"December"
"Ik kan de nachten niet tellen als ik niet weet of er een morgen komt"
Een koele winterbries wekte mij op uit mijn gedachten. "Tot over een jaar." Ik kreeg kippenvel op mijn armen en keek nog voor de ene laatste keer in het rond. De kleren kast die nog open stond, was leeg en de andere helft van de kamer was ingepakt met plastic.
Zachtjes stond ik op van mijn bed en keek uit het raam, het was donker. Het raam dat nog open stond liet weer wat koele lucht binnen. Het was ongeveer elf uur 's avonds en er lag een dikke pak sneeuw op de grond.
Mijn neus stak ik in mijn trui om toch nog wat warmte te krijgen. Mijn benen zetten ik naast elkaar en mijn armen hielden ze bij elkaar, toen ik op de vensterbank ging zitten.
Hier trok ik mij de laatste twaalf jaar terug als ik boos, verdrietig, iemand verrot aan het schelden was of toen ik voor de eerste keer stapel verliefd op iemand werd. Waardoor ik hier de hele tijd zat te dag dromen.
Vanuit hier had ik uitzicht over de hele straat, mijn herinneringen en het weiland dat hier achter lag. Dat ieder jaar weer vol stond met lammetjes, schaapjes, en koeien.
Zacht geklop klonk op mijn deur, ik negeerde het en keek nog steeds uit het raam. Niet veel later voelde ik een hand op mijn schouder. "Het is tijd om te gaan, weet je nog steeds zeker of je wel wilt gaan?" Vroeg mijn vader met een klein beetje onzeker heid in zijn stem
Maar hij wist vast en zeker wel dat ik dit zeker wist. Ik pakte zijn hand vast en gaf er een kus op. Weer staarde ik uit het raam en genoot nog van de laatste blikken van het uitzicht, die ik nu nog kon geven. "Ja pap, ik ben er klaar voor."
Ik liet zijn hand los en schoof een traantje die over mijn wang snel met mijn trui weg. Voor het laatst keek ik rond in mijn kamer, de kleren kast die open stond was leeg, want alles zat in mijn koffer.
De kast deuren deed ik dicht en aaide nog voor de laatste keer over mijn luie stoel, die ook onder het plastic zat.
Zuchtend liep ik naar de koffer waarmee ik een lange trip ging maken. "Dit was het dan voor nu." Met mijn hand pakte ik de koffer vast en rolde hem mee tot aan de deur.
Voordat ik de deur achter mij dicht wou doen, keek ik nog één keer naar het totaal plaatje van mijn kamer. De laatste blikken die ik aan alles gaf deden stuk voor stuk pijn.
Weer voelde ik die warme vertrouwde hand op mijn schouder. "Het is nu echt tijd lieverd. " Zei de zware mannenstem van mijn vader, hij gaf mij een klein knijpje in mijn schouder en liep toen weer naar beneden.
De lichtschakelaar drukte ik uit en de lampen gingen uit, en zachtjes deed ik de deur van mijn kamer dicht, en gaf er nog een klein kusje op. Een traan dwarrelde over mijn wang. "Tot volgend jaar."
Met de koffer onder mijn armen liep ik de trap af en zette hem neer in de hal. Mijn moeder omhelsde mij en kneep met haar vingers hard in mijn vel. "Ik ga je missen." Je kon horen dat ze een brok in haar keel had, en ik streelde haar rug.
Ze liet mij los en keek mij aan met betraande ogen, alles wat ik haar kon geven was een klein glimlachje en een zoen.
Mijn vader was zenuwachtig heen en weer aan het lopen, omdat hij bang was dat we misschien mijn vlucht zouden missen. "Kom nou." Zei hij ongeduldig en mijn moeder trok snel haar jas aan.
De auto deur ging met een knal dicht, de auto werd gestart en we reden van de oprijlaan af. Ik keek uit het raam en zei in mijzelf 'Tot volgend jaar huisje.'
Onderweg naar het vliegveld bekeek ik onze stad, die in de laatste jaren veel flink was veranderd. Van een hemels groen paradijs, waar je als kind heerlijk kon spelen in de bomen, bosjes, en een groot grasveld tot een grote vuilnis built die niks meer te bieden had dan appartementen, fabrieken en industrie gebieden die de stad vervuilde met olie.
Ondanks de fijne herinneringen die ik hier had, was ik wel blij dat ik nu eindelijk eens aan een nieuw avontuur begon. En dat nog wel zonder ouders en in het buitenland.
Het aankomende jaar zou ik een stage beginnen in Engeland, bij een rijk gast gezin om te zien of ik wel echt vierentwintig uur per dag voor kinderen wou zorgen, spelen en er de hele tijd activiteiten mee wou doen.
Natuurlijk wist ik dat dit niet de eenvoudigste keuze was, want ik verliet alles. Ouders, familie, vrienden en mijn favoriete plekjes op aarde. Mijn ouders zou ik heel erg gaan missen, ondanks dat ze mij zo vaak op de huid hebben gezeten.
Ik keek mijn vader aan en zag hem gefocust op de weg letten, in de loop van de jaren was hij van een sportieve man naar een grijze oude verwarde man. Hij vond het moeilijk om mij zo te laten gaan naar Engeland bij een stel vreemden.
Mijn moeder daar in tegen werd vrolijker en creatiever met de jaren, ze had wel rot periodes gehad waarin ze haar ouders verloor en daarbij ook nog een erge ziekte kreeg. Maar nu leeft ze van dag tot dag en geniet ze van haar leven.
Een klein glimlachje kwam op mijn gezicht en keek uit het auto raampje, ik zag het vliegveld al in mijn ogen verschijnen en kreeg een lichte laag van zenuwen in mijn buik.
Bij het vliegveld aangekomen kon mijn vader moeilijk een parkeer plaats vinden en zette mij dus gewoon voor de deur af. Mijn moeder stapte weer uit en omhelsde mij weer en voelde haar nagels alweer in mijn huid. "Mam kom, het is maar een jaar."
"Ik weet het liefje, maar het is zo moeilijk voor mij als een ouder. Dat begrijp jij nog niet." Zei ze en begon overdreven te huilen. "Mam, kop op! Het is niet alsof je mij nooit meer ziet." Zo probeerde ik haar wat op te vrolijken, maar volgens mij werkte het niet echt.
"Je hebt gelijk liefje." Zei ze tot mijn verbazing en gaf mij nog een kleine knuffel. Mijn vader sloeg de achterbak van de auto dicht en zag mijn koffers al klaar staan.
"Pas je op meisje?" Vroeg hij met puppy ogen, hij was nog erger dan mijn moeder. Het liefst hield hij mij in mijn kamer en sloot mij mij op, hij was bang dat alles zijn prinsesje pijn zou doen: Jongens, feestjes, alcohol en drugs.
"Natuurlijk pap, je kent mij toch" Hij gaf mij een aai over mijn bol en hield zijn tranen binnen , dat zag je zo. Ik kwam best wel koeltjes over, maar ik vond het nooit fijn om te huilen bij mensen in de buurt en vooral dus niet bij mijn ouders.
Ik pakte mijn koffers en zette ze naast mij, voordat ze gestolen zouden worden. Ik deed beiden armen van mij in de lucht en gaf ze allebei tegelijk een dikke knuffel, een afscheid knuffel.
De geur van mama's shampoo en de geur van papa's sigaretten waren allebei duidelijk te ruiken, wat eigenlijk best een rare combinatie was.
Ik liet ze los en gaf ze allebei nog een zoen op hun wang, en toen was het echt tijd om in te gaan checken. "Nou tot volgend jaar dan maar." Zei ik heel droog , ik wist niet zo goed hoe dit moest, afscheid nemen. Eigenlijk neem je nooit echt afscheid als je weet dat je elkaar blijft horen of zien via webcam.
"Kijk uit he liefje, en laat wat horen als je bent aangekomen." Zeiden mijn ouders allebei tegelijk en ik knikte stevig ja. Met mijn koffers in mijn hand draaide mij zelf om richting de deuren van het vliegveld.
Ze zwaaide mij uit toen ik naar binnen liep en keek nog voor de laatste keer naar hun en zwaaide naar ze. En toen besloot ik om toch eindelijk maar te gaan inchecken.
Bij de balie voor het inchecken stond een lange rij , en sloot mij er gelijk maar bij aan anders werd hij alleen maar drukker en drukker. De vrouw bekeek mijn ticket en keek heen en weer van computer naar het ticket.
"Uw vlucht gaat om 3 uur de lucht in, u bent mooi op tijd." Zei de vrouw achter de balie en gaf mij ,ondanks dat zij op oud jaars nacht moest werken, een glimlach. "Klopt ik woon hier twintig minuten vandaan."
Ze gaf mij een knip oog en legde mijn ticket voor mijn neus op de balie weer neer, snel pakte ik het ticket alsof het ieder moment gestolen kon worden en liep samen met mijn bagage naar de wacht ruimte.
Mijn oog viel op mijn horloge die net iets onder mijn jack kwam, en zag dat het bijna twaalf uur was. Al wat enig getril voelde ik op mijn been, mijn mobiel kreeg telefoontjes of allemaal smsjes binnen en dat voelde ik door de dikke stof van mijn broek heen.
Toen ik eindelijk mijn mobiel te pakken had, keek ik op het schermpje en zag dat ik twintig nieuwe berichten binnen had gekregen. Voordat ik alle berichten zou lezen moest ik eerst een goede zit plek hebben gevonden voor de aankomende drie uur, dus deed mijn mobiel weer terug in mijn broekzak en ging op zoek naar een plek.
Te nieuwsgierig als ik was , ging ik toch de sms'jes onderweg maar lezen . "Hey Rosa, ik weet dat je nu onderweg bent naar Engeland. Maar ik wou je toch nog even een gelukkig nieuw jaar wensen. + Heel veel plezier xx Floorz"
Ik glimlachte en klikte op het kopje beantwoorden onderaan op het scherm en begon te typen. "Thnx Floorzzz, ik ga je missen en jij ook een gelukkig Nieuwjaar!" Voordat ik op verzenden drukte , besefte ik dat ik echt alles achterliet voor een jaar.. En na een jaar was natuurlijk iedereen mij al vergeten..
Bij de zitplek gooide ik de tas die om mijn middel hing eindelijk van mijzelf af en gooide hem op de stoel naast mij en keek weer naar het scherm.
"Hoi" Hoorde ik opeens naast mij en zag een jonge jongen van ongeveer dezelfde leeftijd naast mij zitten. "Alleen hier? Waarom zo bedroefd? " Vroeg hij nieuwsgierig door en had al twintig vragen gesteld en kwam er zelf niet tussen om ze allemaal te beantwoorden.
"Sorry ik zal mij eerst eens even voorstellen, ik ben Mark en ik ga naar engeland op vakantie." Hij paktte mijn hand en schudde hem, zijn enthouasiasme was te gek voor woorden op dit tijd stip. "Ik ben Ashley, op weg naar Engeland voor een jaar." Hij knikte met zijn hoofd , het gebaar van 'toe maar'
Ik trok mijn hand terug en bantwoordde zijn vragen, en zo kwamen we samen in contact en dacht ik even niet meer aan mijn vrienden.
Overigens dacht ik ook even niet aan mijn ouders, die zicht thuis vast en zeker voor de telefoon zaten te bekommeren afvragend of ik wel veilig zou aankomen.
Samen met Mark liep ik samen door de gate, en daardoor het vliegtuig in. Het was fijn om iemand te hebben om mee te praten aan boord anders had ik alleen maar muziek zitten luisteren en in mijn dagboek geschreven.
Toen het vliegtuig was opgestegen, bleef ik uit het raam kijken. Het was de laatste keer dat ik mijn buurt en de rest van Nederland zou zien, ondertussen pinkte ik wel een traantje weg. Alles was nu echt, en het was toch moeilijker dan dat ik dacht.
Mijn hand legde ik op het raam en keek met betraande ogen naar buiten. "Dag Nederland, Dag mam en pap, dag vertrouwde omgeving. Dag alles" Zei ik mompelend en sloot mijn ogen, in de hoop dat alles goed zou komen in Engeland.
