Hoofdstuk 2
Een tijd ging voorbij en iedere dag belde Tim mij op om af te spreken, vaak zei ik gewoon nee omdat ik bezig was met mijn tuin of andere mannen. En deze avond vond ik dat hij moest komen, om een speciale reden.
"Het spijt mij dat ik de laatste tijd niet zoveel tijd heb, vooral nu iedereen zit te wachten op promotie en alles is het nogal gespannen op werk." Smoesjes smoesjes en nog eens een paar smoesjes.
"Geen probleem Layla, ik snap het wel en ik blijf gewoon op je wachten. Jij bent namelijk het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien." Zei Tim en begon met een charmante lach naar mij te lachen.
"We moeten echt even praten Tim voordat we overgaan op romantiek, het is namelijk zo dat we uhm.."
"De eerste keer dat wij het samen deden was volgens mij raak.. " Ik kon het hem moeilijk vertellen het zweet brak mij bijna uit.. Wat als hij niet bij mij wou zijn als hij wist dat...
"Ik ben zwanger van je." Het was eruit, wat een opluchting.. Nu alleen nog afwachten wat zijn reactie was.
In plaats dat hij mij verrot schold of begon te slaan, begon hij mij te zoenen. Zijn zoen was zo fijn dat ik dit gevoel nooit meer los wou laten, maar dan nog.. Hij was niet de enige man in mijn leven.
De zoen liep weer over naar het bed, het bed wat al bijna een keer was doorgezakt. Moet je na gaan hoeveel mannen hier al waren geweest..
In de loop van de maanden dat ik zwanger was bleef Tim een beetje om mij heen draaien. Was ik klaar met werk dan haalde hij mij op en bracht mij naar huis om samen met mij te eten.
Het leek wel alsof hij mijn vriend of man was, maar dat was absoluut niet zo. Tenminste ik vond van niet, hij was niet de man waar ik oud mee wou worden.
Maar hoe kon ik deze aanstaande papa met de mooiste blauwe ogen van de wereld dat vertellen? Hij was zo lief en hij zorgde zo goed voor mij..
Het mes waarmee ik aan het snijden was legde ik weg. Ik voelde mij schuldig..
Mijn schuld gevoel zorgde er voor dat ik midden in de nacht op moest staan en begon te kotsen.. Een zwangerschap kwaal of toch gewoon van het schuld gevoel?
In ieder geval wist ik dat ik dit niet kon laten door gaan.
Tim bleef maar komen voor de huishoudelijke klusjes en om avond eten voor mij te koken. Hij vond dat ik naast mijn werk niet veel meer mocht doen, en eigenlijk vond ik het stiekem wel lekker dat hij dat deed.
Het enige wat ik nog deed na het werk was eigenlijk de tuin onderhouden en voor de rest niks.
De zeven maanden behaalde ik met vlag en wimpel en mocht eindelijk met zwangerschap verlof. Een mooi moment om eens de kinderkamer klaar te gaan maken.
"Ik zat te denken he, nu ik toch thuis ben. Zullen wij tweetjes beginnen aan de kinderkamer?"
"Eigenlijk moet ik zo gaan.." Zei hij met een geschrokken manier, alsof hij opeens bang begon te worden voor het kind of voor mij.
"Ik heb een sollicitatie. Ik moet ook geld verdienen anders kan ik mijn huis dadelijk vaarwel zeggen of de spaarpot voor de kleine."
"Oh, oke. Ja ik snap het" Ik ging hem niet aan bieden om hier te komen wonen, echt niet. Dan zou hij alleen maar nog meer aan mij plakken, en daar had ik niet echt zin in.
De laatste maanden hadden we toch al niet veel samen gedaan op romantiek gebied, en ik al helemaal niet met andere mannen omdat ik niet wist of hij wel of niet kwam.
Negen maanden een kind bij je dragen en een man om je heen waar je niet eens mee getrouwd bent, is nogal lastig.
Aan de ene kant ben je dankbaar dat hij er is, maar aan de andere kant wil je ook weer niet dat hij er te veel is zodat je samen een band zou krijgen of iets.
Toen ik 's middags nog even in de tuin wou werken kreeg ik opeens een pijnlijk gevoel in mijn buik. De bevalling was begonnen.
