Hoofdstuk 7: Trouwen met de verlangen van een ander
Haar jurk, was mooi als een witte roos die zijn bladeren verloor. Haar haar zo zacht en glanzend en nog steeds rook die naar cocos. Het was eindelijk zo ver, onze trouwdag.
Alle ogen gingen naar ons, maar eigenlijk hadden we alleen maar oog voor elkaar. De liefde straalde van ons af, en iedereen merkte het. Of ze moesten huilen, of ze riepen 'awww'.
Twee ringen, één verbintenis. Een ring als een Symbool voor ons huwelijk, die hopelijk gelijk om haar vinger glijd als ik hem om probeerde te doen.
Zij schoof mijn ring om mijn vinger, en ik voelde mij meteen een stuk volwassener. Een stuk ouder en geen kind meer van mijn ouders. Nu was ik officieel een man en een vader.
Met een kus sloten we de ceremonie af. De beste kus van mijn leven. De beste kus die zij ooit had gegeven!
Het was de mooiste dag in mijn leven, oke dat was de eerste keer dat ik haar ontmoette, en de eerste keer dat ik Luc zag... En toen ik voor het eerst mijn atelier opende. Maar goed, daar gaat het niet om. Dit over topt alles, behalve de geboorte van Luc dan.
Iedereen die ons had gesteund in een moeilijke tijd, of met ons werk was er! Het was fijn om een kleine vrienden groep te hebben die er bij was in plaats van honderden mensen die alleen maar kwamen voor het eten.
Zelfs mijn beiden ouders waren er! En dat viel mij heel erg tegen. Mam was weer naar Dior gegaan, en toen weer naar mijn vader en toen weer naar Dior. En sinds dien heeft mijn vader er echt echt een punt achter gezet en wou haar niet meer zien. Het is dus een wonder dat ze nu zo dicht bij elkaar staan.
Er werd gedanst en geswingd op de heerlijke muziek die uit de stereo toren kwam. Een bandje was te duur of het bandje kon niet spelen, dus dan maar een cassette bandje. Die deed het net zo goed, en het oudere volk vond dit veel leuker dan een bandje.
's avonds in bed keken we terug op de dag, het was een heerlijke dag geweest vol liefde. Alleen voelde ik wel een spanning als ik telkens in de buurt van mijn ouders kwam, maar goed daar moest ik mij niet druk over maken.
Ik moest mij meer druk maken om de bruid die lag te snakken naar aandacht.
Luc was echt een beeldig kind, ook de maanden na de bruiloft was hij nog steeds lief. Hij sliep goed, hij at goed , hij had leren lopen, op het potje leren plassen en leren praten! Het leek wel alsof we een wonderkind hadden gekregen.
Macey's zwangerschap vorderde en besloot te stoppen met haar baan. Ze wou voor altijd bij Luc en de nieuwe baby blijven en geen moment van ze missen. Dat betekende dus dat ik extra hard aan de bak kon gaan met mijn eigen zaak, maar dat maakte niet uit.
Het werk liep goed, dus het maakte inderdaad niet uit. Ik kreeg schrijf opdrachten voor Blogs, kranten en ook nog steeds voor autobiografieën. En zelf hield ik nog klanten binnen voor het uitgeven van boeken, alles liep dus op rolletjes!
Op de dag dat Macey was uitgerekend kreeg ze last van Nestel drang. Ze maakte alles grondig schoon en deed alles liever nog een keer over als ze het niet goed genoeg vond, dan dat de baby het huis vies zag.
's avonds voelde ze wel dat het kindje was gedaald maar kon gewoon nog gaan wandelen in de achtertuin.
Maar midden in de nacht ging het niet meer en was het tijd om te bevallen. "Joey wakker worden het is zover" Vaag werd ik wakker en stond op.
"O god Joey, het doet zoveel meer pijn dan de eerste keer" Schreeuwde ze uit van de pijn en ik raakte in paniek.
"We gaan naar het ziekenhuis! NU, of je het wil of niet!" Puffend en klagerig ging Macey er dan toch mee in en pakte ze snel haar spullen om naar het ziekenhuis te gaan.
"Oke oke, ik kleed me om en we gaan."
Op de heen weg hadden we nog een kleine ruzie over het feit dat Macey niet in het ziekenhuis wou bevallen, maar het was al te laat. Het was in het ziekenhuis of in de auto, dus dan maar in het ziekenhuis want mijn auto hoefde niet onder bloed te zitten.
"Probeer je toch eens te ontspannen Macey." Zei ik tegen haar terwijl ik bijna mijn stuur kapot wring van de spanning. Het was spannend, net zo spannend als de eerste keer maar dan toch anders.
"Ik moet mij ontspannen? Moet je jezelf eens zien" Macey lachte sarcastisch en ik wist dat het niet tijd was om een ruzie te maken. Dus hield ik mij koest.
Bij het ziekenhuis aangekomen liep Macey naar binnen en werd meteen met een rolstoel opgehaald naar een bevalling kamer.
En na één dag persen en puffen en het verrot schelden van Joey, was er eindelijk een prachtig meisje gekomen.
Een prachtig meisje met de naam Cassidy, vernoemt naar mijn tante Cassidy de man van mijn moeders broer Jeremy.
Na de trouwerij en de komst van Cassidy gebeurde er vrij weinig in ons huishouden. Behalve dat Luc opgroeide naar een kind en een nieuwe eigenschap creëerde die wij beiden niet hadden verwachten. Hij was namelijk een vegetariër. Dat was ook de eerste in de vijf generaties!
We genoten van hem als kind zijnde, als hij tussen de middag thuis kwam van school aten we aan de picknick tafel en hoorde dan zijn verhalen aan over zijn vriendjes en het speelplein. En over wat hij leerde natuurlijk niet zo veel, maar dat maakte mij ook niet uit.
Want mijn gevoel zei dat Luc wel goed terecht zou komen. Wat er later ook zou gebeuren, hij zal wel op zijn poten terecht komen.
Ook groeide Cassidy na een moeilijke baby tijd op, ze deed dat stiekem toen wij uit eten waren en de babysitter er was.
Zelfs toen Macey haar probeerde te leren lopen was Cassidy eigenwijs. Voor mij was dit de afsluiter, twee kinderen was genoeg. Want mijn gevoel zei dat Cassidy voor nog wel meer problemen zou zorgen.
Maar eigenlijk kwam Macey meer problemen bezorgen aan mijn hoofd. "Ik ben weer zwanger.." Zei ze en durfde mijn reactie niet aan te zien. Ik liet mijn penseel vallen en slikte tien keer, dit meende ze niet toch?
"Leu-Leuk liefje!" Zei ik schor en pakte snel mijn kwast weer en verfde door. Shit, ik moest voor nog meer geld gaan zorgen. Ja we zaten niet breed omdat de zaak niet zo goed meer liep, iedereen ging naar John over omdat hij had gezegd dat ik de zaakjes maar liet liggen. En dat verhaal ging alleen maar over mijn eigen boek, die ik uit eindelijk wel had afgeschreven.
"Meen je het?" Vroeg ze bang en verlegen, en sloeg het penseel zowat uit mijn hand. Ik keek haar aan, ik kon haar moeilijk gaan vertellen wat ik dacht.
