Hoofdstuk 10: Tiener tijd, realiteit.
In de tijd dat ik Isabella zag opgroeien wist ik niet dat alles zo hard ging, qua verouderen van haar van baby naar peuter, van peuter naar kind, en nu van kind naar tiener..
Maar nu zag ik ook hoe oud ik eigenlijk was geworden en er nu gewoon geen tijd meer was voor een tweede kind. Dat zou ik lichamelijk niet kunnen en zou het Isabella ook niet aan kunnen doen, altijd enig kind geweest en dan zou ze nu opeens alles moeten delen.
Ik wist dat de moeder dochter tijd niet lang meer zou duren, door vrienden van de middelbare school.. Maar wist niet dat het zo snel was.. We gingen amper 2 maanden met elkaar om als beste vriendinnen, en toen kwamen de meiden van de middelbare school er achter hoe leuk ze was.
Ik zette de foto neer van Isabella en mij en zuchtte, kleine kinderen worden groot en je kan er niks tegen doen... Nu werd ik genegeerd en aangezien als een bitch als ik haar niet mee liet gaan met haar vrienden naar Clubs.
Hoe vaak haar vader naar haar riep dat ze moest stoppen, het had geen zin. Want haar moeder was opeens van beste vriendin in de duivel veranderd, en eigenlijk deed ik niks verkeerd.. Het zal de pubertijd wel wezen.
Voorzichtig liep ik de trap naar de zolder op en schoot toen te binnen dat ik Isabella van de legacy moest vertellen. Zo snel als ik kon liep ik naar de zolder en zocht naar het legacy boek, maar het was nergens te vinden.
"Xander!?" Riep ik door het huis en kreeg gelijk een harde ja terug van hem, hij was bezig met de keuken te soppen. Dat vond hij gewoon leuk om te doen, schoonmaken van het huis. Nou ik vond het best, zo hoefde ik niet veel te doen.
"Weet jij waar het legacy boek is!?" Riep ik vanuit het trappen gat naar beneden en zag opeens dat Isabella haar voet op de trap zette en ze keek mij raar aan.
"Wat is een legacy?" Nog voor ik het boek kon vinden moest ik het nu al gaan uitleggen, wat iemand in de familie had bedacht en dat de na volgelingen het moesten volgen tot generatie nummer 10.
Zo dat de geesten van de eerste generatie naar het licht konden gaan en rusten. Oké dat klonk misschien een beetje als de Sim Whisperrr, maar het was echt zo. De geesten van Generatie 1 spookte nog steeds door het huis en ze waren niet weg te krijgen.
"Daarom wil ik jou vragen Isabella of jij de Legacy van mij over wilt nemen, aangezien jij mijn enige mooie dochter bent." Ze keek mij een beetje verward aan, het was vast veel verwarrende en gekke verhalen op één dag.
"Is goed mam, als het voor jou is dan doe ik het wel!" Met een opgelucht hart keek ik haar aan, zo kende ik mijn dochter weer.
