Hoofdstuk 4 : Call me down baby
Vier maanden gingen voorbij de avond dat Jack en ik samen hadden geslapen, en ook gingen er vier maanden voorbij dat ik niets meer van hem had gehoord.
Zijn telefoon nam hij niet en op voice-mail berichten reageerde hij niet en op smsjes al helemaal niet.
Ik probeerde hem uit mijn hoofd te zetten zodat mijn werk er niet onder zou lijden, maar dat deed het eigenlijk wel. De hele dag vroeg ik mij af waar hij was en waarom hij niks liet horen...
Sinds de avond dat ik met Jack naar bed was geweest voelde ik mij super en verliefd, en dat laatste werd een min puntje.. Ik raakte meer in obsessie door hem, en dat kwam alleen maar omdat hij niet terug antwoordde.
Misschien was het wel zijn manier om mij terug te pakken voor vroeger, ik wist het niet maar het zou wel een hele gemene gevoelloze actie zijn geweest als het daarom ging.
Eigenlijk wist ik niet meer wat ik moest denken over Jack. Het was een knappe man en een oude goeie vriend, maar meer ook niet.. En naar bed met hem gaan was eigenlijk de grootste fout ooit die ik had kunnen maken.
Maar gebeurd is gebeurd en nu zit ik met hem vast in mijn hoofd terwijl hij misschien weer terug is bij zijn ex en weer vader en moedertje speelt.
Het gedoe rondom Jack werkte al niet mee, maar mijn patiënten werkte al helemaal niet mee. Ze kwamen voor ieder wisse wasjes mijn kantoor binnen lopen en vroegen om advies.
En dan moest je nog op een beleefde manier uitleggen dat zijn of haar afspraak morgen is en dat meneer of mevrouw toch nog maar even geduld moest hebben...
Zelfs als ik mijn vader om advies vroeg gaf hij een heel dom antwoord. "Mannen houden alleen van nachten door brengen met vrouwen, bier en televisie. Wat ik nu aan het kijken ben, dus stil."
Ik had aan niemand niets. Mijn ouders niet, mijn patiënten niet en vooral Jack niet.. Wat moest ik toch doen om hem uit mijn hoofd te krijgen?
Dat antwoord konden de vissen mij niet geven, mijn ouders niet en ik zelf al helemaal niet. Ik begon letterlijk gek te worden van het gewacht.
In de laatste vier maanden was het ook een sport om telkens de wc op tijd te halen, bijna iedere dag moest ik wel overgeven.
En dan ook niet al te weinig kwam er uit, soms was de hele wc onder de smurrie. Misschien kon ik niet tegen bepaald voedsel of iets..
Echte vrouwen huilde niet, dat is iets wat ik mij altijd al had voor genomen. Maar nu leek dat wel heel anders, dagen van wanhoop en angst.. Dagen van overgeven en het niet meer zien zitten..
Waar zijn mannen als je ze nodig hebt? Of denkt nodig te hebben? Precies nergens. "Ik haat je Jack"
Na weer een half uur gejankt te hebben besloot ik toch maar om eens naar de dokter te gaan..
Misschien was het wel niet het voedsel maar totaal iets anders..