Hoofdstuk 1: Afscheid nemen bestaat niet.
"Weet je heel zeker dat je gaat verhuizen?" Vroeg mijn zus terwijl we op de bank zaten te kijken hoe haar dochtertje speelde. "Ik weet het heel zeker." Zei ik tegen haar, en ze keek me bedroefd aan. Mijn zus had al voor mij gezorgd vanaf dat ik tien was. Onze ouders waren omgekomen op een feestje, waar een gigantische brand uit brak. En zo kwamen zij om het leven. De hele stad heeft het over ons gehad, we werden altijd als de zielige wees kindjes gezien.
Terwijl we geeneens wees kindjes waren, Noami (mijn zus) is gelijk gestopt met haar middelbare school toen ze op de avond van het dilect te horen kreeg dat onze ouders overleden waren. Ze wou niet dat ik van famillie naar familie ging, dat vond ze zo zielig. Dus besloot ze om te gaan werken om voor mij te kunnen zorgen.
"Dus ik kan je echt niet meer overtuigen om hier te blijven?" Vroeg ze met tranen in haar ogen, zachtjes schudde ik nee. Het was echt tijd om het huis te verlaten.
"Maar het is helemaal aan de andere kant van de wereld. Volgens mij staat die plaats niet eens op de wereld kaart." Ze vond het allemaal beangstigend , ze leek wel een overbezorgde moeder die je altijd kalm moest stellen. "Lieve zus, maak je alstublieft geen zorgen om mij. Ik red me wel." Ze gaf mij wel honderd redenen om hier te blijven, maar daar trok ik mij niet zoveel van aan. Ik wou mijn vleugels eindelijk eens gaan uitslaan en zelf een gezin beginnen. "Rustig aan, ik heb alles geregeld. En ik wil niet altijd onder jou hoeden blijven wonen! Het is mijn tijd om te gaan, zo voel ik het. Ik wil gewoon mijn eigen stekkie. "
in de jaren dat ik bij mijn zus in ons ouderlijk huis woonde waren soms best wel lastig. De pubertijd was een hel, omdat iedereen me bleef behandelen als een zielig kind dat niks kon. Daardoor kwam ik in aanmerking met de foute vrienden en deed foute dingen. Mijn zus was altijd de gene die al mijn problemen op zich nam, maar toen zij een man kreeg, zat ik met die van haar.
De middagen dat ik terug kwam van mijn werk , zag ik hun wel eens vozen op de bank. Dat is wel het meest vieze wat je kan zien, je zus op de bank met een man zien vrijen. Daar hoefde ik niks mee te maken te hebben.
Ik werd even uit mijn gedachten gesleurd door mijn zus, die er nog steeds niet mee eens was dat ik weg ging. "Maar mijn kleine meid zal je dan ook ontzettend erg missen." We keken samen naar de liefdes baby van Noami en haar man Eric. Ze was lief met haar blokjes aan het spelen, ze was geen lastig kind. Maar een lief vrolijk meisje.
Mijn gedachten vervielen weer, nadat ik Larissa had gezien. Voor hun liefdes baby had ik mijn baan als parttime verkoper in de supermarkt opgegeven. En was ik iedere dag thuis. Als hun gingen werken was ik bij Larissa, dag in dag uit. Soms zelf in het weekend.
Omdat hun weinig tijd hadden om het kind te verzorgen, door werk en feestjes waar ze altijd heen gingen op vrijdag en zaterdag avond. Besloot ik om haar te leren lopen, anders kon ze dat misschien nog niet als ze naar de basisschool zou gaan.
Maar ondanks dat ik haar bijna alle vaardigheden leerde, wist ik nog steeds dat het niet mijn kind was. Daardoor voelde ik af en toe best wel een jaloezie naar mijn zus's kant. Ooit zou ik ook een gezin hebben, en door naar mijn zus te kijken wist ik dat ik mijn gezin niet moest gaan verwaarlozen door ouder-vervangers. Tenzij het echt niet anders kan.
De tijd dat ik niet bezig was met kleine Larissa, zat ik achter de computer. Surfen op het internet, en op msn. Op een dag kwam ik uit op een blog site van een persoon die een uitdaging aanging om 10 generatie's op de wereld wou zetten. Hij was net bezig met de eerste generatie, maar kon niet wachten tot zijn kinderen kinderen kregen.
Ik volgde zijn blog dag op dag, en het begon steeds interessanter te worden. Via het contact formulier wat er op stond kreeg ik contact met hem. En kreeg alle informatie die ik wou weten : Hoe ben je er op gekomen, wie heeft de regels bedacht, wat als je het voltooid krijgt en hoe weet je of je kinderen het echt voorzetten ? Hij vertelde dat hij een ouwe heks in het bos tegen kwam en die had hem vervloekt voor het leven, en hij kon het alleen goed maken door 10 generaties op de wereld te zetten omdat de wereld anders mens-loos zou worden.
Toen kwam ik op het idee om het ook te gaan doen, tenminste proberen. Maar wat voor fabeltje moest ik mijn kinderen gaan vertellen om ze door de laten gaan met de 10 generatie challenge? Toen ik dat bedacht schudde ik dat gelijk van mij af. Eerst maar een kavel of een huis zoeken waar ik het kan gaan volbrengen, het liefst in het kleinste dorpje in heel de wereld.
Via forums en websites bekeek ik huizen en/of kavels. En toen ik er eindelijk één naar wens had gevonden, bood ik er gelijk alles op wat ik had van de erfenis van mijn ouders. En besloot daardoor naar Rivervieuw te verhuizen, het kleinste boeren dorpje van heel sim wereld.
"Oke , dan is dit ons afscheid." Ze pakte mijn hand en we stonden samen op. Ze gaf mij een knuffel en ze kneep me zo hard tegen haar aan dat ik bijna geen lucht krijg. "Als ik het nu al zo moeilijk heb met mijn zusje, laat staan als Larissa het huis uitgaat." Ze lachte door haar tranen heen.
"Het komt goed zus. Ik hou je op de hoogte, zodra ik in de buurt ben van een computer zal ik je mailen en begin ik meteen een blog oke?" Ze knikte ja en liet me daarna los.
Na een lang en breed afscheid moment, was het dan toch echt tijd om te gaan. Zo zou ik mijn kavel nog zien voordat het donker werd, en zou ik daar nog eventuele spullen neer kunnen zetten. Mijn laatste blik via de deur gat liep ik tevreden maar toch een een klein beetje verdrietig weg.
Op weg naar de grootste uitdaging in mijn leven. Ik zou Eric's auto gebruiken op de heen weg naar het vliegveld, hij zou daar toch heen moeten voor z'n werk en kon daardoor de auto mee terug nemen.
