Hoofstuk 3: Baby boy is on my mind
Mijn moeder vond het fantastisch dat de bevalling officeel was begonnen en begon nog een beetje voor de laatste keer tegen mijn dikke buik aan te praten.
Toen de ween echt waren begonnen hield ik het niet meer, de pijn natuurlijk. Dat kind moest er zo snel mogelijk uit, anders werd ik echt helemaal gek!
Ik was gelukkig niet de enige die af en toe gestoord was, toen Noah terug kwam uit de tuin en hij zag dat ik pijn aan mijn buik had en ik riep in steek woorden dat ik ging bevallen begon hij hem helemaal te flippen.
"Ga naar het ziekenhuis! Dit is niet goed lief!" Maar Noah wist net zo goed dat ik gewoon thuis wou bevallen en niet alles spectaculair op film wou hebben voor later.
De ween begonnen door te zetten en ik liep voorzichtig naar de slaapkamer om daar op bed te gaan bevallen.
Maar het bed redde ik niet eens..
Want binnen een paar seconden was de kleine baby er al.
"Joey, je lijk nu al op je vader." Zei ik en wou hem het liefst zo snel mogelijk aan Noah geven en gaan slapen, maar ik moest het toneel stukje nog even vol houden..
Noah nam de zorg helemaal over van Joey, ik had geen zin om 's nachts op te gaan staan om hem te gaan voeden of zijn luier te verschonen.
Maar Noah vond het helemaal geweldig en snapte dat ik dat niet wilde doen, hij dacht dat ik onder werk druk stond. Omdat het de laatste dagen nogal cruciaal was daar.
's avonds als ik thuis kwam na werk, wat ik eigenlijk nog niet mocht werken maar toch deed, ging ik gelijk naar bed en sliep mijn roes uit tot de volgende dag.
Terwijl Noah de ideale huisvader was en bij iedere krijs die Joey gaf stond hij op uit bed om hem er vervolgens weer uit te halen.
Om hem te voeden en weer een schone luier te geven.
En om weer met hem te spelen, dat deed hij heel vaak. Noah was vol van de baby, en mij liet de baby mij koud.
Zelfs mijn moeder zorgde meer voor mijn kind dan ikzelf.
Maar zij vond dat totaal niet erg, zo kon ze een band met haar klein kind opbouwen vond ze. Ik vond het allemaal maar best, als ik er maar geen moeite voor hoefde te doen.
Op een dag was ik de vier muren in dit huis zat en vond dat het tijd was voor vernieuwing en had het er over met Noah. Hij vond het een goed idee, misschien zou ik mijzelf dan meer thuis voelen en ook wat zorg van Joey over nemen.
Nadat ik er met Noah over had gehad ging ik naar mijn moeder, en die dacht er precies het zelfde over. En zei ook precies het zelfde als Noah.
Na maanden van slopen en weer opbouwen was het huis eindelijk weer klaar om in te gaan wonen. En gelukkig ook op tijd voor de verjaardag van Joey.
Het huis was een pracht plaatje, van voor en achter. Achter in de garage zou een soort atelier/op slag plek komen voor als Daisy een keer langs kwam dat ze daar kon schilderen. En wie weet was Joey wel hartstikke creatief.
Noah had te veel vader gevoelens, als de baby maar een krijs gaf. Dan was hij bij Joey, ook al waren we net wat aan het flik vlooien, hij ging er gewoon altijd heen. "En voel je je nu meer op je gemak in het nieuwe huis liefje?"
"Uhm, ja liefje ja" Zei ik nogal afwezig, omdat ik mij bedacht hoe gemeen ik dadelijk midden in de nacht mijn koffers zou pakken en een paar dagen alleen naar Frankrijk zou gaan om even weer wat vrije tijd in te ademen. "Kom zo naar ons nieuwe bed liefje"
"Rijk al die nieuwe spullen eens liefje, is het niet geweldig?" Zei Noah terwijl hij mij dicht tegen zich aantrok en ik zijn geur kon rijken. "Hmh het is heel mooi."
"Pff ik wist niet dat kinderen zo moeilijk konden worden. Het word wel weer tijd voor tijd voor ons twee he?" Dit was juist wat ik niet nodig had op dit moment, iemand die mij onbewust schuldig liet voelen en uit eindelijk zou geloven wat hij zei, maar wetend dat het nooit waar zou komen.
"Onbijtjes op bed, warme broodjes met gesmolten kaas en verse jus" Hij keek mij super lief aan, hij had een kleine glinstering in zijn oog. Dat was een teken dat hij van die tijd had genoten. "Het liefst zou ik het zo weer doen. Dagen in bed niks doen, samen met jou."
"Geen verplichting om een kind te voeden , geen verplichting om maar uberhaupt iets te doen! Dat lijkt mij weer geweldig." Was hij er soms achter gekomen dat ik mijn koffers al klaar had staan in de bezemkast, en mij probeerde tegen te houden.
"Wat zeg je er van? Morgen ontbijt op bed en een dag zonder verplichtingen? Dan vragen we je moeder toch of ze kan oppassen?" Na al die vragen en tekst en uitleg van hem, had ik af en toe maar stil geknikt en ja gezegd.
Maar voordat ik hem eerlijk wou vertellen dat ik op het punt stond te vertrekken naar Frankrijk en geen tijd had voor een ontbijt hoorde ik mijn moeder mij schreeuwen om hulp en duwde Noah van mij af en liep als een gek naar de woonkamer
Een groot gelach klonk, het was geen vrolijke lach maar een wraak zuchtige lach. Het was de lach die ik herkende van vroeger, ergens in mijn achter hoofd wist ik die lach te herkennen. "Het spijt mij Dewi, ik neem je moedertje mee"
En voor dat ik het wist zag ik mijn moeder als een witte gedaante en keerde mij zo om, zonder enige emotie of wat dan ook. Nu wist ik zeker dat ik mijn koffers uit de bezem kast moest trekken en naar Frankrijk moest gaan. Dan had ik nu tenminste een "excuus" waarom ik even weg moest.
Het leek wel alsof iedereen veel meer emoties dan mij had, en vooral Noah. Het leek wel alsof hij meer emoties kon tonen tijdens de dood van mijn moeder dan ikzelf.
