Hoofdstuk 5 : Verf & Drama
"Liefje waar ben je!?" Riep ik door het huis en hoorde haar wat laten vallen in de badkamer en liep er meteen naar toe. "Yes hier ben je, heb je even?"
"Wat is er Joey? Wat doe je raar." Ik frommelde wat in mijn broek zak, op de terug weg naar huis was ik richting een juwelier gegaan en had ik een ring gekocht. Dat was een bevestiging dat ik niet homo was, en dat ik totaal verliefd was op de liefde van mijn leven.
"Joey wat doe je? wat doe je raar, wat is er aan de hand?" Vroeg Macey zenuwachtig achterelkaar en keek met angst in haar ogen naar mij. "Doe niet zo raar liefje." Zei ik lachend en keek haar aan.
"Liefje, na bijna tien jaar samen te zijn durf ik je nu eindelijk te vragen om met mij te trouwen. Je bent de mooiste en liefste vrouw van de wereld."
"Dus wil je met mij trouwen?" Vroeg ik met een extra groot vraagteken en een vragend hoofd, om te zien hoe ze erop reageerde. Wat als ze nou toch nee zei, misschien was dan alsnog alles voorbij!?
"Natuurlijk wil ik met je trouwen Joey! O mijn god." Ik zag de tranen in haar ogen staan en dat ze haar dikke buik probeerde in te houden, wat ze niet hoefde te doen. Want dik of dun ik hield van haar.
"Ik weet dat het niet het meest romantische is, niet op het strand of in de achter tuin onder de mooie roze boom. Maar ik moest het gewoon nu doen liefje." Zei ik tegen haar en deed de ring om haar vinger.
"Dat maakt niet uit liefje, het gaat er om dat je het vraagt en dat we nu echt voor altijd verbonden zullen zijn met elkaar." Aan de ene kant maakte die woorden mij bang, voor altijd verbonden zijn aan elkaar, maar aan de andere kant was het ook wel weer fijn. Iemand die er altijd voor je is, nu en later.
"Joey, die ring is echt belachelijk duur!" Ze sloeg een hand voor haar mond toen ze dat zei, terwijl ze nog steeds naar de ring keek. "Jij verdient het beste, en ik heb hiervoor gespaard sinds ik 15 ben."
"Ik hou zoveel van jou Joey." Zei Macey en sloeg haar armen om mij heen. Weer rook ik die heerlijke cocos geur en streelde met mijn hand door haar haren, die waren ook nog steeds heerlijk zacht.
De geur van cocos zou ik nu voor altijd kunnen ruiken. Nu we eindelijk onze liefde gingen vast leggen, legde ik de geur van cocos vast in mijn neus. De beste geur die er is zou ik nu voor altijd ruiken.
De volgende ochtend zat ik alweer vroeg in mijn pyjama op de bank naar het nieuws te kijken. Macey was gisteren door het dolle heen en hield mij bijna de hele nacht wakker door over de bruiloft te praten en wat ze ging dragen als ze haar figuur weer terug had.
Maar eigenlijk was ik daar totaal niet mee bezig, ik was meer bezig met wat er gisteren was gebeurd bij de schilder thuis. Het zat mij gewoon niet lekker dat hij mij had gezoend, niet dat de kus slecht was. "Wat lul je nou Joey?" Mompelde ik tegen mijzelf en sloeg mij tegen mijn hoofd. Hoe kon ik het lekker vinden dat een man mij zoende?
Terwijl ik naar het nieuws keek spookte mijn gedachten niet op deze wereld, maar aan de andere kant van Riverview. Het gebeuren spoelde telkens als een video band door mijn hoofd, en die video band was het niet te wissen.
"En toen zoende hij gewoon die man!" Zei de man op televisie en ik hoorde het publiek lachen en de man praatte verder. Natuurlijk schrok ik, misschien was het wel op het nieuws gekomen. Ik zag de kranten al voor me 'bekende schilder zoent schrijver en uitgever Joey van Vliet'
Ik kreeg een rilling over mijn rug, moest er niet aan denken dat dat ook nog eens zou gebeuren.
"Liefje?" Bah bah bah, dadelijk was het echt zo? Dadelijk was het om mijn carrière en mijn privé leven te verpesten. O mijn god ik moest een krant kopen om te gaan kijken o het echt zo was.
"Liefje, ben je er wel bij?" De stem van Macey maakte mij weer rustig, dat was het fijne aan haar. Door haar werd ik altijd kalm. "Ja natuurlijk wat is er?"
"Mijn water is gebroken." Zei ze terwijl ze met haar handen over dikke buik wreef. Ze zag er gelukkig uit en ze straalde helemaal door de zwangerschap. Was ze maar altijd zwanger..
"Hoe bedoel je 'mijn water is gebroken?', is de kraan in de badkamer alweer kapot?" Vroeg ik aan haar terwijl mijn ogen weer op het nieuws vielen.
"Nee sufferd. De baby komt er aan." Zei ze lachend en trok mij van de bank af en legde mijn handen op haar buik. "Voel je het? Het kindje ligt al naar beneden gedaald"
"Oke, ik weet dat je thuis wilt bevallen maar laten we alstublieft naar een ziekenhuis gaan. Ik vind het niet fijn al dat bloed hier in huis en ik heb het gevoel dat ik dood ga hier nu." Macey begon te lachen toen ik dat zei, maar ik meende het. Ik had geen zin in bloedvlekken overal.
"Nee Joey, hier hebben we eerder een discussie over gehad en ik ga gewoon thuis bevallen. Punt uit." Oke misschien moest ik mij ook niet zo aanstellen en haar wensen voldoen, zij deed de bevalling dus zij mocht het bepalen.
"Oke sorry lieverd, ik raakte lichtelijk in paniek. Nu eigenlijk nog. Maar doe maar wat jij denkt dat goed voelt." Zei ik tegen haar en omhelsde haar.
De pijn trok helemaal door Macey door en ze schold mij voor alles uit waarom ik haar toch niet naar het ziekenhuis had gebracht voor een ruggenprik, en dat terwijl zij de gene was die niet naar het ziekenhuis wou!
Toen ze moest persen ging ze helemaal kapot en ik draaide mij om naar de keuken. Dit kon ik niet aanzien! Bloed en slijm en bleeh! Gadverdamme, en dit noemen ze dan een mooi moment in je leven?
Na twee uur lang persen kwam er dan een zoon te voorschijn, een mooi jongetje met de mooiste naam ter wereld.
Macey hield haar mooie baby vast alsof ze zesendertig miljoen in haar handen had. Zo gelukkig leek ze.
"Welkom thuis Luc" Zei ze tegen hem en ze bekeek hem goed. Luc leek op mij, en op zijn opa. Het was een prachtig mooi jongetje.
De weken daarna waren ook nog wel te doen, alleen 's nachts was een ramp. Dan moest hij om de twee uur gevoed worden en moest Macey er uit om hem de borst te geven. Zelf vond ze het niet erg zei ze, maar ik merkte dat ze dat wel vond.
"Lieverd, ik ben trots op jou dat je dit zo goed oppikt. Je hebt echt het mooiste in mijn leven gebracht." Ik omhelsde haar en ze vloog weer om mijn nek.
Luc was een mooi wonder dat niet te veel aandacht vroeg, of zeurde om eten. Hij leek wel de ideale baby die iedereen wou, en wij hadden hem. Mijn vader en moeder (zijn opa en oma) vonden hem prachtig, maar ze wouden niet langs komen omdat ze opeens naar Frankrijk waren vertrokken. Lang leven e-mail dan maar.
