Hoofdstuk 9: Fat, ghosts and a baby boy
Een hele lange tijd ging voor bij, bij de Vlietjes gebeurde weer een hoop. Catrien gaf geboorte aan onze zoon, eindelijk een zoon! Na twee dochters werd het wel tijd voor een jongen in het gezin. En zijn naam was Sander.
Michelle groeide in die tussentijd op tot een tiener, en had een klein eet probleempje. Ze at té veel, alles wat in haar buurt kwam at ze op. Maar zelf wou ze niet toegeven dat ze dik was geworden, nee ze zag zichzelf als een uber slank meisje.
"Zou je dat nou wel eten zusje?" Zei Vera voorzichtig, ze was bang voor haar kleine zusje. Michelle was opvliegerig en een heet hoofd, en dan één verkeerde opmerking en je hebt het gedaan!
"Waar bemoei jij je mee? Ik vind het gewoon lekker." Michelle schoof haar ijs naar binnen en draaide zich weg van Vera. "Nou ik vind dat ik mij er mag mee bemoeien omdat je niet echt bepaalt meer de dunste bent.En omdat jij mijn kleine zusje bent"
"Verdomme Vera, als ik zin heb in ijs dan eet ik dat! Heb ik zin in chocola, dan eet ik dat! Ik bepaal zelf wat ik wil eten en wanneer ik dat doe. Ik hoef toch niks van jou anorexia lichaampje aan te nemen!"
"Sorry ik wil alleen maar dat je niet meer wordt uitgelachen op school, dat je je een keer lekker voelt en gewoon.." Michelle liet Vera niet uitpraten en bevloog haar weer. "Laat mij met rust."
"Oke weet je wat, zoek het zelf maar uit dik zak! Ik probeer al jaren wijs aan je te maken dat het niet goed voor je is, en wat doe je? Je blijft gewoon eten!"
Michelle keek haar boos aan, Vera wist dat ze nu oorlog met haar had. Maar dat kon haar niks schelen, had ze zichzelf maar niet zo moeten toetakelen. "Ik vraag pap wel om een muur tussen onze bedden te bouwen."
Michelle liep weg na de ruzie, ze liep naar buiten en dacht aan de tijd dat ze nog dun was. Dun was ze alleen in haar kinder tijd. Die ze eigenlijk best wel miste, maar ze was toch goed zo? Ze was toch niet zo dik dat ze niet meer kon lopen?
"Ging er lekker op zeg." Zei Jeffrey, die hier nog steeds was voor Michelle, ik bromde een 'hmh' er uit en begon aan mijn huis werk.
"Zeg waarom laat je je zus niet gewoon in haar waarde en als ze zich tonnetje rond eet en dan een keer wakker wordt. Dan merkt ze het vanzelf wel."
"Waar bemoei je je mee? Laat mij met rust, je bent hier voor dat geval en niet voor mij."Zei Vera bits terug en ging gewoon door met haar huiswerk.
De avond viel en de geesten in Riverview kwamen weer op de aarde, maar niemand had verwacht dat Matthieuw (Generatie 1) ooit nog eens het huis zou binnen treden. "De legacy! De Legacy" Bromde hij.
Vera schrok zich een hoedje toen ze de geest zag, maar voordat ze gillend weg zou lopen besloot ze hem eerst nog een hand te geven.
"Heeft je vader je al over de legacy verteld?"
"Welke legacy? Waar heeft u het over?"
Zachtjes klopte ik op de deur van de kamer van Vera en Michelle. "Wat is er Vera? Ik hoorde je praten ik dacht , ik kom even kijken."
"Pap, weet jij iets over een Legacy?" Ik keek haar verschrikt aan, hoe wist zij hier over? Voor mijzelf had ik nog geen besluit genomen wie het zou worden. "Hoe bedoel je liefje?"
"De geest van Matthieuw was hier, klinkt stom ik weet het. Maar die riep de hele tijd iets over ; je vader moet de volgende kiezen voor de legacyyyy" Zei ze met een drama spokerige stem.
"Matthieuw is de man van de eerste stamhouder, die de tien generaties heeft bedacht. Ik ben nummer vijf, en ik moet één van jullie kiezen voor generatie 6."
"Ik wil je best de regels laten lezen en de generaties tot nu toe willen laten lezen." Zei ik en Vera keek mij enthousiast aan, ze wou vast weten wie haar familie was.
Ik klapte het boek open en keek naar de generaties tot nu toe. Wat was dat grappig, jammer genoeg hoorde ik nooit meer wat van mijn broers en zussen. Maar iedereen die er bij hoorde in onze familie had hier wat in geschreven.
Nadat Vera alles had gelezen en door gebladerd waren we alweer twee uur verder. "Dus Michelle of ik krijgt de volgende generatie, en het enige wat we hoeven te doen is een kind krijgen en het doorgeven?"
Ik knikte, ze had het helemaal door. "Wat een tof idee van Robin, misschien kan ik er wat over schrijven in de school krant!" Riep Vera enthousiast, en toen wist ik gewoon wie ik moest kiezen.
"Lieve Vera, ik weet wie ik moet kiezen. En die gene zit precies naast mij. Zou jij alstublieft de volgende generatie voor willen zetten?" Ik wist dat ik in het begin twijfels had over dat ze van mijn bloed was, en dat was ze. Maar zelf had ze nooit iets geweten over die drama. Gelukkig.
"Wat meen je dat pap!?" Riep ze enthousiast, en ze begon om mij heen te dansen en te springen en mij vol te laden met kusjes en een knuffel.
Toen Michelle hoorde over de legacy en toen lekker was gemaakt en dacht dat zij de legacy kreeg. Maar wat dus niet zo was, viel ze gelijk uit tegen Catrien.
"Je geeft die stomme rood harige de volgende generatie!? Hoe dom kun je zijn mam!? Ik ben veel leuker en aardiger dan Vera!" Zei ze schreeuwend en stampvoetend.
"Liefje, dit is niet mijn keuze maar die van je vader. Ik heb er niks mee te maken." Catrien voelde zich belaad met een last, ze had sowieso al problemen met Michelle vanwege haar gedrag iedere keer.
Sinds dat Michelle wist dat Vera de volgende generatie mocht voor brengen was het helemaal oorlog tussen die twee. "Ik snap nog steeds niet dat pap en mam de legacy aan jou geven. Je bent doelloos en hebt niet eens een vriendje."
"Ach doet er niet toe. Zeg heb je al gezocht naar huizen? Want zodra ik het huis heb, vlieg jij er natuurlijk uit." Zei Vera gemeen lachend en nam een hap van haar cornflakes.
"Wat je maakt een grapje zeker?" Zei Michelle geschrokken, hoe moest ze dat ooit bij elkaar gaan brengen als ze maar net volwassen was en geen geld had?
"Nee ik ben bloed serieus. Ik wil je dan niet meer in mijn buurt hebben, en tegen die tijd ook niet in de buurt van mijn kinderen." Vera nam een hap van haar cornflakes en haar zus keek haar met open mond aan. "Pap! Zeg er iets van!"
"Oh ja, Vera niet zo gemeen doen. Je zus is natuurlijk welkom hier altijd." Zei hij half afwezig, sinds hij niet meer werkte in de architecten wereld was hij alleen nog maar aan het gamen.
Maar Vera wist zeker dat op de dag dat ze jong-volwassen zou worden..
Haar zus niet lang meer hier zou wonen. Daar zou ze persoonlijk voor gaan zorgen...
