Ik heb een kopie gemaakt van de stad, omdat ik op de een of andere manier toch iets moest maken om met het verhaal verder te kunnen. Dus voor de duidelijk heid: DEZE STAD IS EEN KOPIE!
Hoofdstuk 6: It's All that i want
Aan de andere kant van het huis van Robin, woonde de bloed mooie Rosalie. Die nog nooit moeite heeft gedaan om te werken, ze kreeg alles van haar ouders. Ze woonde in een kast van een huis, en nog was ze bitter. "Verdomme, wat een lawaai weer hier naast!"
"Inderdaad, het is niet normaal hoe ze de laatste tijd met elkaar om gaan. Geen wonder dat ze een paar dagen weg is geweest." Naast Rosalie lag haar jongere zusje, Carla. Carla werkte voor haar centen en was getrouwt met een fijne man. Ze had net zoals haar oudere zus.
"Ze was zwanger dombo." Zei Rosalie terwijl ze haar zonnebril iets lager had gezet, kon je haar zien met haar ogen rollend. "Dat mens zal wel iets hebben opgelopen en daardoor de luier vervuiler eerder hebben gekregen."
"Moet je horen hoe het er op gaat! Dat is toch niet meer normaal?"
De meiden waren luxe en absolute stilte gewent in de buurt. Deze buurt was een van de duurste buurten uit Rivervieuw en het moest staan om hun kwaliteit, en dit kon het imago van de buurt wel eens enorm beschadigen.
"Achja, het is al een wonder dat ze nu eindelijk een huis heeft. Ik vond het maar niks om te zien dat ze maar één muur had, ik schaamde mijzelf kapot tegen over mijn vrienden. Die vonden dit niet kunnen in een nette buurt." Rosalie stond op, ze had het erg warm gekregen van de zomerzon en moest daarom even afkoelen. "Wat ga je doen?"
"Ik ga even klagen bij mijn buren over het geluid wat ze maken, en ik leg ze meteen uit over de normen en waarden van deze buurt." Rosalie wist wat ze wou, en dat was stilte, geld, en mannen. "Dat kan je niet maken zus."
"Kijk ze hebben het niet zo goed als ons. Sommige mensen zijn nu eenmaal niet zo rijk en kunnen ook niet alles betalen. " Rosalie wimpelde haar zusje d'r verhaal af, ze wou het niet aanhoren.
"rustig aan mens. Ik ga eigenlijk alleen maar even kennis maken..."
"Misschien is het nog wel een interessante man, die ik zo kan gappen omdat zij hem bijna uit kakt." Rosalie lachte gemeen, ze was een mannen verslindster. Ze deed veel moeite om ze te krijgen, deed het een paar keer met ze en dumpte ze dan. Na een wilde avond of 5 waren ze niet meer zo interessant dan dat ze leken.
Carla rolde haar ogen en ging weer zonnen, terwijl Rosalie zichzelf klaar maakte aan de 'mindere' mens. Wat vond ze het heerlijk om rijk te zijn, de mooiste kleren te dragen en in het mooiste huis te wonen in de buurt.
Eenmaal toen ze bij de buren was aangekomen, en tien minuten voor de deur had gewacht. Kreeg ze door dat er opeens niemand meer thuis was. Dat was toch geen stijl? "Ooh wacht maar.. Jullie zijn nog niet van mij af."
Jebidiah
"Fijn als je het zo wil, dan is het over en pak ik mijn spullen."
"Is goed laten we dat maar doen." Voordat ik de pijn op Robins gezicht kon aflezen, liep ze al weg. Weg uit mijn leven. Misschien was het wel beter zo, voor haar.
Zo gauw Robin weg liep, liep ik maar naar onze slaapkamer om mijn koffer in te pakken. Misschien was het wel beter zo om even er tussen uit te gaan..
We gingen ook al best wel snel samen wonen en na 3 maanden samen te wonen was Robin al zwanger. Of ik Eline nog wel wou zien was nog maar de vraag..
Niet veel later stond ik met mijn rug naar het huis, het huis wat wij samen hadden gebouwd. Ik hoefde niet meer dan mijn kleding te hebben, want als ik een recht zaak zou beginnen ben ik alles kwijt.
Ik moest ergens blijven slapen en besloot een van mijn vrienden op te bellen.
"Heeey Karel, met Jebidiah. " ik hoorde aan de andere kant meteen een afkeurdende stem van: Oh jij bent het. "Ik uhm had een vraagje, en ik wil niet onbeleefd daardoor zijn maar zou ik misschien een tijdje bij je kunnen slapen?"
Karel vond dat geen strak plan en weigerde. Na dat ik ophing probeerde ik nog bij bescheidende mensen, maar ze zeiden allemaal nee. "Fijne vrienden.."
Niet veel later zat ik weer in het café en begon met een Whiskey. Misschien kon ik wel boven de kroeg slapen, als Marco straks kwam zou ik het hem meteen vragen. Marco was de eigenaar van de kroeg en hij was super aardig.
Mijn gedachten vielen even op Robin en de kleine Eline.. Hoe zou het met hun tweetjes gaan?
'Ach vergeet ze" Mompelde ik tegen mijzelf en nam weer een slok Whiskey.
Waren dat nou net vader bezorgd heden of wat? Ik schudde het van mij af, zij was de gene die me op straat had gezet. Misschien zou ik hun twee wel nooit meer zien.
Die avond was een moeilijke avond. Eline was alleen maar aan het huilen..
Om de twee uur moest ik haar voeden,
Even wiegen,
Luier verschonen en weer in haar wiegje leggen..
De nacht begon er aan te komen, en de eerste nacht alleen leek mij niet gemakkelijk. Had ik dan toch wel goed gedaan om Jebidiah op straat te zetten?
Stiekem miste ik hem wel, zijn gelach om de flauwe grappen op tv, de heerlijke maaltijden op de gekste tijdstippen..
ik miste zelfs de lege plek naast mij.. Maar de drank geur en het gezeur miste ik niet..
Hopelijk werd vannacht niet zo ingewikkeld, en zou ik morgen gewoon met Matthieuw af kunnen spreken..
Hopelijk werd vannacht niet zo ingewikkeld, en zou ik morgen gewoon met Matthieuw af kunnen spreken..
