Hoofdstuk 1 : Save him
Moeizaam werd ik wakker door het gebonk van mijn zusjes op de woonkamer vloer die precies onder mijn bed viel. Mijn ouders hadden de afgelopen jaren veel aan het huis gedaan, vanwege de tweeling.
Mijn zusje kreeg mijn oude kamer, en de tweeling haar oude kamer. Toen kwamen mijn ouders met het idee om mij in de kelder te laten leven, aangezien ik teveel lawaai maakte met mijn drumstel kwam dat dus mooi voor hun uit. En voor de buren.
Dus sliep ik met mijn goudvis, die alweer bijna 8 jaar oud is in de kelder. Die groter was dan alle kamers in het huis! Ik had een eigen douche en toilet, en zelfs een bank stel met een TV! Hier had ik alleen maar over mogen dromen vroeger, en nu was één wens uitgekomen. De andere wens moest ik nog met pa overleggen..
Nadat ik Clarence had gevoed liet ik mij weer op bed zakken. Het was zondag, en mijn verjaardag. Ik zou dadelijk gewekt moeten worden door mijn familie voor een ontbijt op bed. Ik lachte en keek naar mijn bed tafeltje, daar gooide ik altijd mijn boeken op. En nu lag er een brief op het boek wat mijn vader had geschreven.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik er naar en pakte het voorzichtig. Mijn naam stond er op in Sier letters en maakte het meteen open. Ik opende een boek van mijn vader en hield de brief er tegen aan, zo was het wat makkelijker te lezen. "Lieve Luc, waarschijnlijk als jij dit leest.. Ben ik al ver weg van hier.."
"Ergens anders, op een plek waar we ooit allemaal heen gaan. Ik wil graag dat jij de tien generatie legacy overneemt die je over-over-over groot oma ooit is begonnen. Om een lang verhaal kort te maken: Je moet op dit stuk grond blijven en kinderen maken met de vrouw van wie je houd."
"En graag wil ik voordat je begint aan kinderen en een vrouw, dat je voor je moeder en je zusjes zorgt. Zij zullen het moeilijk krijgen als de politie aan de deur komt om te vertellen dat ik er niet meer ben. Luc, wees verstandig en wordt niet z'n mislukkeling als je vader."
Waar had pa het over? Waar was hij!? Gingen pa en ma scheiden, of had hij.. Nee toch? "Luc ik ben te vinden op de plek waar wij laatst zijn wezen vissen, doe het je zelf niet aan om daar heen te gaan maar stuur gelijk de politie om mijn lichaam op te halen. Niet vergeten, ik hou van je. Kus je lieve verwarde vader."
Zo snel als ik kon gooide ik de brief weg en trok mijn kleren aan, zonder dat mijn moeder iets kon vragen of mij te feliciteren ging ik op weg. Op weg naar de plek waar wij zijn gaan vissen op mijn 9de verjaardag.
Hij kon het niet maken om mij alleen te laten in dat kippenhok thuis. Hij kon dat echt niet maken, hij moest er zijn. Hij moest er zijn als mijn vader en en.. voor iedereen!
Zo snel mogelijk rende ik langs het water, ik was er bijna! Ik moest pa echt tegen houden, als ik niet al te laat was...
Snel liep ik over de brug en zag de stenen staan waar we toen tegen aan hebben gezeten en genoten van een heerlijke boterham met kaas en mayonaise. Wat is het heerlijk om aan die tijd terug te denken... Hopelijk konden we dat nog een keer over doen.
Als dat kon, zou ik mijn vader nooit meer met rust laten.. Echt nooit meer..
Toen ik eindelijk stil stond bij de stenen zag ik in het midden mijn vader liggen. Snel deed ik mijn ogen dicht, hij lag daar dood stil en stonk een beetje. "Shit." Zei ik zachtjes en sloeg een hand voor mijn hoofd. Waarom moest ik vandaag ook al weer uitslapen?
Hij lag er stilletjes bij, en maakte geen enkele beweging. Ik durfde hem ook niet aan te raken.. Dadelijk was hij gewoon echt dood en voelde ik geen pols meer...
Met een paar zweethanden graaide ik in mijn broek en toverde er een mobieltje uit mijn zak en toetste meteen het alarm nummer in.
De vrouw die ik aan de telefoon was kalm waardoor ik mij ook een stuk kalmer voelde worden, ze zou zo snel mogelijk een ambulance sturen.
"Wilt u hem echt alstublieft zo snel mogelijk sturen.."
"Want ik ben bang dat hij het anders niet meer red of dat hij al dood is..." De vrouw aan de telefoon zei dat ik rustig moest blijven en er zou zo snel mogelijk iemand komen.
Mijn vader werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en met spoed werd hij nagekeken en geopereerd. Voor de rest vertelde niemand mij iets, niet over zijn status, niets over zijn mogelijkheid van leven of dood. Helemaal niks.
In de wachtkamer bij de receptie beneden zat ik te wachten en te wachten. Twee uur leken wel drie maanden te duren, het was een ramp..
En als ik dan een tijd schrift las om de tijd te verdrijven, lukte dat niet want mijn gedachten gingen alleen maar uit naar mijn vader.
Het personeel achter de balie kon mij niet veel vertellen over mijn vader, en daar baalde ik van. Ik wou weten hoe het met hem was, of hij nog leefde of niet.
Maar goed, na zeven uur wachten wist ik wel dat ik geen antwoord zomaar zou krijgen. Het leek wel alsof ik er eerst een moord voor moest plegen.
Ik begon met de minuut zenuwachtiger te worden, wat nou als hij dood was? Was het dan mijn schuld? Ja, natuurlijk wel.. ik was te laat bij de plek. Nee zo moet je ook weer niet denken Luc, je hebt gedaan wat je kon...
Opeens voelde ik mij van binnen helemaal rustig worden, dat was een goed gevoel. Maar iets zei mij dat het niet hoorde, niet op dit moment.
Mijn moeder was ondertussen gekomen, ze moest een oppas zien te regelen anders zou ze de tweeling en mijn zusje mee moeten nemen naar deze gruwelijke plek. "En weet je al wat meer Luc?"
Ik keek mijn moeder aan, ze zag er moe en opeens een stuk ouder uit. Ik schudde mijn hoofd nee. "Sorry mam, ik weet nog steeds niks meer dan daarnet. En dat uur daarvoor en dat uur daarvoor.. Eigenlijk sinds dat ik hier ben weet ik nog niks."
"Oke, nou ja met je vader komt toch altijd alles weer goed. Hij is een van Vliet, die overleven alles." Zei ze optimistisch en toverde een lachje op haar gezicht, waarvan ik wist dat die niet gemeend was.
"Je bent wel heel erg optimistisch ma, ik ben bang dat hij het dit keer niet overleefd." Zei ik met een brok in mijn keel, en schraapte mijn keel en hoestte. Zodat het niet leek dat ik zowat ging huilen
"Natuurlijk ik ben optimistisch! Je vader komt altijd op z'n pootjes terecht. Dat weet je toch." Ik knikte maar ja om haar te laten geloven dat alles goed zo komen.
"Wij allen houden van hem, zolang wij hem liefde sturen zal hij blijven leven. Daar heb ik alle vertrouwen in lieverd. Plus je vader zou nooit zo uit het leven stappen, hij is veel te gelukkig."
Ik sloot mijn ogen en dacht na, de brief. De brief was het bewijs dat hij niet zo gelukkig was als dat we dachten. Waarom kon ik dat niet ruiken! Hij deed al raar de afgelopen maanden en zijn gedrag veranderde ook maar niet.
"Luc zit er alstublieft niet zo over in dat jij hem hebt gevonden terwijl je wou vissen. Kan jij niks aan doen lieverd. Het ligt echt niet aan jou, ik denk dat je vader gewoon is neergestoken ofzo toen hij wou vissen."
"Ma alstublieft hou het gezellig. ik heb geen zin om honderden scenario's in mijn hoofd te krijgen, dan wordt ik gek.
Mijn moeder zweeg en keek me tevreden aan, zoals de meeste ouders kijken als ze merken dat hun kind opgroeit en te vreden over je zijn.
"Pardon mevrouw van Vliet? En jonge heer Vliet, natuurlijk ook." We keken allebei om naar een mooie blonde vrouw met grote ronde.. sorry ik was even afgeleid. Pubertijd.. "Ik heb nieuws over uw man."
"Ja eindelijk ! Dat zal ook eens tijd worden! Ik heb hier zeven uur of langer gezeten op die houten stoel daar en niks gehoord! Ik wil gewoon weten hoe het met mijn vader is!" Zei ik aanvallend tegen de mevrouw die perfect rond was.
"Sorry jongeman. Maar ik kan er niks aan doen dat als ik je vader probeer te opereren kan ik moeilijk tussen door naar jou toe komen om te vertellen hoe of wat."
"Zo en nu je rustig bent, wil ik vragen of jullie mij graag willen volgen richting mijn kantoor. " Kantoor? Dat betekent geen goed nieuws, neem ik aan?
"Ik zal mij even voor stellen, ik ben Dokter NewHart. Uw man/Vader , Joey van Vliet heeft het helaas niet gered. We hebben hem onderzocht en uit de testen heeft hij een zware onder koeling gehad en een enorme klap op zijn hoofd."
"Waardoor hij een hersenbloeding heeft gehad. Daar hoef je niet één, twee, drie aan te sterven maar tijdens het onderzoek toen we hem hebben opgewarmd met de opwarm tafel, heeft hij een hart aanval gekregen en heeft dat hem zijn hoofd gekost."
"Hij is dus helaas overleden.." Een stilte viel en de dokter keek ook naar beneden, alsof het haar eerste patiënt was die dood was gegaan.
Met de laatste woorden van de dokter die in mijn oren kwamen, stortte mijn wereld in elkaar.
Het enige wat ik nog hoorde was mijn hart dat super hard te keer ging. Op en neer, op en neer. Waarom was ik niet wat eerder daar?