een warm bad of wat wijn. Het is de kou van mijn geweten, van mijn lege plek in mijn hart.
De liefde van je leven, zomaar verdwenen. Als de zon die onder gaat en nooit meer zal komen, het leven voelt aan als de nacht. De nachten waar de maan niet schijnt, en waar iedere avond 'wolven' huilen.. Huilen om liefde.
Natuurlijk mag je de gene waar je van hield niks verwijten als hij weg gaat, vooral niet als de andere persoon is vreemd gegaan. En dat deed ik dan ook niet, maar toch.. Toch iets in mij gaf hem de schuld voor het missen van de jeugd van Joey.
'Liefde doet alleen maar pijn' had mijn moeder ooit gezegd, en ze had nog gelijk ook. Liefde, in het begin is het leuk.. na een jaar of twee ook nog. Dan krijg je een kind en veranderd je hele wereld.
Het bed werd niet meer gedeeld, het werd niet meer gedeeld voor het bedrijven van de liefde. Maar het werd gebruikt om even te ontspannen, elkaars verhaal aan te horen en om gelijk daarna te slapen.
Om vervolgens weer midden in de nacht op te staan voor het verzorgen van de kinderen die een nacht merrie of een poep luier hadden en om die vervolgens weer te verschonen. Ik miste hem, maar eigenlijk wou ik dat niet toegeven. Ik wou het niet toegeven aan mijzelf.
Diep in de nacht kon ik meestal niet meer rustig slapen, vanwege het missen van Noah en als ik dan sliep kwam mijn kleine wekker Kevin mij roepen. Voor wat aandacht of eten of een poep luier.
Meestal daarna kon ik niet meer slapen en begon al het ontbijt te maken voor Joey, omdat hij natuurlijk wel naar school moest met een gevulde maag en een gezonde maaltijd.
"Was alles maar anders gegaan" Zei ik zuchtend en schudde mijn hoofd, het is nu eenmaal zo gegaan en ik kan er niks aan veranderen. Eigen schuld dikke bult.
Toen Noah echt daadwerkelijk vertrok, veranderde Joey compleet. Hij ging van een slimme, brutale jonge met katte kwaad. Naar een stille, chagrijnige jonge toe die mij niet eens wou spreken of zien.
Soms wou ik weten wat er in zijn hoofd om ging, zodat ik dieper kon kijken dan alleen mijn gedachten..
Twee keer per week ging Joey gewoon naar zijn vader toe, en als hij daarvan terug kwam straalde hij duizend malen meer voordat hij hier weg ging.
"Het was zo leuk bij pap! We hebben video spelletjes gedaan, pizza gegeten, tikkertje buiten gedaan. Hij heeft een grooote tuin en een super groot huis! En ik mag van hem een keer logeren als ik wil!"
Dat hij het leuker had bij zijn vader dan mij, deed mij best wel pijn. Ik had de totale zorg en opvoeding voor hem, en hij vond zijn vader leuker dan zijn moeder?
"Wat leuk lieverd! Heeft papa het ook nog over mij gehad?"
"Ja hij wou aan jou vragen of ik een week bij hem mocht logeren in de herfst vakantie."
"Ja hij wou aan jou vragen of ik een week bij hem mocht logeren in de herfst vakantie."
Noah miste mij niet eens.. Maar ik hem wel, laatst had ik het idee nog dat ik het niet toe moest geven aan mijzelf. Maar dat doe ik nu wel, en het verdriet begint mij te slopen.
Ik keek naar het vuur wat in de openhaard zat te knetteren, misschien moest ik hem terug proberen te winnen voor mijzelf? Misschien moest ik zeggen dat ik veranderd was?
Ach dat zal toch wel geen zin hebben, ik verwarmde mijn handen bij het vuur en besloot dat ik maar eens schoon moest gaan maken.
Net toen ik wou beginnen met de badkamer te schrobben klonk opeens de deurbel. Tot mijn verbazing stond iemand die ik totaal nooit had verwacht voor mijn neus. "Di-Dior! Wat doe jij hier!?" Vroeg ik mij compleet verbaasd af
"Ik heb je al tijden niet meer gezien in Frankrijk, dus besloot hierheen te komen." Hij gaf mij een kus op mijn wang en mijn gedachten sloegen op tilt. Shit shit shit, hoe moest ik hem vertellen dat hij een kind heeft waar hij nergens van afweet ?
"Alles goed Dewi? Je lijkt nogal geschrokken." Ik schudde mijn gedachten weg en keek hem aan met een kleine lach. "Nee er is niks, ik ben gewoon nogal uhmm."
"Verbaasd?" Zei Dior en beleefd knikte ik ja, laten we het daar maar op houden. Verbaasd klonk goed.
"Ko-Kom binnen Dior." Zei ik tegen hem, maar ik durfde hem niet aan te kijken. In de tijd dat ik hem sprak via de chat en via de telefoon heb ik nooit iets gezegd over Kevin.
"Joey, er is hier iemand uit Frankrijk. Een vriend van mama en de papa van Kevin. Ga hem maar gedag zeggen." Zei ik zenuwachtig tegen hem, hoe zal hij gaan reageren op Dior? Zou hij hem leuk vinden? Of zal hij hem gruwelijk haten?
"Ik ga even je broertje halen, ga maar naar hem toe lieverd." Ik hoorde Joey zuchten en hij sloot de computer af en rolde zijn ogen toen hij van de stoel af sprong.
"Luister, Dior of hoe je ook mag heten. Jij hebt mijn vader veel pijn gedaan. Jij bent de gene die alles tussen hun twee kapot heeft gemaakt, en gedeeltelijk mij ook."
"Pardon? Waar heb je het over?" Dior keek geschokt naar Joey. Maar Joey's ogen stonden op vuur, hij was zo boos op hem al jaren. En nu eindelijk zag hij eindelijk de man onder ogen die hij niet mocht.
"Jij begrijpt mij heus wel. Hou je niet voor de domme Dior. Je hebt verdomme mijn jeugd verpest. En ik vind niet dat jij hier mag zijn, niet in mijn huis."
"Laat ik het zo zeggen,jij blijft van mijn moeder af en ik zal er voor zorgen dat mijn ouders weer bij elkaar komen. Jij zal nooit in het plaatje passen Dior. Nooit."
"Echt nooit, neem dat van mij aan. Ik wil dat je met je tengels van iedereen hier afblijft, behalve van je eigen zoon. Die neem je maar mooi mee, een broertje zou hij toch nooit voor mij zijn."