Hoofdstuk 9: Vergeet achtigheid
Dewi en ik stonden samen bij het graf van mama en tegelijkertijd oma te uilen. Dat deden we wel eens vaker en het luchtte hartstikke op.
Het leek wel alsof iedere dag moeilijker werd zonder Frank en zonder Ma, het huis begon een beetje een chaos te worden omdat ik de was liet slingeren en vieze borden liet staan op de tafels. "Mam, alles komt goed."
Net nadat Dewi dat had gezegd ging mijn mobiele telefoon en zag dat het een onbekend nummer was. Ik nam op en hoorde dat het het ziekenhuis was.
En die had eindelijk goed nieuws, Frank was bijgekomen en ik mocht al bij hem komen! Een pak viel van mijn hart en voelde mij voor het eerst in vier jaar weer opgelucht, opgelucht omdat er eindelijk weer eens wat goed zou gebeuren.
"Zie je mam, ik had gelijk!" Zei ze en ze zag dat mijn gezicht straalde.
"Dewi ik ga nu naar het ziekenhuis,jij hebt de leiding over iedereen." Zei ik tegen haar en ze voerde een soort toneel stukje op. "O mam!" Zei ze terwijl ze haar handen op haar borst had gedrukt."Wat een eer!"
Zo snel als ze kon liep ze naar de speelplaats waar haar twee zusjes aan het spelen waren. "Luister onderkruipers! Mam is naar het ziekenhuis en ze heeft mij de leiding gegeven! Dus dat betekent: Veel ijs! Veel Popcorn! En veeeel plezier!"
Nog geen uur later zat ik alweer in het kantoor van Dokter Dawson, en ik was veelte hyper om zijn gebrabbel aan te horen van hoe of wat. Ik wou naar Frank toe en hem weer omhelzen en zoenen en van alles en nog wat!
"Zoals u al weet van mijn assistente is uw man uit zijn coma gekomen en is hij nu aan het bijkomen. Hij bewonderd alles of hij alles voor het eerst ziet. Dus wouden we aan u vragen of u wilt vragen of hij u nog herkent."
Ik keek perplex naar dokter Dawson, werd ik nou een eigen proefpersoon op mijn man. "U denkt dus dat hij alles van vroeger niet meer weet?"
"Daar is een mogelijke kans in ja, maar misschien als hij u ziet dat hij weer vol met liefde zit en alles gewoon nog weet."
Wat een raar ziekenhuis was dit toch.. Eerst vroeg hij mij mee uit en dan moest ik opeens mee doen als een proefkonijn op mijn eigen man.
Ik sloot het gesprek met dokter Dawson af en ging meteen naar de kamer van Frank, met gesloten ogen deed ik de deur open van zijn kamer en toen ik mijn ogen open deed zag ik Frank liggen.
Hij keek heel normaal maar door de wond die nog steeds op zijn gezicht zat, zag hij er toch anders uit. "Hoi" Zei hij en keek mij met een blik aan van wie ben jij?
"Hoi Liefje, hoe is het met je?" Hij keek mij aan alsof ik nog steeds een vreemde was. Hij bleef mij raar aan kijken en vroeg toen heel raar of wij iets hadden.
"Ja we hebben iets, we zijn verloofd en hebben drie kinderen. Drie prachtige meiden, waarvan je 1 nog nooit hebt gezien! Maar de andere twee moet je je wel herinneren! De tweeling!"
Hij schudde zijn hoofd en zei dat het hem niks deed. "Hoe kan ik kinderen hebben? Ik ben al zolang ik leef vrijgezel! Tenminste, zo ver ik weet!" Hij greep naar zijn hoofd, waarschijnlijk had hij hoofdpijn van het herinneren van dingen.
De vermoedens van de dokter en ondertussen ook die van mij waren uitgekomen, en het deed pijn. Pijn in mijn hart dat hij mij niet meer herkende, en vooral zijn eigen dochters.
Had ik hier vier jaar opgewacht?
Ondertussen thuis had Dewi het naar haar zin op de glijbaan, nadat ze popcorn had rond gegooid in huis en het ook gelijk opruimde invb met eventuele problemen met haar moeder, ging ze spelen maar zusjes op de glijbaan en daarna ging ze verder alleen.
Toen Daisy klaar was met het spelen op de glijbaan ging zij verder met een beeld waar ze mee bezig was, hun moeder had een schuurtje laten bouwen en daar een atelier voor haar gebouwd. Af en toe kwam Dewi er ook wel als ze een gekke kunst uitbarsting had, maar het was meer en deels voor haar bedoelt.
De jongste en de slimste ging na het spelen, lekker een potje schaak doen. Ze wou later net zoals haar moeder wetenschapster worden. En dan moest ze wel alvast wat eigenschappen leren!
Rond een uur of tien begon de tweeling een beetje onrustig te worden, hun moeder was nog steeds niet thuis. Faye lag toen gelukkig al wel in bed, maar die was eerst ook niet rustig te krijgen. "Ga jij maar naar bed Daisy, ik blijf wel op tot mam komt. School boeit mij niet zo veel, als jij maar op de kunst academie komt straks."
Daisy stemde in met haar zus d'r idee en ging naar bed, en Dewi besloot om een boek te gaan lezen tot haar moeder thuis kwam. Waar bleef ze toch?
Het is raar hoe dingen kunnen lopen, vier jaar geleden kwam het auto ongeluk en lag hij in een coma. Nu weet hij niks meer en wilt hij als hij morgen ontslagen wordt uit het ziekenhuis, niks meer met mij te maken hebben.
Hij zag mij eerder als een stalker dan zijn vrouw, het was vervelend dat hij niks meer herinnerde vooral voor de meisjes die toch best nieuwsgierig waren waar hun vader bleef.
Maar hij beweerde dat hij geen kinderen had, en dat hij ook geen vrouw had maar bij zijn moeder thuis woonde op het trailer park veld vlak bij de vuilnis stort.
Zuchtend keek ik naar de sterren en vroeg mij af waarom mij dit moest overkomen?
Met mijn handen wreef ik over mijn benen, dat deed ik altijd als ik niet wist wat ik moest doen. Maar daarna zou ik naar ma toe lopen en om raad vragen. Maar dat kon dus ook niet meer, weer wreef ik over mijn benen. Het was nu officieel over tussen Frank en mij, wat mij meer pijn deed dan ik ooit had verwacht.
Toen ik thuis kwam zag ik dat Dewi op de bank in slaap was gevallen, ze lag vast op mij te wachten. Wat was ze toch een lief meisje.
"Dewi, wakker worden. Ik ben weer thuis. " Ik zag dat Dewi meteen naar de klok keek en zag dat het half 5 was. Ze keek mij aan met een moeilijke blik. "Waar was je mam?"
"Ik had dingen om over na te denken." Zei ik zo kort mogelijk, ik denk niet dat de kinderen er nog meer drama bij konden hebben. Net nu bij hun alles zo lekker liep, ik moest nog even wachten met het vertellen over Frank.
Dit moment was trouwens een goed moment om te vertellen over de Legacy die haar oma was begonnen, en ik wou dat zij hem overnam van mij. Aangezien ze zo zorgzaam is voor haar zus en zusje en ook voor mij, dat maakte haar de perfecte kandidaat..
"Ik moet met je praten lieverd." Zei ik tegen haar en kwam naast haar zitten, ze keek me bang aan. Waarschijnlijk dacht ze zeker dat ze iets fout had gedaan.
"Het klinkt heel gek, maar oma had een grote wens die ze heel erg door kon dringen. Ze wou 10 generaties lang onze familie naam hier zien in Riverview, ze wou de grootste en liefste familie hebben die er bestond. Alleen maar omdat zij die vroeger niet heeft kunnen hebben."
"En ik was de eerste stamhouder, en ik moet het natuurlijk binnenkort doorgeven aan een van jullie drie. Maar nu ik heb gezien dat jij zoveel liefde aan je zussen geeft en aan mij, vind ik dat jij de nieuwe stamhouder mag worden."
"He... Mam! Wat een rare wens van oma, was ze niet gedwongen door iemand?" Vroeg ze en ik begon te lachen, wat een rare ideeën had ze soms. "Nee liefje, ze heeft hier zelf voor gekozen. Maar wat zeg je er van? Wil jij de nieuwe stamhouder zijn?"
"Als het oma's wens was om dit voor te zetten dan zal ik dit zeker doen, voor haar en natuurlijk ook voor jou!" Zei ze met een stem waardoor je een brok in haar keel kon horen, volgens mij moest ze bijna huilen om de eer die ze kreeg.
Ik keek naar de weerspiegeling van de spiegel en besefte toen echt dat mijn dochters bijna volwassen werden, en ik al weer bijna een oude vrouw met grijs haar. Alleen zou ik alleen verouderen...
Na het gesprek met Dewi ging ik gelijk naar bed, niet dat ik veel zin had in de dag die zou komen. Want morgen zou de dag zijn dat ik Frank voor het laatst zag in het zieken huis, en hem los moest laten..
