Hoofdstuk 7: Ongeluk
Vol geluk keek ik naar Faye die ondertussen lekker in slaap was gevallen, het was ook z'n zware nacht geweest dat het wel logisch was dat ze zo vroeg ging slapen. "Eline, ik kreeg net een telefoontje van het ziekenhuis dat.."
"Mam, ik en de baby zijn hier! Ik ben allang bevallen en je bent nog op bezoek geweest, weet je dat niet meer?" Mijn moeder kon haar zin niet afmaken omdat ik er gelijk door heen ging als een gek. "Je wordt toch niet dement?"
"Arghh Nee meisje, het ziekenhuis heeft gebeld over Frank. Hij ligt in het ziekenhuis." Zei mijn moeder en keek haar raar aan, wat bedoelde ze met hij ligt in het ziekenhuis?
"Wat? Hoe kan dat?" Die zin kwam er zachtjes tot amper er uit, wat als hij dood ging aan een ziekte? Wat als hij dood ging aan een ongeluk! Of nog erger wat als hij niet eens meer leefde en was vermoord door een of andere Ex !
"Kom eens hier." Mijn moeder pakte mijn arm beet en omhelsde mij, haar armen waren nog steeds warm en vertrouwt om in te vallen. "Ik weet alleen dat hij een ongeluk heeft gehad met de auto, meer weet ik niet."
"Je moet er alleen wel zo snel mogelijk heen gaan zei de dokter, misschien is dit je laatste kans." De hele rozewolk van de baby leek wel om te gaan naar een magere Hein bui, en dat laatste was iets waar ik totaal geen zin in had..
Mijn moeder wou op de kinderen passen zodat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon, en toen ik aankwam in de kamer van Frank schrok ik mijzelf dood. Hij had een grote wond op zijn gezicht en had veel apparatuur om zich heen staan.
"Mevrouw van Vliet neem ik aan?" Zei een lage mannen stem en de persoon waar bij de stem hoorde tikte mij aan. "Dat klopt, wat is er met mijn man gebeurd?"
"Wel, hij heeft een heftig auto ongeluk gehad. Hij is waarschijnlijk het macht over het stuur verloren en sloeg met meerdere malen over de kop met de auto. De auto belande daarna in een weiland, hoe dat is gekomen weet de politie nog niet. Maar dit is de info die ik heb over het ongeluk zelf. "
"De schade die uw man heeft opgelopen is ernstig, hij heeft een gebroken been, een wond op zijn gezicht, gekneusde ribben, en hij ligt ook nog in een coma. Wanneer hij daarvan ontwaakt kan ik u niet zeggen, aangezien dat verschilt per mens."
Ik sloot mijn ogen en zag alle mooie tijden die wij tweetjes samen hadden voorbij komen, natuurlijk wist ik dat hij nog niet dood was. Maar voordat hij uit zijn coma zou kunnen komen was ik misschien wel bejaard en was hij mij wel vergeten.
"En wat als hij niet meer bij komt?" Vroeg ik toen ik langzaam mijn ogen open deed en de dokter aan keek.
"De kans dat hij echt dood gaat is heel erg klein mevrouw van Vliet, het is een sterke man en sommige mensen overleven dit soort dingen nog niet eens."
"Hartelijk bedankt dokter." Zei ik tegen hem en hij maakte het gebaar dat hij mij een knuffel wou geven. "Op dit moment kan je wel een schouder gebruiken om uit te huilen."
Ik ging zitten op de stoel naast het bed, en keek naar Frank. Hoe kon hij zo onverantwoordelijk zijn om in een auto ongeluk te komen? Misschien was dit ook wel niet zijn schuld, maar dan als nog..
Maanden zat ik dag en nacht naast zijn bed om te kijken of er iets zou gebeuren, een kleine beweging of een oog dat open ging zou wel een wonder kunnen betekenen. Maar dat alles gebeurde jammer genoeg niet..
In de maanden dat de meisjes peuter waren vlogen voorbij, en de helft daarvan had ik gemist omdat ik in het ziekenhuis zat te wachten tot hun vader wakker zou worden uit een coma. En die tijd vloog zo hard voorbij dat het vandaag alweer hun verjaardag was.
Als eerst groeide Daisy op, naar een prachtig mooi meisje. Al zei ze wel gelijk dat ze haar hele uiterlijk wou veranderen.
Daarna was de schattige blonde Dewi aan de beurt, ze was zo mooi en leek zoveel op Frank.. Dat het net leek alsof ik Frank in een vrouwe versie in mijn handen had.
En ook Dewi groeide op naar een mooi meisje, en zei wou net zoals haar zus haar uiterlijk veranderen.
Nadat de meisjes een stuk van hun taart hadden gegeten en wat gingen spelen in hun oude kamer besloot ik even om met mijn moeder te praten over wat ik wou veranderen.
De meisjes hadden een grotere kamer nodig en ikzelf wou het hele huis plat gooien en opnieuw opbouwen, of helemaal opnieuw inrichten.
"Lieverd , kan je wachten met een nieuw interieur tot dat ik dood ben alstublieft? Ik kan niet meer zoveel verandering aan. Ik stel voor dat we de ouwe kamer van de meisjes openbreken en daar de keuken laten neer zetten. En van de ouwe keuken hun slaapkamer te maken, zo hebben we allemaal iets meer plek."
Dagen, weken en maanden gingen voorbij. Dagen van bouwvak in het huis, weken van plezier met de kinderen en maanden van verdriet om Frank.
Dewi & Daisy speelde niks liever op hun nieuwe kamer met hun nieuwe speelgoed, maar af en toe moest ik ze eens uit hun kamer halen om te zien of ze hun huiswerk wel maakte.
Robin ging steeds meer achteruit, ze kreeg haar uitval en moest haar lange lokken inruilen voor een kort kapsel. Ze had besloten om er dreads er in te laten draaien en het stond haar goed. Wat ze precies had wisten we niet, maar ik was alleen maar bang dat haar leven snel zou eindigen..
Faye was in die weken en maanden ook gegroeid en was nu al een echte peuter, haar aan leren praten ging als koek en ei.. Volgens mij had ik een wonderkind gemaakt , want ze zoog gelijk alles op naar haar hersens en zij alles meteen goed na.
En Faye speelde ook graag met haar grote zus Dewi, ze vond het prachtig om haar te zien spelen met de poppen en mocht zelfs een pop van haar grote zus hebben!
Soms speelde ze ook kiekeboe het favoriete spel van Faye, het was fantastisch om te zien dat de kinderen zo goed met elkaar om konden gaan.
Alleen Daisy viel daar soms buiten, die was meer op haar zelf en schilderde heel veel. Dat was ook wel logisch voor een artistieke sim, maar toch had ik soms liever dat ze wat meer met haar zusjes speelde.
"Mam, kan je even op de kinderen passen? Ik wil graag even naar Frank." Mijn moeder reageerde niet en keek naar haar, ze sliep diep. De laatste tijd sliep ze alleen maar en nam soms niet eens meer de moeite om uit haar kamer te komen om te gaan eten.
Steeds meer kreeg ik het gevoel dat binnenkort magere Hein weer op de deurmat zou staan en zou dan mijn moeder meenemen naar Matthieuw. "Mam?" Probeerde ik nog maar ik wist dat het geen zin had.
Ik besloot Mia te bellen en te vragen of ze kon oppassen, ze zou er gelijk aankomen.
"Wauw wat is het hier mooi geworden." Zei Mia die binnen een half uur bij ons was gekomen om te gaan oppassen op mijn drie geweldige kinderen. "Klopt, we hebben er hard aan gewerkt"
"Zeg waarom moet je eigenlijk weg? En waarom past mam niet op." Een stilte viel nadat Mia dat had gezegd. Hoe moest ik gaan uitleggen dat Frank een ongeluk had gehad en mam doodziek was?
\
Ik besloot het haar toch te vertellen en ze was geschrokken en verbaasd dat ik haar nog niet eerder had gebeld.
"Het spijt mij dat ik het niet eerder heb verteld. En sorry dat ik nu het gesprek moet stoppen, als ik nu niet ga is dadelijk het bezoek uur voorbij en mag ik niet meer naar Frank vandaag." Mia begreep het en ging gelijk naar de meisjes om te kijken wat ze aan het doen waren.
Twintig minuten later zat ik weer bij het bed van Frank, de dokter kon ieder moment komen om goed nieuws of slecht nieuws te geven.. Het rapport van de politie was binnen en daar uit zou blijken wie het ongeluk had veroorzaakt, diep van binnen hoopte ik dat Frank niet twee moorden door het ongeluk op zijn geweten had.
Maar als hij het wel had, zou ik er mee moeten leven als hij wakker werd. Misschien zou hij dan wel een rechtszaak krijgen en in de bak komen, en dan zouden de kinderen en ik alleen in het huis overblijven.
Mijn gedachten vlogen van liefde naar haat, misschien kon ik wel niet bij hem blijven als hij het ongeluk had veroorzaakt en in de bak zou eindigen. Misschien moest ik een nieuwe man vinden waar ik mijn geluk verder mee kon delen.
Snel schudde ik die gedachten uit mijn hoofd, het was fout om te denken aan een nieuwe relatie terwijl de vader van je drie kinderen in een coma ligt. Zuchtend keek ik naar Frank een hoopte dat de dokter snel zou komen om het verlossende antwoord te geven, of hij het nu wel of niet gedaan?
"Mevrouw van Vliet?" De dokter stond alweer naast mij en ik had het niet in de gaten omdat ik nog steeds in de knup zat of ik wel of niet bij hem moest blijven als hij het ongeluk had veroorzaakt en wel daadwerkelijk de bak in moest. "Mevrouw van Vliet?"
"Ow ow Sorry!" Zei ik terwijl ik opschrok uit mijn gedachten en de man met een rood hoofd aankeek, hoelang stond die man wel niet tegen mij te praten en hoelang had ik dat niet door? "Ik wou u graag even verzoeken om naar mijn kantoor te gaan, ik heb informatie voor u"
Zo gespannen als ik was liep ik Dokter Dawson achter na en belande zo in zijn kantoor, waar een heerlijke rustige sfeer hing. De meubels waren mooi en zo ingesteld dat je makkelijk met elkaar kon praten. "Ga zitten mevrouw"
"Goed de informatie is binnen en eigenlijk zou de politie dit moeten vertellen maar die zijn nu de boel aan het opruimen van Sunset Highway 12, waar uw man het ongeluk heeft gehad." Sunset highway 12? Dat is de weg richting het ziekenhuis! Dus hij was dus wel onderweg naar de geboorte van zijn derde kind!
"Ik heb goed nieuws voor u, namens de politie en mij kan ik u gerust stellen dat u man niet verantwoordelijk was voor het ongeluk. Het was een vrouw, die nogal haast had om naar haar kinderen te gaan. We weten haar naam en als u die wilt weten, dan mag u dat."
"Je bedoelt dat ik de daders naam mag weten, zodat ik haar kan opzoeken en vragen : Waarom deed je dit?" Vroeg ik onzeker en keek de dokter Dawson frustrerend aan.
"Ja dat klopt, plus ik heb nog meer goed nieuws. Uw man is zo goed in staat dat we zijn machine beademing er af kunnen koppelen, en zo kan hij weer op eigen kracht gaan ademen en weer heel snel ,hopelijk, weer wakker worden uit zijn coma."
Alle dagen,weken en maanden dat ik bijna de moed had opgegeven en bijna de stekker uit het stop contact had laten trekken, was het nu de moeite waard geweest om te wachten. Nu moesten we alleen nog zien wanneer hij wakker zou worden en weer mee naar huis konden nemen!
"Om het goede nieuws te vieren wou ik u graag een drankje aanbieden." Zei dokter Dawson en hij begon nep te hoesten, een reactie waarop leek dat hij bang was voor een antwoord.
"Pardon meneer Dawson, ik ben bijna getrouwd met de man die daar in de kamer naast u zowat ligt. En u vraag mij mee uit om iets te gaan drinken?" Zei ik boos en was gelijk al het goede nieuws vergeten, wat een viezerik was die man.
"U heeft gelijk mevrouw van Vliet, het was eigenlijk meer een test om eerlijk te zijn. De meeste vrouwen maken soms de fout om met de verkeerde man mee te gaan als hun man in coma ligt." Dokter Dawson kreeg een rood gloeiend hoofd, en kuchte nog meer dan daarnet.
Die avond lag ik in bed te denken over hoe de vrouw van het ongeluk er uit zou zien na het ongeluk. Of ze veel pijn had, en of ze überhaupt wel medeleven had aangezien ik haar nog steeds niet had gezien in het ziekenhuis.
We waren ondertussen alweer een jaar voorbij en ik had haar nog steeds niet gezien, en er was dus ook alweer een jaar voorbij dat ik alleen sliep. De lege plek in mijn bed hoorde niet, Frank hoorde daar te liggen.
Ik sloot mijn ogen en bedacht dat ik morgen maar eens langs moest gaan bij die vrouw die het ongeluk had veroorzaakt. En met die gedachten viel ik in slaap, hopelijk dromend over Frank die weer binnenkort terug moest komen van mij, want zo kon ik echt niet langer door.
