Hoofdstuk 1 : Verloren liefde.
“Hij leeft niet meer” Het waren de woorden die mijn moeder sprak terwijl
haar tranen over haar wangen bleven rollen,
de sprankel die zij ooit in haar ogen had was sinds die dag verloren.
Haar wangen waren nat en zwart van de mascara, en ik?
Ik had
geen besef van het geen wat mijn moeder had verteld, nog steeds begreep ik niet
wie er niet meer levend was. De bank naast
mijn moeder was leeg die avond en besloot naast haar te komen zitten, mijn
vader was met de agenten mee gegaan die hier thuis waren gekomen.
Zwijgend had ik het gesprek geprobeerd af te luisteren maar
kon er niks van verstaan want mijn moeder moest gelijk huilen en hield gelijk
niet meer op sinds dien.. “Mam? Wie is er
niet meer?”
Ik
keek naar de foto van Milan vandaag was het alweer twee jaar terug dat hij een
auto ongeluk had gekregen, die avond van het ongeluk zou ik nooit meer
vergeten. Mijn moeder was in shock en vol van verdriet, ze kwam niet meer stil
sinds ze met de agenten hadden gepraat en nog steeds is ze nog niet de oude.
Ze gaf
zichzelf de schuld omdat zij hem had verboden naar een feestje te gaan en
kregen daardoor ruzie, hij trok het niet meer en ging weg. En dat was de
laatste keer dat mijn ouders hem dus hadden gezien..
Mijn ogen schoten zelfs een beetje vol als ik er weer
aandacht, en aan mijn moeder en vader hoeveel pijn het had gedaan. Zij hadden
alleen Neveah en mij nog.. De baby die zou komen is ter plekke overleden toen
het net geboren was, verschrikkelijk voor mijn moeder allemaal.
Maar ondanks dat allemaal is zij nog steeds blij dat ze ons
heeft en mijn vader natuurlijk, door haar glimlach keken we allemaal heen we
wisten dat hij nep was. Maar zolang zij maar geloofde dat wij het niet door
hadden, was het allemaal wel goed, mam
probeerde haar echt groot te houden.. Geen hulp van iedere kant, ze wou het
niet en vertikte het ook..
Vooral in de pubertijd toen ze mij en mijn zusje niet meer uit elkaar kon houden, wegens het ruzieden en dus niet zozeer omdat we op elkaar leken. We hadden het allebei te druk in de badkamer met ons uiterlijk, we wouden er allebei goed uitzien op onze manier.
Pubertijd.. Haar sprieten die overal uit steken, puistjes die uit het niets op komen, ouders die dwars liggen en het niet kunnen slapen wegens stress om jongens. Gelukkig had ik dat laatste nooit, maar meer stress om wat anders.. Mijn ouders en mijn tweeling zus..
Het was in die periode nog maar kort geleden dat mijn ouders ruzie kregen met Milan en dat hij overleed.. En in die tijd was de pers van Riverview er snel bij, iedere dag zagen wij wel een andere kranten kop verschijnen.
"Zoon van de beruchte familie van Vliet omgekomen in tragisch ongeluk." Alle zinnen kon ik wel opnoemen, stuk voor stuk had ik ze allemaal gelezen. De dingen die waar waren en de dingen die grof en overdreven waren...
Mijn emoties kon ik goed onder bedwang houden, vooral op school liep ik er niet mee te koop en werd een soort van ijskoningin. Terwijl mijn zusje met de verhalen te koop liep, ze genoot van de aandacht die ze kreeg. De een z'n dood, de ander zijn brood.
Mijn ouders trokken weer wat bij toen mijn zusje en ik allebei slaagden aan de universiteit. Mijn zusje voor rechten en ik voor het gebied in de genees heel kunde. Precies een dokter dus, en ik was blij met mijn status.
En mijn ouders ook, ondanks dat zij meer aan Milan dachten wat hij gekozen zou hebben als hij nog geleefd had. Na een tijdje raakte ik er aan gewent dat mijn ouders dat soort conversaties hadden, maar in het begin deed het toch even goed pijn.
En nu? Nu groeide er een mooi klein kindje in mijn buik die ik samen met mijn vriend zou oplaten groeien in dit mooie huis wat wij hadden gekregen van mijn moeder. Het had iets te maken met een legacy die voltooid moest worden, en ik was de enige op wie ze kon rekenen.
En dat kwam meer omdat mijn zusje het deed met jan en alleman en totaal geen kinderen wou plus binding aan een vent. Natuurlijk vond ik dat totaal niet erg en nam het zo van mijn moeder over.
Iedere dag vraagt mijn moeder hoe het met mij gaat en om de week neemt ze een foto van mijn buik om te zien of mijn buik weer is gegroeid. Af en toe is mijn moeder is enthousiaster dan ik om de baby te krijgen en te zien, achja zo zouden alle oma's in spee wel zijn?
Ik
hoopte dat de baby er uit ging zien als mijn vriend en bijna man, want trouwen
duurde hopelijk niet lang meer aangezien we toch al weer wat verder in de
leeftijd kwamen om met elkaar te binden.
Mijn
vriend had ik leren kennen in de milkshake bar die er toen de tijd was, en hij
genoot er van als ik daar serveerde waar ik natuurlijk een hekel aan had om dat
baantje te hebben en te doen. Maar goed, mijn ouders wouden mij de waarde van
geld leren en dat was natuurlijk goed gelukt.
Op de
dag dat mijn vriend en ik een jaar lang een vaste relatie hadden, vloog de
milkshake bar in vuur en vlammen op en twee maanden daarna stond er een flat
gebouw waar je kon wonen. Iets wat wij allebei totaal niet leuk vonden.
Maar
ach, gelukkig waren wij daar niet in de bar die avond anders had er nooit een
kindje in mijn buik gezeten waar iedereen nu al verliefd op was
geworden. Na een slechte periode kwam er ook een goede periode, en daar
zat ik nu gelukkig in.
Als ik
net zo down was geweest als mijn moeder dan had ik dit allemaal nooit gehad, de
reden waarom ik dus niet zo down was heel simpel. Mijn vriend. Hij
luisterde dag en nacht naar mijn verhalen en gaf bijna geen kick, alleen een
arm om mij heen en af en toe een hand die een traan weg veegde op mijn wang.
Het
was fijn om iemand in die tijd te hebben naast je ouders
natuurlijk. "Schatje, ik ga naar het park voor inspiratie! Wil je
mee?" Het was Bryan, mijn vriend, die net zijn hoofd om het hoekje van de
deur deed om te kijken of ik niet sliep of iets.
Snel voog ik de tranen
van mijn gezicht af en draaide mij om naar hem. "Uhm het park? Ja uhm, misschien is het toch verstandiger als ik hier blijf?" Soms was het wel handig om dingen af te schuiven omdat je zwanger was, Bryan wou iedere dag naar het park maar dat gaat op den duur ook vervelen.
"Ach onzin, juist vandaag zou het fijn zijn om even het huis uit te zijn. Je ouders gaan zo naar Milan's graf toe dus als je daar liever heen wilt moet je het zeggen." Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. Wat was hij toch lief, hij wou mij afleiden.
"Oke je laat mij geen keus, ik ga mee." Zei ik een beetje zuchtend, normaal ging ik ieder jaar mee naar het graf. Maar iedere keer weer raakte ik daar door zowat depressief, dus dan dit jaar maar wat anders doen.
"Okay baby! That's the spirit! Ik rijd de auto alvast voor en dan gaan we!" Zei hij en voordat ik wat terug kon zeggen was hij al weggehold richting de trap om naar beneden te gaan.
Eenmaal in het park hadden Bryan en ik het weer van ouds gezellig. Alleen merkte ik wel dat ik door de zwangerschap niet alles meer kon. Normaal danste we echt als idioten, en nu viel het nog wel mee.
Maar daar dachten de mensen die in hun lunch tijd door gingen werken wel anders over, die keken ons de hele tijd chagrijnig aan en vroegen aan ons of we vriendelijk wouden vertrekken.
Het was allemaal leuk en aardig en grappig.. Totdat ik steken in mijn buik begon te krijgen en opeens op de grond lag...
