(Door promotie's van Jebidiah is het huis uitgebreider geworden, omdat hij een hogere rang heeft in de medische sector. En daardoor nu iets van 192 $ verdient per uur. )
Hoofdstuk 4: The problem is you
Het was woensdag avond, Jebidiah was weer weg naar zijn stam café en ik zat thuis. Thuis alweer, het leek wel alsof ik alle lol uit mijn leven had verbannen sinds ik met Jebidiah samenwoon. Het was alleen nog maar werken, werken, en werken of Werken, schaken met Jebidiah in het park, of thuis wat tv kijken en daarna een boek lezen en slapen.
Wat mij opviel in dat stukje was het gedeelte waarin Jebidiah bijna nooit in mijn dagelijkse activiteiten voor kwam. Hij ging iedere avond na werk met een paar collega's naar het stam café om even de werk-spanning te laten afglijden.
Iedere nacht rond een uur of drie kwam hij thuis. Je kon meteen merken wanneer hij binnen was gekomen in de slaapkamer, de bier-en rook lucht rook je al vanaf de gang. Het is de meest vieze lucht ooit. Toch schrok ik op toen ik een keer de gedachte kreeg dat Jebidiah een drank probleem had, hij was toch niet een probleem drinker? Of wel soms?
Ik hoopte maar dat hij snel kwam, want er was groot nieuws dat op hem lag te wachten.
Jebidiah
Een heerlijke slok whiskey op de woensdag avond kon je hoofd weer eens lekker leeg maken. De laatste tijd maakte ik mij alleen maar zorgen over geld, het huis, kinderen die ik waarschijnlijk niet eens kon opvoeden tenminste als die ooit kwamen. Als het aan mij lag mocht dat mooi nog een jaartje of 3 duren voordat ik Robin eindelijk zwanger zal maken.
Misschien wel langer ook, het zou alleen maar onze relatie verpesten op dit moment. Die druk zou ik nog echt niet aankunnen, vader, werken, vrienden onderhouden hier. Aah mijn vrienden hier waren super fijn, alleen waren ze nu nergens te bevinden. Misschien zat hun vrouw wel te zeuren over dat ze te vaak weg gingen, gelukkig was Robin niet zo.
Robin was een top vrouw, ze liet mijn hart te keer gaan als ik bij haar in de buurt kwam. Ze doet alles met zo veel passie, en veel geduld. Als ik haar was geweest was ik niet eens aan die legacy begonnen en had alleen daar een huis neer gezet als ik veel cash had.
Ik dacht even aan mijn mooie grote huis, die ik in de steek liet voor haar. Samen met tonnen met geld die ik achter liet bij mijn huis genoot, gelukkig had ik mijn auto wel meegenomen. Opeens ving ik een blik van een klein mensje in mijn ogen op. Het was een peutertje die mij met grote ogen aan keek, wat schattig. Nee wacht niet van stand punt veranderen, dadelijk wilt Robin ook een kind.
Ik sloeg mijn zoveelste glas Whiskey achter over en moest het even tot mij laten bezinken. De vrouw die voorbij liep schudde haar hoofd vol afkeuring. Zeker omdat ik dronk in de buurt van een kind, nou dan hadden de ouders haar maar niet mee moeten nemen. Dat is nog veel erger.
Ik besloot om even naar de bar te kruipen toen ik een ouwe vriend van mij zag van de sport school. Snel stak ik mijn hand op. "Maartinnn jongen! Hoe is het er mee?" Hij keek me aan alsof ik gek was.
Nadat hij waarschijnlijk door kreeg , begonnen we te praten over wat we de afgelopen maanden hadden gedaan. Hij was vader geworden, ik begon gelijk over poepluiers en hoewel die niet stinken.
"Weetje eigenlijk ben je toch hartstikke gek als je met 25 al aan kinderen begint? Of niet dan? heb ik niet gelijk? Zal ik het aan mijn vriendin vertellen?" Martin onderbrak mij want ik scheen schijnbaar nog 200 vragen te hebben gesteld. "Je moet gewoon met haar praten over kinderen en wanneer je die wilt hebben en wanneer niet." Ik bedankte hem voor het advies waar ik zelf nog niet op was gekomen.
Martin vertrok rond een uur of tien en de andere mensen pas rond een uur of twee. Ik zat er ongeveer nog tot een uur of drie nadenkend over hoe ik het Robin moest vertellen.
Op verzoek van de barman ging ik rond half 4 richting huis aan, waarschijnlijk gaf hij dus niks om zijn klanten. Met een aardige scheut op belde ik een taxi en die bracht mij richting huis.
Robin
Om een uur of 4 zat ik nog steeds te wachten op Jebidiah, en las rustig een boek over mestkevers en andere ongedierte die best wel eens fijn konden zijn. De deur vloog open en ik zag Jebidiah binnen komen,. "Robin ! We moeten praten nu!" Zei hij met een kille en dronken-achtige stem.
. "Wat is er aan de hand? Doe even rustig het is vier uur, ik wil niet dat de buren wakker worden door jou geschreeuw." Zei ik tegen Jebidiah en die kwam wankelend naar mij toelopen. "Ik heb net nagedacht in het Stam Café , en ik heb besloten dat ik de eerste drie jaar nog geen kinderen wil."
"Hoe - Hoe bedoel je dat?" Nee nee dit mocht niet, al mijn voorgevoelens begonnen nu uit te komen.. Alles zou in de soep lopen."Dat kan je niet maken Jebidiah.."
"Wat hoezo!? Wat denk je wel niet. Ik mag dat toch zelf bepalen." Jebidiah haalde zijn hand op en gaf mij een pats in mijn gezicht, toen hij zijn hand terug trok legde ik mijn eigen hand op mijn wang. Ik voelde zijn vingers nog op mijn huid branden, het deed verschrikkelijk pijn.
Mijn hart zei dat ik het moest laten en weg moest lopen, maar mijn gedachten zeiden dat ik het voor mezelf moest opnemen. "Hoe durf je me te slaan!? Ik ben verdomme je vriendin, niet een of andere slaaf uit het oosten."
"Sorry, het spijt me denk ik ." Hij liet zijn hoofd hangen en keek me onschuldig aan, normaal gesproken kon ik niet lang boos blijven maar dit keer maakte ik toch wel een uitzondering.
"Je hele plan loopt toch in de soep! Je hebt alles zo uitgestippeld dat alles naar jou hand staat. Als jij naar de kroeg gaat , zit ik hier thuis omdat ik van jou zowat geen contact meer mag maken met de buitenwereld."
"Hoe bedoel je , mijn plan loopt in de soep?" Ik liet mijn schouders zakken, ik moest hem toch nu vertellen anders zou hij er snel genoeg achter komen. "Ik draag je kind Jebidiah, ik heb mijn periode niet gehad en normaal krijg ik die stipt op tijd. Ik ben misselijk als een gek en geef al over als ik iets heb gegeten."
"Da-da-dat meen je niet?" Zei hij geschokt, en hij sloeg een hand voor zijn hoofd.
"Je maakt zeker een grapje om te checken of ik dan van gedachten verander of niet?" Zei hij met een glimlach, en zei dat het slim van mij was omdat te bedenken maar dat ik er niks mee opschoot. "Nee Jebidiah zulke dingen bedenk ik niet. Ik ben echt zwanger."
"Je doet maar wat met het nieuws wat je wilt, maar ik ga naar bed." Ik wist dat ik niet zo de ruzie moest eindigen maar ik had geen zin om weer een klap op te vangen. "Het spijt me Robin.. Ik wist niet wat mij bezielde, ik ben hier wel heel blij mee!" Zei hij, maar zijn woorden geloven kon ik niet. Wat nou als hij dadelijk niet de liefde geeft aan het kind dat het wel nodig heeft.
Ik kroop onder de wol en dacht over de ruzie na. Waarom deed hij opeens zo moeilijk?
De volgende ochtend was het vroeg licht aan het worden in Riverview. De vogels vloten en vlogen door de blauwe lucht. Er was nog bijna geen verkeer te bekennen, maar dat was logisch omdat het pas rond een uur of zes was.
Die zelfde ochtend stond ik al vroeg in de keuken om wafels klaar te maken. Nadenkend over gister avond pakte ik de schaal uit de oven.
Jebidiah schoof aan zonder 'goedemorgen' of 'Hallo liefje' te zeggen. Gister avond was raar, en daardoor waren mijn gevoelens nu dubbel zijdig. Bij de vader blijven van het kind of hem er uit schoppen als een ezel. Soms wist ik niet meer wat ik van hem moest denken.
"Schat, ik wil even zeggen dat ik mij spijt voor mijn gedrag van gister. Ik meende het niet. " Zei hij. Mijn zus zei altijd, dronken mannen liegen niet. Het feit dat ik zwanger was, was fijn voor mij. Maar na die reactie van Jebidiah hoefde het van mij ook al niet meer.
"Het maakt me niet uit Jebidiah, als je het kind echt niet wilt. Dan laten we het wel adopteren ofzo. " Ik stond op en liep van hem weg naar de badkamer om te gaan douchen.
Toen ik terug kwam in de woonkamer merkte ik al dat ik verder was dan vier maanden want mijn buik was gegroeid. Jebidiah was ondertussen al naar zijn werk gegaan, jammer want ik had nog wel met hem willen praten.
Jebidiah
's Middags kwam ik thuis en zag dat Robin niet thuis was. Tussen het lezen door hield ik de hele tijd buiten in de gaten. Ik hoopte dat ik nog naar het stam café kon voordat Robin thuis kwam.
Ik wist dat ik rot had gedaan tegen Robin , en de meeste tegenslagen waren zo weer goed. Maar bij deze moest ze denk ik weer mijn vertrouwen terug winnen. Hoe kon ik het goed maken? Misschien door een prachtig diner voor twee? Voorzichtig klapte ik mijn boek dicht en zag dat het al vijf uur was. Tijd voor mijn vrienden.
Niet veel later zat ik weer in het café, en mijn collega's waren er nog niet. Wat niet zo veel uit maakte want ik had mijn vriend drank nog.
Ik genoot weer van de dagelijkse ontlading die door de alcohol zo mijn lichaam uitgleed.
Wat was het toch fijn om even de dagelijkse problemen aan de kant te zetten en te genieten van de dag.
Zucht, over een paar dagen zou ik alweer zestig worden. Zou ik dan nog wel instaat zijn om vader te worden?
"Jebidiah! Jebidiah!" Mathieuw kwam als een gek naar binnen stormen, en zocht meteen naar mij. Hij snakte naar adem waarschijnlijk omdat hij had gerent.
"Wat is er Matthieuw?" Zei ik geïrriteerd, hij was net de gene waar ik geen zin had. Hij was de oorzaak van de dagelijkse problemen tussen Robin en mij. Altijd als er wat was ging zij met hem praten en kwam ze met 'geweldig' advies terug.
Hij schoof een stoel aan de kant om even rustig te kalmeren. "Nou wat is er?" Vroeg ik weer en hij gaf nog steeds geen antwoord omdat hij nog buiten adem was. Tja hij was dan ook een paar kilootjes aangekomen
"Ik maak me zorgen over Robin, we hadden afgesproken in het park en ze is niet komen opdagen." Zei hij terwijl hij een bezorgd hoofd.
"Ach man, misschien is ze gewoon wat later omdat ze zich moet optutten ofzo. Waar maak je je druk om." Zei ik lachend, maar Matthieuw leek het wel serieus op te nemen. "Jebidiah ik heb serieus het gevoel dat er wat is gebeurd."
"Ach doe even normaal, Robin kan goed voor haar zelf zorgen. Ondanks dat ze zwanger is." Ik voelde mijn mobiel trillen, vast en zeker weer het ziekenhuis er zal wel een of ander kind dat zichzelf had opgeblazen met vuurwerk."Ik moet even dit telefoontje opnemen."
Ik liep weg van mijn tafeltje en zag dat Matthieuw nee knikkend zijn hoofd liet hangen op de tafel. Ik wist dat ik over kon komen als een arrogante gevoelige zak.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat het inderdaad dat het het ziekenhuis was. Ik zuchtte daar ging mijn vrije avond.
"Met Jebidiah." Het was Lianne van de receptie, die dringend nieuws had. "Wat? Dat meen je niet!? Hoe , en warneer!?"
"..."
"Uhm ja ik kom er meteen aan."
"Uhm ja ik kom er meteen aan."
Ik hing op. Nu moest ik Matthieuw wel geloven, Robin lag in het ziekenhuis. De reden waarom weten ze nog niet.
Ik rende naar buiten richting de auto van de zaak, en zag Matthieuw buiten staan. "En nu geloof je me wel." zei hij en rolde zijn ogen.
"Waar bemoei jij toch mee? Ga lekker je vrouw irriteren of je kinderen , of weet ik wat! Maar laat mij met rust."
"Nee beter gezegt : Laat mij en Robin met rust. Ik wil je niet meer in de buurt van haar hebben. En als je dat doet gebeuren er dingen die je liever niet wilt."
"Woow doe normaal man. " Was zijn enige reactie, waarschijnlijk was hij geschokt en bang. En maar goed ook, was gek aan het worden van die man. Altijd maar bij ons als ik thuis kwam, en als ik wegging hoorde ik alweer; 'Gaat hij weer naar het stam café?'
Ik pakte snel de auto van de zaak en reed 120 over de normale weg, als de politie mij zou aanhouden kon ik gewoon mijn dokters papieren laten zien en dan was het goed.
De afgelopen dagen waren een hel, alles ging verkeerd. Vooral tussen Robin en mij en met Robin zelf, misschien had ze wel te veel stress aan haar hoofd gekregen door mijn gezeur de hele tijd. Als ze dit kind ook nog zou verliezen dan zou ze dat niet trekken denk ik .
Verdomme, ik had haar gewoon in de gaten moeten houden. Weerloos liet ik mijn schouders zakken, ik had echt spijt van de afgelopen dagen. En dadelijk kon ik het haar misschien niet vertellen.
Toen ik voor het ziekenhuis stond zat mijn hart in mijn keel. Ik kon amper geen woord meer erdoor heen krijgen.
Ik was bang om mijn Robin kwijt te raken, en daarna voor goed alleen door het leven te moeten. Robin moest beter worden, dan zou ik ook een betere man worden.
