Hoofdstuk 8: Ontmoeting met het verleden.
De volgende dag besloot ik toch maar om langs het adres te gaan wat op het kaartje stond wat Dokter Dawson mij had gegeven. Ik kende de straat al omdat het dezelfde straat is waar Mia woonde, dus was ik binnen een half uur op het juiste adres.
Ik belde aan en stond rustig te wachten op de vrouw of man die open zou doen, en zou dan gelijk zeggen dat ik voor de gene kwam die van mijn man een kast plantje had gemaakt. Na tien minuten te hebben gewacht deed een oude vrouw de deur open. "Wat moet je?"
"Ik ben Eline, Eline van Vliet. U heeft een ongeluk gehad met mijn man, en ik mocht op advies van de politie langs u komen om te vragen hoe het met u gaat en hoe het hele ongeluk is ontstaan." De vrouw deed de voordeur dicht en ging zuchtend tegen over mij staan. "Kom maar binnen"
De vrouw liet mij binnen en leidde mij naar de woonkamer waar ik mocht gaan zitten op de grote mooie rode bank. Voor een oude vrouw had ze best een luxe en modern huis, maar goed wie had dat hier tegenwoordig niet in Riverview?
"Het spijt mij van alles wat er is gebeurd, ik zocht simpel weg gewoon mijn bril in de dashboard en reed iets te hard.. Rond de 120 reed ik en knalde opeens tegen hem aan. Zoveel kan ik er eigenlijk niet over vertellen meisje."
De vrouw stond op en verzocht mij om te gaan, maar dat wou ik natuurlijk niet. Hoe kon ze zo harteloos en emotieloos zoiets gaan vertellen? Terwijl ze weet dat familie leden en vrienden hier kapot van zijn!
"Mevrouw ik weet dat u wilt dat ik weg ga, maar ik kan het niet zo maar laten rusten. Ik wil graag het echte verhaal horen." Zei ik voorzichtig om niet al te brutaal over te komen en wachtte haar reactie af.
"Ik vind het hartstikke onbeschoft dat jij denkt dat ik dit allemaal verzin, ik verzin dit niet Eline van Vliet!"
"Ik wil door niets en niemand worden uitgemaakt voor een leugenaar! En jij Eline van Vliet, JIJ hebt mij al genoeg laten lijden al die jaren!" De vrouw wees met haar vingen naar mij en zoals ik haar gezicht zag kon ze wel ontploffen, zo rood was ze ondertussen geworden.
"Zeg kan het hier wat rustiger?" Een grijze man kwam uit een van de kamers lopen en keek mij gelijk met een lijk wit gezicht aan. "Eline?"
"Jebidiah ! Eline is hier en ik heb haar man ter pletter gereden laatst! Waar ik het over had en ze wil mijn verhaal maar niet geloven." Zei de vrouw tegen de man die Jebidiah heette.
Ik keek goed naar de man die nog steeds wit was en aan het praten was met zijn vrouw, Jebidiah? Jebidiah Wilson? Zijn gezicht kwam mij bekend voor van TV want daar lieten ze wel eens een foto zien, vooral toen hij "dood" was lieten ze hem ieder uur in het nieuws zien.
"Ik wil jullie niet onderbreken, maar Jebidiah jij was toch allang begraven?" Vroeg ik lichtelijk ongelovig en keek de man en vrouw aan. Was dit niet het stel dat mij ongeveer een maand ontvoerd had toen ik klein was?
"Luister, mijn agenten lieten denken dat ik was overleden aan de buiten wereld. Omdat als ik vrij zou komen geen normaal leven zou lijden, als je bekend staat als kidnapper dan heb je geen normaal leven meer"
"Dus je deed al die tijd ook niet de moeite om in contact te komen met mij?" Vroeg ik voorzichtig en keek hem weer aan, hij schudde nee en keek schuldig naar zijn schoenen.
"Ik heb het wel gewild en ik heb ook gezocht op het internet, maar het is moeilijk. Je moeder heeft geen huis nummer aangenomen en heeft volgens mij nu een andere achternaam omdat ze met die zak van een Matthieuw is getrouwd."
Gelukkig vond ik niet als enige dat Matthieuw een zak was toen hij nog leefde, maar nu als geest was hij echt een toffe peer. "Het spijt mij Eline, echt waar. Maar het is beter als wij elkaar niet zien."
Mijn telefoon begon in mijn broek te trillen en excuseerde mijzelf om de telefoon aan te nemen. Het was Mia die heel erg in paniek aan de andere kant van de telefoon hing.
"Wat is er Mia?" Toen vertelde ze helemaal in paniek dat mama koud aanvoelde en niet meer reageerde op haar en dat ik zo snel mogelijk moest komen om te laten kijken of ze niet dood was. "Ik kom er aan, tot zo."
Ik liep weer naar Jebidiah ofterwijl mijn echte vader en legde de hele boel uit, en zei dat ik onmiddellijk moest vertrekken.
"Nou doei, en laat je gezicht hier niet meer zien." Zei de vrouw van Jebidiah. Waarschijnlijk was zijn vrouw dus nog steeds Rosalie, want ik herkende haar blik ondanks dat ik toen peuter was.
Zo snel als ik kon reed ik weer naar huis met de oude citroen van mijn moeder, die gebruikte ze toch niet meer en het was ook de enige auto die we hadden. Toen ik thuis kwam van het heen en weer racen van het ziekenhuis naar huis zag ik mijn moeder op bed liggen.
Toen ik haar zag wist ik al genoeg en keek met een betraand gezicht richting de muur, verdomme waarom moest alles toch in één komen? Het ongeluk van Frank, mijn vader die niet leefde maar toch weer wel, Matthieuw die overleed, en nu mama ook..
"Lieve meisjes, ik weet niet zo goed hoe ik dit moet vertellen. Maar oma was heel ziek en is naar Opa Matthieuw gegaan." Zei ik met pijn en moeite, hoe moest ik dit aan twee kinderen vertellen die morgen jarig zouden zijn?
"Dus je bedoeld dat ze dood is?" Zei Daisy voorzichtig en ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg, ik knikte ja en de meisjes stonden allebei perplex.
"Maar dat kan niet, oma mag ons niet in de steek laten!" Zei Dewi en ze keek naar de bloemen die oma 's middags nog in de vaas had gezet.
Daisy sprong van haar stoel af en liep naar haar oma's kamer, haar bed was leeg en het enige wat er lag was een hoopje kleren op de vloer. Daisy barstte in huilen uit. "Oma, kom terug!"
Nadat ik de meiden in bed had gelegd met pijn en moeite zat ik in de woonkamer naar al het blauw te kijken. Mama was gek op blauw, maar ik kon er nu op dit moment niet meer tegen.
Dus besloot ik de nacht door te trekken om te gaan behangen en verven en om alle meubels uit de garage naar binnen te halen.
Het resultaat vond ik opzich zelf wel aardig mooi gelukt, nu hadden we ook een soort van "aparte" studeer kamer, wat handig zou zijn voor de meisjes als ze overmorgen naar de middelbare school zouden gaan.
De muur van mijn kamer doorbrak ik en maakte één grote kamer voor de drie meiden, alleen stond er nu ook nog één wiegje.. Die morgen ook verkocht kon worden omdat Faye ook jarig zou zijn!
Mijn slaapkamer kreeg een hele nieuwe look, een meer rustgevende look aangezien Frank voorlopig nog niet terug zou komen kon ik er van maken wat ik wou.
Toen het licht begon te worden sprongen de meisjes uit bed en liepen naar de tuin waar ik hun taarten al neer had gezet. Daisy wou perse een wens doen en Dewi geloofde niet in wensen dus die deed er geen
Onze blonde schoonheid Dewi groeide op met een knot op haar hoofd en wat plukken haar er uit voor een warrig effect.
Daisy groeide op met haar bruine lokken en ging voor een korte vlecht en het zelfde jurkje als haar zus maar dan net een andere kleur.
Daarna was het tijd voor Faye de schattige peuter.
Het was moeilijk om mijn laatste kindje op te zien groeien, het liefst wou ik haar nog steeds als een peuter. Maar moeder natuur kon je niet tegen houden helaas.
Ze groeide op naar een leuk meisje met twee staartjes, en een schattig jurkje met daar onder laarzen! Ze leek precies op Frank, net zoals de andere twee dames..
Weken gingen weer voorbij en Dewi begon steeds raarder te worden, steeds meer begon ze tegen zichzelf te praten. Dat kreeg ik door omdat ze vaak naar de muur wees en daar stond natuurlijk niemand.
Daisy daar in tegen was heel anders, zij was meer in zichzelf gesloten en schilderde heel veel. Als ze uit school kwam maakte ze haar huiswerk en ging ze gelijk door schilderen. Ze wou groot geld er mee verdienen als ze iets ouder was, dus dan moest ze nu haar kwaliteiten hoger gaan opstellen zei ze.
Ik zelf had het nog steeds moeilijk met het feit dat mijn moeder was overleden en er nog steeds geen beter nieuws was over Frank.
